29 กันยายน 2545 21:05 น.
พรระวี
ในเมรุฟอนไฟหรี่ไปแล้ว
หูคล้ายแว่วเสียงเพรียกเรียกร่ำหา
กระแสเสียงสั่งซ้ำขออำลา
พี่จงอย่าโศกเศร้าและร้าวรอน
วิบัติเคราะห์วิบากกรรมมาซ้ำซัด
จำต้องพลัดพรากพี่หนีไปก่อน
ทั้งแสนรักห่วงหาอนาทร
สุดอาวรณ์ถึงลูกที่ผูกพัน
หัวใจแป้วแว่วซ้ำน้ำตาปรี่
ขอคนดีจงไปสู่สรวงสวรรค์
ทุกก้าวย่างที่เราเนาว์นานวัน
เคยร่วมสุขทุกข์กันมาแต่ไร
ต่อแต่นี้โลกกว้างเหมือนทางเปลี่ยว
หัวใจเหี่ยวโหยแห้งสุดแรงไหว
หมดสิ้นแล้วความหวังที่ตั้งใจ
จะอยู่ไปชั่วหล้าฟ้าดินดอน
เหลือแต่ความอ้างว้างทุกย่างก้าว
ภาพวันเก่าย้อนรอยมาคอยหลอน
สุดแผ่นดินจนตรอกเที่ยวซอกซอน
แสนอาวรณ์ถึงเธออยู่เพียงผู้เดียว.
28 กันยายน 2545 14:35 น.
พรระวี
กลีบพยอมร่วงทิ้งจากกิ่งก้าน
พริ้วสะท้านเศร้าสร้อยให้หงอยเหงา
โรยกลิ่นหอมพร่าพร่างบางบางเบา
เมื่อลมเป่ากลีบคว้างกลางลานนา
นกกางเขนขับขานหวานโศกซึ้ง
แสนตราตรึงเอื้อนออดทอดเสียงปร่า
วิเวกวับจับใจคล้ายมนตรา
ตรึงอุราคนช้ำครารำพัน
ยืนเหม่อมองทุ่งนาและป่ากว้าง
คนอ้างว้างเหลือฝืนสะอื้นอั้น
ทนรับเอาความขื่นทุกคืนวัน
ยามขาดขวัญเคียงข้างอย่างก่อนเคย
สุดเสียดายวัยวันอันแสนหวาน
ล่วงเลยผ่านพ้นไปแล้วใจเอ๋ย
ความวาบหวานอ่อนละมุนที่คุ้นเคย
มาระเหยหายไปเมื่อไม่นาน.
27 กันยายน 2545 14:52 น.
พรระวี
ยางยูงใหญ่ยืนนิ่งพิงไหล่เขา
ใบแก่เฉาร่วงลิ่วเป็นทิวแถว
ปุยเมฆพาดสีขาวดูพราวแพรว
ตลอดแนวทิวฟ้าใกล้สายัณห์
ทรุดกายปลงลงนั่งฟังสรรพเสียง
เพลงไพรเพียงดนตรีหวานผ่านสวรรค์
เสียงหรีดหริ่งเรไรกล่อมไพรวัลย์
ยามตะวันลับลาฟ้าลางเลือน
จิตรกรรมธรรมชาติพิลาสลักษณ์
งามยิ่งนักตรึงใจหาใดเหมือน
ติดในห้วงความจำตอกย้ำเตือน
อยากมีเพื่อนเคียงข้างกลางพนา
น่าเสียดายวันนี้ไม่มีเพื่อน
ชมดาวเกลื่อนวับวาวพราวเวหา
เคลียคลอคู่สู่สมภิรมยา
ในแนวป่าอ้างว้างร้างคู่แรม.
24 กันยายน 2545 22:17 น.
พรระวี
จากกลิ่นโคลนสาบควายสายน้ำขุ่น
หวังไปวุ่นศึกษาวิชาสรรพ์
ในเมืองกรุงเมืองฟ้ามานานวัน
เอ็งมิผันเบือนกายเยือนไร่นา
พ่อและแม่แก่มากหวังฝากผี
ความหวังปรี่ล้นทรวงแสนห่วงหา
สองผู้เฒ่าเหงาหงอยคอยเวลา
ให้กลับมาตั้งฐานที่บ้านดง
เอ็งลืมเลือนเพื่อพ้องพี่น้องสิ้น
ไปซบกลิ่นเมืองงามด้วยความหลง
จะชั่วช้าอย่างไรไม่พะวง
สักวันคงย่อยยับอัปรา
ข้าได้รับรู้ข่าวจากชาวบ้าน
ว่าเอ็งร่านร่อนเร่เสน่หา
เที่ยวเปลี่ยนคู่สู่สมภิรมยา
อนิจจาน้ำใจเอ็งไม่จริง
ข้าเคยรักภักดียิ่งชีวิต
หวังสนิทเทิดทอดเป็นยอดหญิง
เอ็งกลับกลอกยอกย้อนหลอนเหมือนลิง
ทุกทุกสิ่งที่เอ็งทำข้าช้ำทรวง.
23 กันยายน 2545 21:03 น.
พรระวี
ริมสายธารตาปีแก้วคลี่กลีบ
ทั้งดอกปีบเย็นหอมย้อมเยือนขวัญ
ยังไม่ดึกไม่ดื่นคืนเพ็ญจันทร์
สายน้ำนั้นล้นปี่รี่ไหลลง
เทือกทิวเขาสุดตาเนินหญ้านุ่ม
น่าทอดทุ่มเกลือกร่างอย่างไหลหลง
แหงนหน้ามองโค้งฟ้าพางุนงง
ติดตาหลงเคว้งคว้างกลางฟ้าไกล
ฟ้าคืนเพ็ญเด่นฉายประกายพริบ
ดาวระยิบสะท้อนซ่านในธารใส
ในห้วงฝันคะนึงถึงคนไกล
เคยเคียงใกล้ฝากฝันพร่ำสัญญา
แต่มาถึงบัดนี้ไม่มีแล้ว
ซึ่งวี่แววคู่เห่เสน่หา
มาหมดสิ้นแม้เศษความเมตตา
จึงเหว่ว้าทรงร่างอย่างซึมซึม.
หน้าส่วนตัว
953
