21 ธันวาคม 2551 19:37 น.
พริบพันดาว
โอ้จันทรา พากระต่าย ให้หายโศก
ทั่วแหล่งโลก ได้ระรื่น ชื่นความหวัง
กระต่ายเต้น เร้นรัก มาประทัง
คือความหวัง ในจันทร์เจ้า เฝ้าชื่นชม
จนวันหนึ่ง มีเมฆหมอก มาบังฟ้า
จันทร์ของข้า ดูหมองหม่น จนอับแสง
กระต่ายน้อย เฝ้าคอย จนหมดแรง
เรากำแหง ทะยานจันทร์ ฝันหรือไร
เปรียบเขาเคย เคียงคู่ อยู่กับเจ้า
พี่เหมือนเงาเฝ้าโฉมงาม อยู่ด้านหลัง
คอยบอกรัก อยู่ในใจ ให้เจ้าฟัง
ได้แต่ยับ ได้แต่ยัง ชั่งฤทัย
ครั้งหนึ่งพี่ เคยคิด จะบอกเจ้า
ด้วยมัวเมา มิคิดว่า เป็นไปได้
มาครั้งนี้ พี่ขอเฝ้า คอยเอาใจ
ด้วยรู้ว่า หัวใจ เจ้าช้ำมา
แม้กระต่าย จะไม่ช่วยให้จันทร์สว่าง
แม้กระต่าย มิอาจหยุด ความโศกศัลย์
แต่กระต่าย หวังปลอบโสม ประโลมจันทร์
อยากให้จันทราเจ้าได้เข้าใจ
21 ธันวาคม 2551 19:26 น.
พริบพันดาว
จรดนิ้ว ฉีกภาพวาด จนขาดวิ่น
ลบอายกลิ่น ความหลัง ที่ช้ำเหลือ
หากปล่อยไว้ คงเหมือนมีด คอยกรีดเนื้อ
ความเจ็บเจือ ความผิดหวัง ครั้งพี่ลา
จะขอจำ ขอจด บทเรียนนี้
แม้วันหนึ่ง บางที ชีวิตข้าฯ
จะย่อยยับ อัปราชัย ในชะตา
แม้นคืนมา ก็อย่าหมาย ได้พบกัน
21 ธันวาคม 2551 19:18 น.
พริบพันดาว
เมื่อยามเย็น ตะวันลับ ลงกับหล้า
ในราตรีมีจันทรา เป็นเพื่อนเล่น
เหมือนอกพี่ ยามหมอง ต้องลำเค็ญ
มีเจ้าเป็น คู่คิด มิตรข้างกาย
มาวันนี้ พี่มิได้ อยู่เคียงข้าง
จำเมินหมาง เจ้าคงคิด ว่าพี่หน่าย
ด้วยหน้าที่ รับผิดชอบ เหนือใจกาย
ยังมิวาย คำนึงเจ้า เศร้าเหลือใจ
ในยามนี้ สิ่งพี่ทำ เหมือนซ้ำเจ้า
พี่มันชั่ว มัวเมา มิปราศรัย
เจ้าแทบสิ้น ชีวา มาบรรลัย
พี่เหมือนใจ เจียนจักขาด อนาถเอย
หน้าส่วนตัว
676
