ยามสัญจรร่อนคว้างกลางขุนเขา โอบอุ่นเงาพืชพันธ์สรรพ์สดใส ในความเงียบเหว่ว้าสุดฟ้าไกล คิดถึงใคร....คนหนึ่งซึ่งเงียบงัน แขนงไผ่โยกส่ายคล้ายปลอบเตือน ลำเนาป่าเป็นเสมือนเพื่อนเคียงขวัญ คอยโรยรินน้ำใจให้แก่กัน มิมีวันเหือดหายคลายมนตรา อันตัวตนคนนั้นในวันนี้ คงไม่มีแล้วเล่ห์เสน่หา มันจืดจางสิ้นแล้วจากแววตา ดังผืนฟ้าขาดดาวพร่างพราวดวง.
หน้าส่วนตัว
1230
