24 ธันวาคม 2551 15:26 น.
พลายลิขิต ณ เมืองพาน
ไม่ได้เรียบเรียงตามเวลา
ไม่ได้มาจากเรื่องที่น่าสนใจ
ไม่ได้มาเพราะนั่งคิดแสนยาวนา
มันมากจากความจริงที่เกิดขึ้น
มันมาตามความคิดในเวลานี้
วันปิดกีฬาสีของวิทยาลัยเกษตรและเทคโนโลยีเชียงราย ผอ.ได้กล่าวปิดการแข่งขัน มีคำพูดคำหนึ่งหลุดออกมาว่า นักศึกษาทั้งหลายดื่มเหล้าให้ระวังหน่อย อย่าขับรถ เพราะเมื่อคืนมีวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเมาแล้วขับไปชนกับรถของเทศบาล จนเสียชีวิตคาที่ 1 คน และบาดเจ็บอีก 2 คน
นั่นเป็นข่าวแรกที่ผมจำได้ ผมไม่รุ้จักเขามาก่อนนี้ ตอนนั้นเรียนอยู่ ปวช.1 ผมไม่รู้เลยว่าเป็นใคร มารู้จักมากขึ้นหลังจากนั้น เวลาหนึ่งผมไปเยี่ยมเขากับรุ่นพี่ ซึ่งรุ่นพี่กับเขารู้จักกัน เขามีนามว่า กิจ ตอนนั้นเขาตอนโรงพยาบาลได้ประมาณอาทิตย์หนึ่งแล้ว งานศพเพื่อนอีกคนก็เพิ่งผ่านไป ผมได้สอบถามจากคนที่ผมรู้จักและพ่อกับแม่ของกิจรวมทั้งรุ่นพี่ผมด้วย ก็ทำให้ผมรู้จักเขามากยิ่งขึ้น มีทั้งข้อดีและข้อเสียซึ่งข้อเสียนี้อาจจะมากกว่าข้อดีด้วย้ำไป
กิจมีนิสัยดั่ง วันเวลาที่ผ่านมา http://www.thaipoem.com/forever/ipage/story9832.html
ที่ผมได้กล่าวมาแล้ว และผมได้ไปเยี่ยมเขาบ่อยๆเพราะสงสารแม่เขาดั่งที่กล่าวมาใน วันเวลาที่ผ่านมา 2 (แม่) http://www.thaipoem.com/forever/ipage/story9836.html
ผมจึงรู้มากขึ้นและมากขึ้นเกี่ยวกับกิจ
วันเวลาผ่านไป ตั่งแต่ปวช.1 ปวช. 2 และปวช.3 กิจกับแม่ย้ายไปอยู่ที่อื่น ที่ๆผมไม่รู้ ที่ๆผมไม่ได้ข่าว ปวส.1 กิจกับแม่กลับมาที่บ้านอีกครั้งพร้อมกับกิจคนใหม่ กิจที่นิสัยดีขึ้นมาก
ผมได้ถามเรื่องราวต่างๆของกิจโดยที่กิจก็ตอบตามตรง จนสามารถนำมากล่าวช่วงหนึ่งของชีวิตกิจได้ นั่นเป็นช่วงเวลาที่หักเหชีวิตของกิจ เป็นช่วงที่กิจมีเวลาทบทวนสิ่งที่ทำ ดั่ง วันเวลาที่ผ่านมา 3 (อ้าวว้างและสำนึก)
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/story9839.html
และต่อไปจะเป็นช่วงเวลาหลังจากที่กิจกับแม่หายไป ช่วงเวลาที่ทำให้กิจเปลี่ยนไป และช่วงเวลาของชีวิตหลังจากนั้น
โปลดติดตามและช่วยส่งต่อ เพราะมันช่วยคุณได้
20 ธันวาคม 2551 19:07 น.
พลายลิขิต ณ เมืองพาน
หากคุณคิดว่าคุณทำดีแล้ว คุณทำเพื่อบุคคลส่วนใหญ่ ไม่ทำผิดกฏระเบียบ ไม่แหกคอก.... ไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไรหนักหนา แต่คนบางคนทำให้เราดูแย่ อยากทำอะไรต่างๆๆอย่างที่ตนเคยทำแต่ก้อทำไม่ได้ มีกฏระเบียบบังคับ ว่าแต่....แต่มีบางคนทำให้เราที่เป็นแบบที่ผิดไปด้วย แค่นั้นไม่พอแต่ยังโดนคนที่เค้าถือกฏระเบียบคนที่คอยคุม ทำให้เสียน้ำใจ รู้สึกผิดหวัง ไม่มีกำลังใจจะทำอะไรต่อไป...ครั้งเดียวไม่เท่าไหร่ หลายๆครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า
สมาธิตอนนี้ได้หายไปเกือบหมดแล้ว เวลาที่ทำงานด้วยความเสียสละ ความอดทนและหลายๆอย่าง ทั้งเหนื่อยล้า สละละทิ้งความเป็นส่วนตัว ที่คิดว่ามันมีมากจนถึงขั้นทั้งหมด หรืออาจจะไม่มาก แต่อาจมากกว่าบางคน แต่สำหรับบางคนที่ถือกฏระเบียบอยู่ในมือกลับมองว่าไม่มีเลย ไม่มีแม้แต่น้อย
เวลาที่คุณรอคอยอะไรสักอย่างหรืออดทนทำตามคำสั่งและเสียสละตามข้างตน เพื่อรอคอยอะไรบางอย่าง รอคอยสิ่งนั้นเป็นเวลานาน แต่สิ่งนั้นกลับไม่ได้มันมาหรือมีทีท่าว่าจะไม่ได้ แม้ข้อสรุปจะไม่แน่นอน แต่โอกาสได้มามันน้อยมาก และมันรู้สึกอย่างไร...ในตอนนี้...
ใครบอกผมได้...แก้ไขได้...ช่วยบอกผมที
20 ธันวาคม 2551 16:30 น.
พลายลิขิต ณ เมืองพาน
หากคุณคิดว่าคุณทำดีแล้ว คุณทำเพื่อบุคคลส่วนใหญ่ ไม่ทำผิดกฏระเบียบ ไม่นอกคอก... ไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไรหนักหนา แต่คนบางคนทำให้เราดูแย่ จนอยากทำอะไรต่าง ๆ อย่างที่ตนเคยทำแต่ทำไม่ได้ มีกฏระเบียบบังคับอยู่ แต่... แต่มีบางคนทำ ทำให้เราที่เป็นแบบนี้ผิดไปด้วย แค่นั้นไม่พอแต่ยัง ยังโดนคนที่เค้าลืมกฏระเบียบ คนที่ควบคุม ทำให้เสียน้ำใจ รู้สึกผิดหวัง ไม่มีกำลังใจจะทำอะไรต่อไป... ครั้งเดียวไม่เท่าไหร่ หลายๆครั้ง ครั้งแล้ว ครั้งเล่า สมาธิในตอนนี้ได้หายไปเกือบหมด เวลานี้ผมคิดว่าการทำงานต่าง ๆ ที่ประกอบด้วยความอดทน ความเสียสละ และหลาย ๆ อย่าง ทั้งเหนื่อยล้า ความเป็นส่วนตัว ที่คิดว่ามันมาก อาจจะไม่มากจนถึงขั้นทั้งหมด แต่อาจมากกว่าบางคน แต่สำหรับคนที่ถือกฏระเบียบอยู่ในมือกลับมองว่าไม่มีเลย ไม่มีแม้แต่น้อย
เวลาที่คุณรอคอยอะไรสักอย่างหรืออดทนทำตามข้างต้น เพื่อรอคอยอะไรบางอย่าง รอคอยสิ่งๆนั้นเป็ฯเวลานาน แต่สิ่งๆนั้นกลับไม่ได้ ไม่ได้มันมา หรือมีที่ทั้งว่าจะไม่ได้แม้ข้อสรุปจะไม่แน่นอน แต่โอกาสได้มามันน้อยมาก และมันรู้สึกอย่างไร... ในตอนนี้... ใครบอกผมได้ แก้ไขได้ ช่วยที...
20 ธันวาคม 2551 10:21 น.
พลายลิขิต ณ เมืองพาน
หลังจากที่ครอบครับมีปัญหา พ่อแยกทาง การเงินสั่นคลอน แต่เขาก็ลืมตามาเผชิญความจริงอีกครั้ง ความจริงที่เขาไม่อยากเจอ เขาได้แต่นอน นอนและนออยู่ที่เดิม เขารับรู้ในหลายๆเรื่อง บางเรื่องเขาเข้าใจ บางครั้งเวลาแม่เล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง เขาได้แต่นอนนำตาไหล พูดไม่ได้ ขยับไม่ได้
การที่ได้นอนอยู่ที่เตียงเฉยๆ ทำให้เขาได้คิดและได้พัฒนาสมอง ร่างกายที่บาดเจ็บหายแล้ว ภายนอกปกติ สมองยังไม่หายปกติ แต่ที่แย่กว่าเดิมคือจิตใจโดนทำลาย ไม่มีพ่อคอยช่วย แม่ก็เหนื่อยและอ่อนล้า เพื่อนๆและคนรักไม่มีมาหา หายหน้าหายตาไปหมด
พอเริ่มอาการดีขึ้น แม่ไปหางานทำ เที่ยงก็กลับมาป้อนข้าวป้อนน้ำและให้ยา พอบ่ายโมงก้กลับไปทำงาน เขาอยู่คนเดียว นอนที่เดิม ไม่มีใครมาเยี่ยม ไม่คนมาคุยหรือพูดอะไรให้ฟัง คิดๆๆ เขาได้แต่คิดไปเรื่อยเปื่อย ความอ้างว่าง เปล่าเปลี่ยวเริ่มเกาะกินหัวใจและความคิด เขาเหงา คิดมาก คิด คิดและคิด
วันเวลาผ่านไปกว่า 2 เดือนเริ่มพูดได้ขยับได้ มีการทำกายภาพบำบัดโดยแม่เขาเหมือนเดิม เข้าลุกนั่งแขนขาเริ่มช่วยตัวเองได้บ้างแต่ก็ยังมีปัญหาในบางครั้งคุมตัวเองไม่อยู่ ครั้งหนึ่งเขาบอกแม่ว่า...ขอโทษ เขาบอกพร้อมร้องให้ ร้องให้พร้อมๆกับแม่ และบอกต่อว่า เขาน่าจะตายไปดีกว่าเป็นแบบนี้ เป็นภาระให้แม่เป็นสาเหตุให้พ่อต้องทิ้งไป เป็นสาเหตุที่ทำให้การเงินมีปัญหา เขาอยากตาย
19 ธันวาคม 2551 00:57 น.
พลายลิขิต ณ เมืองพาน
หญิงวัยรุ่นคนหนึ่ง ได้เสียตัวให้กันคนรัก ตั่งแต่ อายุ17 ย่าง 18 คบหากันไม่นาน หญิงวัยรุ่นตั้งท้องขึ้นมา ชายวัยรุ่นคนนี้ให้ไปทำแท้ง แต่หญิงวัยรุ่นกลับไม่ยอมและปล่อยให้คลอดลูกออกมา
ชายคนนี้กลับไม่สนใจและไปมีผู้หญิงคนอื่น ลูกของเขามีชื่อว่าน้องบูท
โรงพยาบาล 1 เดือนยังไม่ตื่น สมองได้รับการกระทบการเทือนอย่างหนัก หมอบอกว่าเขาจะไม่ปกติ เพื่อนคนขับรถกลับมาซ่าและเกเรอีกครั้ง แต่เขายังนอนอยู่ที่บ้าน ดดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างที่ผ่านมา แม่และพ่อขายทรัพย์สินเพื่อรักษาตัวสิ้นเนื้อประดาตัว ผู้เป็นพ่อทนไม่ไหว หย่าร้างออกไปจากชีวิตเขาและแม่ เวลาผ่านไปกว่า 4 เดือนเขาเริ่มรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นบ้างแล้ว แม่ของเขามีความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้ น้ำตาแห่งความเป็นแม่ไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
แม้เขาจะตื่นจากนิทราแล้วก็ตาม แต่เขายังพูดไม่ได้ ทำอะไรเองไม่ได้ ต้องนอนอยู่กับเตียง มีแม่ที่เฝ้ารอการหายเป็นปกติของเขา มีแต่แม่เท่านั้นที่คอยดูแลเอาใจใส่ เช็ดตัว ป้อนข้าว ให้ยา ซักผ้า เช็ดขี้ เช็ดเยี่ยว แม่ไม่ได้ไปทำงานหาเงิน พ่อหนีหาย ทรัพย์ที่มีเริ่มหายไปทีละน้อย
โปรดติดตาม
(เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับชายคนหนึ่ง)
Lovers
0 คน เลิฟพลายลิขิต ณ เมืองพาน
หน้าส่วนตัว
1017
