30 กันยายน 2548 21:01 น.
พระจันทร์เศร้า
กินไม่ได้..นอนไม่หลับ..แต่กลับฝัน
ชายคนนั้น..ใครไม่รู้..ดูนิ่งเฉย
ทำเหมือนรัก..แต่ไม่รัก...ยากพิเปรย
ดูเหมือนเอ่ย..คำหวาน...ให้ซ่านทรวง
เป็นเงาเงา..หม่นมัว..สลัวนัก
ใจว่ารัก..เต็มล้น..จนหึงหวง
แต่บางครั้ง..ห่างหาย..คล้ายสิ่งลวง
จนยากทวง...สานสาย..ใยสัมพันธ์
อยากจะโลม..อยากจะลูบ..จูบเงาเขา
หวามใจเรา..เขากลับหาย..มลายนั่น
มีตัวตน...จริงไหม...ให้จาบัลย์
ฤาโศกศัลย์..กับภาพลวง..บ่วงมายา
ราวสร้างภาพ...หลอนใจ...ไม่มีเขา
มีแต่เรา..คนเขลา..เศร้าหนักหนา
ปรารถนา..นั้นไกล..เกินไขว่คว้า
คนเหงาบ้า..หวังลมลม..ชมเพียงเงา
25 กันยายน 2548 13:24 น.
พระจันทร์เศร้า
ไม่มีวันไหนที่ใจไม่คิดถึงเธอ
หลับตาเพ้อพบเธอในห้วงความฝัน
ใจไม่ไกลห่างถึงกายจะอยู่ไกลกัน
รักที่ร่วมฝันมั่นคงไม่เคยหลงทาง
ภาพเธอยังเหมือนเพื่อนแท้ในทุกนาที
ฉุดดึงใจนี้ให้เดินไปด้วยความหวัง
ยามหมองใจเหม่อคิดถึงรอยยิ้มเธอประทัง
อดใจรอหวัง ที่ยังต้องคอยเวลา
ห่วงหา เพ้อนั่งมองฟ้านานๆ
ปรับทุกข์กับจันทร์รำพันกับดาวเรื่อยมา
ฝากดาวลอยเลื่อนกระพริบแสงเตือนแก้วตา
เมื่อเธอมองฟ้าโปรดรู้ถึงความในใจ
ไม่มีวันไหนที่ใจไม่คิดถึงเธอ มั่นคงเสมอขอเธออย่าได้หวั่นไหว
ถ้าชีวิตยังอยู่ โปรดรู้ไม่เคยเปลี่ยนไป
รักมากรู้ไหม หัวใจเฝ้าคิดถึงเธอ
รักมากรู้ไหม หัวใจเฝ้าคิดถึงเธอ
รักมากรู้ไหม อยู่ได้ด้วยความคิดถึง
..................................................................
อยู่กับความคิดถึง
ไม่มีวันที่เธอร้างห่างใจฉัน
ทุกทุกวันทุกนาทีที่คิดถึง
ยามตื่นตาถวิลหวลครวญคะนึง
หลับก็ซึ้งฝันถึงเธอเสมอมา
รักที่เราร่วมสร้างยังคงมั่น
กายห่างกันแต่ใจให้ห่วงหา
ระยะทางไกลแค่ไหนใยนำพา
ขอสัญญาไม่หลงทางร้างแรมเธอ
ภาพคนดีคอยฉุดรั้งให้ยั้งคิด
ไม่หลงผิดคิดนอกทางหรือพลั้งเผลอ
ด้วยความหวังเต็มห้องใจจักได้เจอ
ห่วงหาเพ้อมองฟ้ายามราตรี
ฝากดวงดาวกระพริบพร่างกระจ่างฟ้า
ส่งรักตราตรึงให้จากใจนี่
มีชิวิตอยู่ด้วยรักและภักดี
ทั้งชีวีอุทิศรอขอสัญญา
ไม่มีวันที่เธอร้างห่างใจฉัน
ตราบชีวันยังอยู่โปรดรู้หนา
ลมหายใจมีแต่เธอเสมอมา
ทุกเวลาในดวงจิตคิดถึงเธอ
24 กันยายน 2548 20:48 น.
พระจันทร์เศร้า
คนปากหมาบนเว็บน่าเย็บปาก
เที่ยววิพากษ์ระรานพาลไปทั่ว
ไม่แน่จริงกัดข้างหลัง...จ้างก็กลัว
อยากจะมั่วมาซึ่งหน้ามาด่ากัน
ปัญญามีบ้างไหมใคร่จะเขียน
มาเบียดเบียนหลอกด่าช่างน่าขัน
กลอนพ้นหน้าสองสามข้ามหลายวัน
เพิ่งจะผันเสนอหน้ามาว่าเอา
บ้านกลอนไทยเป็นบ้านประสานสุข
จะเกิดทุกข์ลุกลนเพราะคนเขลา
เที่ยวแยงปากอยากซ่าหนาคนเรา
อยู่เฉยเฉยคงเหงาเฉากระมัง
อยากจะจารกลอนกานท์สำราญสุข
เพื่อสร่างทุกข์เสริมใจให้มีหวัง
เป็นแรงหนุนจุนเจือเผื่อพลัง
มาพบคนน่าชังสังเวชใจ
21 กันยายน 2548 19:11 น.
พระจันทร์เศร้า
ปากเจ้ายังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
มาขู่ข่มอาวุโสช่างโอหัง
การเมืองไทยนี้หนาช่างน่าชัง
มีเงินสั่งก็แลกมาซึ่งบารมี
จากพ่อค้าแม่ขายไร้อำนาจ
ใช้เงินฟาดกวาดซื้อยื้อเก้าอี้
เป็นสอสอสมใจได้คราวนี้
รัฐมนตรีก้าวต่อขอสมใจ
วางอำนาจบาตรใหญ่ไร้สำนึก
ไม่ตรองตรึกตัวกูรู้แค่ไหน
นายกสั่งสั่งต่อไม่รอใคร
ทำไม่ได้ด่ากราดอนาถจริง
ไม่สนใจผู้เฒ่าคนเก่าแก่
เขารู้แน่แค่ไหนใจมันหยิ่ง
จะทักท้วงอย่างไรไม่ประวิง
กูใหญ่ยิ่งติงไม่ได้ไม่อาจทน
ประเทศไทยใช่ของเล่นเห็นสนุก
ประชาทุกข์เพราะผู้ใหญ่ไร้เหตุผล
ราชการไม่เอาไหนใครเจ้ากล
ยามฉ้อฉลอภิปรายไม่อายใคร
ปากเจ้ายังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
มาหมายข่มผู้รู้ดูไม่ได้
ถ้าติดดินมันกลืนกล้ำเกินทำใจ
ประเทศไทยคงไม่รอดปลอดมือมาร
15 กันยายน 2548 09:46 น.
พระจันทร์เศร้า
ลูกเป็ดตัวน้อยแสนน่ารัก
ใยเจ้าจักอยากกินแมลงวัน
แหนในแอ่งกินง่ายง่ายออกอย่างนั้น
ไม่สนมันบ้างหรือเจ้าตัวดี
กระโดดโลดไล่ไขว่คว้า
แมลงวันหาญกล้าบินหนี
เจ้าตัวเล็กยอมเหนื่อยกายี
หมายลิ้มรสชาติยี้ยี้...แมลงวัน
หน้าส่วนตัว
2568
