29 กรกฎาคม 2551 11:29 น.
.:+: พริ้มเพรา :+:.
นานแล้ว .. ที่ไม่ได้กลับมาเป็นตัวเอง
นานแล้ว .. ที่เดินท่ามกลางบทบรรเลง .. ของเพลงที่เหว่ว้า
นานแล้ว .. ที่เธอทิ้งให้ฉันอยู่ในโลกกว้าง .. จนระยะทางทำให้ฉันไกลตา
ปล่อยฉันคุ้นเคยกับความทรมา .. และความเย็นชา .. ของสายลม
จากวันนี้ .. ฉันขอหายใจเพื่อตัวเองบ้าง
ขอเดินออกจากโลกอ้างว้าง .. ทิ้งจากปัญหาต่างๆ ที่ทับถม
ขอไปพบเจออิสระของชีวิต .. และเรียนรู้ความถูกผิดของอารมณ์
ขอออกไปสัมผัสความอบอุ่นของสายลม .. ลบความทุกข์ที่แสนขม .. ให้ล้างลา
ต่อจากนี้ .. จะขอยืนมองอยู่ห่างๆ
ก้าวเดินจากห้องที่อ้างว้าง .. หันหลังให้เส้นทางที่ปวดปร่า
ขอโทษนะคนดี .. ถ้าต่อจากนี้สิ่งที่ฉันเคยทำให้ .. ตลอดมา
จะกลับกลายเป็นเพียงความหลังให้นึกถึงเพียงครั้งครา .. เมื่อไม่มีเรา
ที่ว่างของความผูกพัน
หวังเพียงให้คิดถึงกัน .. ทุกครั้งที่รู้สึกเหงา
และอยากให้รู้ว่าฉันยังเหลือเยื่อใย .. พร้อมกลับไปสู่คำว่าเรา
ฉันจะเข้มแข็งรอเพื่อกลับคืนวันเก่า .. ขอเพียงเธอไม่ปล่อยให้รักของเราเงียบเหงา .. เหมือนผ่านมา
. . . S o M e - O n e - L o V e - Y o U . . .
15 กรกฎาคม 2551 16:36 น.
.:+: พริ้มเพรา :+:.
เคยคิดฝันอยากให้ความรักของตัวเองยิ่งใหญ่
อยากจะทำอะไร .. อะไร .. ทุกอย่างที่เขาจะไขว่คว้า
เสียสละทุก .. ทุกทาง .. แม้เขาจะทิ้งคว้าง .. เหลือไว้แค่รอยน้ำตา
หวังฝังความรู้สึกที่มีค่า .. ในหัวใจคนด้านชา .. สักคน
จนเวลาผ่าน .. ทุกสิ่งก็เป็นแค่อุดมคติที่เลื่อนลอย
ไม่อาจทนเจ็บกับการรอคอย .. ไม่อาจทนใจน้อย .. กับความสับสน
คนหัวใจด้านชา .. ก็อาจยังเข้าใจคุณค่า .. เพราะยังมีหัวใจอยู่ในตน
แต่คนที่แม้หัวใจก็ไม่อาจค้น .. ไม่รู้เค้าจะมองคนที่อดทน .. ว่าเป็นอย่างไร
ทุกอย่าง .. อธิบายง่ายง่ายได้ว่าคนเราต่างกัน
อะไรที่เรียกว่าฝัน .. ก็ต้องยอมปล่อยให้มันล่องลอยอย่างนั้น
.. อย่าไปสงสัย ..
ฉันเป็นแค่คนตัวเล็กๆ .. ที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงโลก
.. หรือเปลี่ยนแปลงใคร ..
สุดท้าย .. ก็ต้องทิ้งนิยายสวยงามเอาไว้ ..
.. กลับไปอยู่กับตัวตนธรรมดา ที่เป็นจริง
11 กรกฎาคม 2551 15:33 น.
.:+: พริ้มเพรา :+:.
แม้เส้นทาง .. ขีดรักเราให้รอนล้า
โดยที่ฉันคนนี้ก็ไม่อาจรู้เลยว่า .. หนทางที่เดินไปข้างหน้าจะมีเธออยู่ไหม
ฉันไม่รู้ .. บนถนนสายน้ำตาที่ฉันเดินมา เธอจะอยู่ ณ จุดใด
กับช่วงเวลาที่ยาวนาน .. ห่างไกล .. เธอจะรู้สึกไหมว่ายังมีเรา
จะมีใคร เข้าใจความรู้สึกฉันบ้าง
ว่าคนของใจไปไกลห่าง ฉันต้องอ้างว้าง กอดความเหงา
ถึงแม้รอบข้าง จะมีผู้คนมากมาย ก็ไม่ได้ทำให้ความเหว่ว้า .. บางเบา
ฉันทนเหงา .. ฉันเฝ้ารอ .. ฉันทดท้อ .. เพียงลำพัง
ไม่รู้ว่าทำไม...หัวใจไม่ลืมเลือน
ทั้งที่ไม่มีอะไรจะมาคอยย้ำเตือน..ว่าเธอยังเสมอเหมือน..ฉันยังมีความหวัง
แต่ฉันก็ยังรอ ... รอเธอ .. ท่ามกลางความเหว่ว้านับร้อย .. นับพัน
ขอแค่เพียง...ช่วงเวลาหนึ่งสั้น ๆ ที่หลับตาฝัน ให้ฉันรู้สึกได้ว่ายังมีเธออยู่ตรงนั้น เหมือนเดิม
さよなら
อยากให้เธอรู้ไว้ .. ว่าฉันไม่ได้เต็มใจที่จะเดินจากลา แต่ในวันนี้ฉันเหนื่อยใจจนล้า .. ไม่อาจทนความเหว่ว้า .. ได้อยู่ไหว ขอหันหลังกลับ .. พับความเจ็บช้ำ .. ล้นหัวใจ จะขอก้าวเดินจากไกล .. จากเส้นทางที่ร้างไร้ .. วังเวง ฉันกอดตัวเองท่ามกลางความอ้างว้าง .. ที่เหน็บหนาว สายฝนเริ่มว่างเปล่า .. แต่สายลมเหงายังพัดผ่านมาเบาๆ .. เหมือนคล้ายจะข่มเหง ภาพเธอยังรั้งตรึง .. บทเพลงบทซึ้ง .. ยังคงบรรเลง น้ำตาเหมือนไม่เคยหวั่นเกรง .. รินไหลเพิ่มความว้างเว้ง จับใจ ไม่เป็นไร .. ฉันจะไม่ร้าวรอน ความอาทร .. ในบ้างเสี้ยวของใจที่อาวรณ์ .. เธอหยุดก่อนได้ไหม อย่าทำร้ายฉันอีกเลย .. อย่าทำเหมือนเธอไม่ได้ต้องการให้ฉันเดินจากไกล ความจริงในความรู้สึกที่ร้างไร้ .. ฉันรับรู้ได้ .. ตลอดมา ที่ผ่านมา .. เพียงเพราะฉันเชื่อในความรัก ฉันจึงแน่นหนัก .. แม้เธอจะทำให้หัวใจรัก .. เหนื่อยล้า ฉันคิดว่า .. สักวันหนึ่งสิ่งที่ฉันทำ .. คงจะลบล้างภาพอดีตที่เคยมีในเงาตา แต่ต่อให้ฉันเชื่อมากแค่ไหนเสมอมา .. วันนี้เธอทำให้ฉันเห็นแล้วว่า .. .. ที่ผ่านมาฉันก็แค่ผงฝุ่นโปรยที่เข้าตา .. เท่านั้นเอง ♥:*'˙♥˙'*:♥- ♥:*'˙♥˙'*:♥- ♥:*'˙♥˙'*:♥ - ♥:*'˙♥˙'*:♥ จ ะ เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง รั ก ที่ มี ต่ อ เ ธ อ เ สี ย ที ใ ห้ เ พี ย ง พ อ ก ว่ า เ ดิ ม เ พิ่ ม ล ง ไ ป ม า ก ก ว่ า นี้ ใ ห้ ห ม ด ด ว ง ใ จ ใ ห้ จ น สุ ด ชี วิ ต เ ล ย ยิ่ ง ดี รั ก จ น มี เ ห ตุ ผ ล ม า ก จ น เ ธ อ มี ใ ค ร ฉั น ยั ง ส บ า ย ไ ม่ ร้ อ น ร น ค น ที่ รั ก เ ธ อ ม า ก พ อ ♥:*'˙♥˙'*:♥- ♥:*'˙♥˙'*:♥- ♥:*'˙♥˙'*:♥ - ♥:*'˙♥˙'*:♥ . . . S o M e - O n e - L o V e - Y o U . . .
หน้าส่วนตัว
967
