13 มกราคม 2549 19:51 น.
พระจันทร์เศร้า
จันทร์คิดถึงพ่อพระจันทร์นะขวัญจิต
เคยใกล้ชิดพ่อมาหายไม่เห็นหน
จ้องมองจันทร์สวยสล้างกลางสกล
คิดถึงจนทอดถอนอ่อนอกใจ
พ่อไปไหนไยไม่มาหาเหมือนเก่า
ทิ้งเพียงเงาให้จันทร์เหงาเฝ้าหวลไห้
เคยพร่ำคำเย้าหยอกบอกความใน
วันนี้จากไปไหนให้จันทร์คอย
เหนื่อยหนักหนาเพียงใดก็หายเหนื่อย
ยามจันทร์เมื่อยบีบนวดให้ไม่เคยถอย
ยามหงุดหงิดพ่อหยอกนวลชวนสำออย
จงค่อยค่อยผ่อนพักเหนื่อยจักคลาย
วันนี้จันทร์อ่อนเพลียละเหี่ยนัก
คิดถึงจันทร์เพื่อนรักที่จากหาย
ส่งหัวใจฝากฟ้ามาเดียวดาย
ไม่มีวันที่จะวายสวาทจันทร์
29 ธันวาคม 2548 18:16 น.
พระจันทร์เศร้า
มาอวยพรวันปีใหม่ให้เพื่อน ให้พี่ ให้น้อง
ไม่มีแรงเขียนกลอน ไม่มีแรงอ่านกลอน
มีแต่ใจที่ระลึกถึงเสมอ
ขอให้สมาชิกบ้านกลอนไทย
มีความสุข มีร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง
มีเงินมีทอง มีกำลังใจมาก ๆ
วันข้างหน้า คงลำบากนัก
แรงใจเท่านั้นที่จะช่วยให้ฝ่าฟันทุกอย่างได้
อวยพรใคร ๆ แล้วก็หันมาบอกตัวเองว่า สู้ๆๆๆๆ
วันหน้าเมื่อฟ้าสว่างกระจ่างตา
คงมีเวลามาร่ายกลอนกัน
สุขสันต์วันปีใหม่ ๒๕๔๙ ค่ะ
30 ตุลาคม 2548 15:41 น.
พระจันทร์เศร้า
เนื้อเพลง
She
May be the face I cant forget
A trace of pleasure or regret
May be my treasure or the price I have to pay
She may be the song that summer sings
May be the chill that autumn brings
May be a hundred different things
Within the measure of a day.
She
May be the beauty or the beast
May be the famine or the feast
May turn each day into a heaven or a hell
She may be the mirror of my dreams
A smile reflected in a stream
She may not be what she may seem
Inside her shell
She who always seems so happy in a crowd
Whose eyes can be so private and so proud
No ones allowed to see them when they cry
She may be the love that cannot hope to last
May come to me from shadows of the past
That Ill remember till the day I die
She
May be the reason I survive
The why and wherefore Im alive
The one Ill care for through the rough and ready years
Me Ill take her laughter and her tears
And make them all my souvenirs
For where she goes Ive got to be
The meaning of my life is
She, she, she
คำแปล
เธอ..อาจเป็นใบหน้าที่ฉันลืมไม่ลง
อาจเป็นร่องรอยของความยินดีหรือเสียใจ
อาจเป็นทรัพย์สินที่ได้มาหรือสิ่งที่ฉันต้องจ่ายไป
อาจเป็นเสียงเพลงแห่งฤดูร้อน
หรือเป็นความเยือกเย็นที่มากับฤดูใบไม้ผลิ
อาจเป็นอะไรที่แตกต่างเป็นร้อยอย่างในแต่ละช่วงของวัน
เธออาจเป็นสาวงามหรือสัตว์ร้าย
อาจจะอดอยากหรืออิ่มหนำ
อาจจะเปลี่ยนแต่ละวันให้เป็นสวรรค์หรือนรก
เธอ อาจเป็นกระจกแห่งควาฝันของฉัน
เป็นเงาสะท้อนรอยยิ้มในสายธาร
เธออาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเป็น ภายใต้เปลือกที่ปิดบังตัวเธอ
เธอ ผู้ซึ่งดูเหมือนมีความสุขท่ามกลางฝูงชน
ดวงตาเธออาจดูเก็บงำหรือเย่อหยิ่ง
แต่ไม่ใครได้เห็นดวงตาคู่นั้นยามที่เธอร้องไห้
เธอ อาจเป็นความรักที่ไม่อาจหวังว่าจะจบสิ้น
อาจมาหาฉันจากเงาของอดีต
ซึ่งฉันจะจดจำไว้จนวันตาย
เธอ อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันอยู่รอด
เป็นสาเหตุและจุดหมายในการมีชีวิตอยู่ของฉัน
เป็นคนเดียวที่ฉันจะแคร์ไปชั่วชีวิตแสนลำบากที่จะผ่านไป
สำหรับฉัน ฉันจะถือว่าเสียงหัวเราะและน้ำตาของเธอ เป็นของที่ระลึก
ไม่ว่าเธอจะจากไปทางไหน
ความหมายในชีวิตฉันคือ
เธอ เธอ เธอ
บทกลอน
อาจเป็นน้ำฉ่ำชื่นใจหรือไฟฉาน
เป็นทั้งการเกื้อกูลและสูญสิ้น
มอบรอยยิ้มพร้อมทำน้ำตาริน
เป็นอาจิณเท่ากันกับผันแปร
ร้ายหรือดีก็ยังสุดหยั่งคาด
ยิ่งมิอาจเชื่อแล้วว่าแน่วแน่
ในเข้มแข็งกลับซ่อนความอ่อนแอ
ในพ่ายแพ้เหมือนจะทระนง
กลายเป็นความสับสนให้ค้นหา
เติมศรัทธาชีวิตฉาบพิษสง
จนฉันเองหัวหมุนเฝ้างุนงง
และยังคงโง่เขลาเกินเข้าใจ
แต่เป็นแรงบันดาลแห่งการหวัง
จนฉันยังหยัดอยู่ต่อสู้ไหว
จึงวันนี้แม้ระหว่างความห่างไกล
ที่อยู่ในใจฉันนั้นคือ....เธอ
หายหน้าจากกระดานไปพักใหญ่
ไปคลั่งไคล้เพลงฝรั่งฟังจนหลง
นั่งเขียนกลอนตามเจ้า"she"มีแต่ปลง
มันงุนงงเขียนไม่ได้ขัดใจจริง
จึงแปลเนื้อความถ้อยค่อยส่งผ่าน
คุณพี่จ๋าวานด้วยช่วยน้องจิ๋ง
ร่ายให้หน่อยมืออาจารย์งานคงนิ้ง
ไม่ประวิงช้าเท่าไหร่ให้เขียนมา
และนี่คือผลงานกานท์จาก "She"
ที่ท่านพี่จารจรดงดงามหนา
กราบขอบคุณมาพร้อมกันกับวันทา
มีคราวหน้าช่วยอีกทีนะพี่ชาย
6 ตุลาคม 2548 17:16 น.
พระจันทร์เศร้า
หกตุลามาบรรจบครบอีกครั้ง
วันเลือดหลั่งกลางลานสะท้านขวัญ
กี่ชีวิตแหลกสลายในวันนั้น
เพื่อใครกันอุดมการณ์ซ่านกระจาย
ขอรำลึกอาลัยให้ผองเพื่อน
ไม่เคยเลือนวันระยำยังจำได้
ไทยด้วยกันล้างกันจนบรรลัย
ชีพสลายหายลับไม่กลับมา
จะกี่ปีภาพสยองครองในจิต
ไม่อาจคิดเหตุผลเกินค้นหา
วิญญาณจากร้างเลือนเดือนตุลา
หลั่งน้ำตาไว้อาลัยให้เพื่อนเรา
30 กันยายน 2548 21:01 น.
พระจันทร์เศร้า
กินไม่ได้..นอนไม่หลับ..แต่กลับฝัน
ชายคนนั้น..ใครไม่รู้..ดูนิ่งเฉย
ทำเหมือนรัก..แต่ไม่รัก...ยากพิเปรย
ดูเหมือนเอ่ย..คำหวาน...ให้ซ่านทรวง
เป็นเงาเงา..หม่นมัว..สลัวนัก
ใจว่ารัก..เต็มล้น..จนหึงหวง
แต่บางครั้ง..ห่างหาย..คล้ายสิ่งลวง
จนยากทวง...สานสาย..ใยสัมพันธ์
อยากจะโลม..อยากจะลูบ..จูบเงาเขา
หวามใจเรา..เขากลับหาย..มลายนั่น
มีตัวตน...จริงไหม...ให้จาบัลย์
ฤาโศกศัลย์..กับภาพลวง..บ่วงมายา
ราวสร้างภาพ...หลอนใจ...ไม่มีเขา
มีแต่เรา..คนเขลา..เศร้าหนักหนา
ปรารถนา..นั้นไกล..เกินไขว่คว้า
คนเหงาบ้า..หวังลมลม..ชมเพียงเงา
หน้าส่วนตัว
2095
