7 กรกฎาคม 2552 17:02 น.
พล่ามรำพัน
ฝนตกพรำนั่งฉ่ำแอร์แต่รถติด
ก็เลยคิดถืงพี่เป็นที่หมาย
ถ้าโทรถามตามเคยเดี๋ยววุ่นวาย
กลัวฟ้าผ่าเราตายไร้ประกันฯ
7 กรกฎาคม 2552 08:40 น.
พล่ามรำพัน
อารมณ์เหงาเคล้าคลึงดึงดวงจิต
ให้ครุ่นคิดผิดเวลามหาศาล
ควรจะนอนก็ไม่นอนตอนวิกาล
เพลียจนหลับเมื่อทิวารผ่านราตรี
5 กรกฎาคม 2552 16:41 น.
พล่ามรำพัน
เป็นแค่น้องคนหนึ่ง
ไม่มีคำซึ้งมาจากไหน
มีติดตัวก็แค่รักที่จริงใจ
ที่จะให้เธอได้ไปวัน..วัน...
ถ้าถามกลับมาว่ารักแค่ไหน
และจะรักกันนานแค่ไหน...แบบนั้น
ตอบไม่ได้ในความเป็นอนันต์
เพราะทุกอย่างนั้นถูกกำหนด...ที่เธอ
4 กรกฎาคม 2552 16:36 น.
พล่ามรำพัน
นั่งรถเมล์เหหันตะวันส่อง
จิตใจลอยละล่องท่องไถล
เกิดจินต-นาการละลานใน
กลางอากาศธาตุใจไหลปรวนแปร
4 กรกฎาคม 2552 16:18 น.
พล่ามรำพัน
นั่งขบคิดจิตป่วนชวนให้กลุ้ม
จะหามุมไหนดีเป็นที่หมาย
คนเกลื่อนโลกโศกครวญล้วนมากมาย
แค่อยากนั่งสบายพักใจนอน
หน้าส่วนตัว
1129
