27 ตุลาคม 2549 11:57 น.
พฤหัส กฤษชยรักษ์
มิเหลือใยให้เห็นเป็นอนุสรณ์
มิเว้าวอนตัดพ้อขอสงสาร
มิพร่ำบ่นทนทุกข์ทรมาน
มิไหว้วานเห็นใจคนไกลตา
สำนึกรู้อยู่ห่างทางสวรรค์
สำนึกหวั่นหัวใจไห้โหยหา
สำนึกค่าความรักจักโรยรา
สำนึกว่าไมตรีหนีจากไกล
ต้องยอมรับความจริงทุกสิ่งสร้าง
ต้องอ้างว้างห้วงคิดจิตหวั่นไหว
ต้องอดทนหม่นหมองครองหัวใจ
ต้องร่ำไห้ครวญคร่ำเสียน้ำตา
ลาแล้วหนอความรักปักทรวงช้ำ
ลาทุกคำพูดเพ้อละเมอหา
ลาจากความสัมพันธ์ที่ผ่านมา
ลาจนกว่าชีพวายไม่คลายรัก...
18 ตุลาคม 2549 09:41 น.
พฤหัส กฤษชยรักษ์
ขออภัยถ้าหัวใจได้ความทุกข์
หมดความสุขรันทดไม่สดใส
ต้องกล้ำกลืนสะอื้นตรมขมจิตใจ
ทนหวั่นไหววุ่นว้าโศกจาบัลย์
ในส่วนลึกหัวใจเก็บไว้ชื่น
ไม่มีใครไหนอื่นมาร่วมฝัน
ตอบสนองปองเสนอเธอเท่านั้น
กี่เดือนวันให้หลังยังเห็นงาม
เข้าใจซึ้งถึงฐานะความเหมาะสม
เหตุระทมทนระย่อต่อคำถาม
ต้องหวั่นไหวคำนินทามาคุกคาม
คงต่ำทรามในสายตามหาชน
จำยอมรับหากเดินหนีจากชีวิต
เธอไม่ผิดยินดีมีเหตุผล
ปลีกปัญหาคาใจไม่ทุกข์ทน
ทิ้งให้คนไกลตาก้มหน้าตรม
คงจะลืม"เรา"สิ้นไม่ผินมอง
เลิกประคองเลิกคบจบความขม
ความสัมพันธ์ลืมเลือนเหมือนสายลม
ต้องเลิกล้มโครงการสานหัวใจ....