31 สิงหาคม 2545 22:44 น.
พรระวี
มีตำนานเล่าขานกันสืบมา คานอันหนึ่งสวยสง่าเปี่ยมราศี
ทางขึ้นนั้นเดินง่ายสบายดี แต่โทษที ขาลงยากลำบากลำบน
ต้นกำเนิดเกิดจากอนงค์หนึ่ง งามสดซึ้งกว่าใครในทุกหน
เป็นลูกสาวเศรษฐีใหญ่ในตำบล ทุกผู้คนหนุ่มน้อยใหญ่ต่างไฝ่ปอง
ท่านเศรษฐีองอาจประกาศว่า อันลูกข้าหนึ่งนี้ไม่มีสอง
หากแม้นใครอยากได้ไปครอบครอง อย่างน้อยทองล้านชั่งฟังเข้าใจ
แต่ลูกสาวเศรษฐีมีคนรัก ขุ่นแค้นหนักจนยิ่งกว่าจะหาไหน
โอ้ชาตินี้มีกรรมให้ช้ำใจ แค้นเหลือใจจำลาไปหาทอง
หายไปสามสิบปีมีทองมาก ข่าวจากสาวมีสมใจให้คลายหมอง
ว่าน้องนั้นยังดีอยู่ไร้คู่ครอง อยู่ไม่ได้จำรีบต้องไปจองเธอ
บอกว่าที่พ่อตามาแล้วครับ มาพร้อมกับทองตามข้อพ่อเสนอ
อยู่ที่ไหนหวานใจอยากใคร่เจอ พ่อบอก เออ! ชี้ทางอยู่ข้างใน
แสนดีใจจะได้พบประสบหน้า ร้องถามป้า ในห้องน้องอยู่ไหน
ป้าบอกว่าก็ตัวฉันเองนี่ยังไง จำน้องน้อยไม่ได้น้อยใจนัก
เจ้าหนุ่มจ้องมองดูอยู่ไม่นาน ปลื้มลนลานน้ำตามาทะลัก
หัวใจเต้นระรัวตัวเริ่มชัก ดิ้นสักพักแล้วก็จากโลกนี้ไป
ทองที่ขนมามากมายทำไงดี สาวจึงมีโครงการทำงานใหญ่
สร้างเป็นคานไว้นั่งฟังเพลงไทย จนหล่อนตายจึงทิ้งไว้เป็นชาติพลี
คานอันนี้ขึ้นแล้วจะติดใจอยู่ได้นาน จะเบิกบานเปี่ยมสง่าและราศี
ไร้ปัญหา ไร้บุตรธิดาไร้สามี ของดีดีอย่างนี้ต้องแนะนำ.
29 สิงหาคม 2545 23:04 น.
พรระวี
ทิวข้าวเหลืองชูช่อรอเก็บเกี่ยว
สายน้ำเชี่ยวจากไกลหลากไหลผ่าน
ทุ่งนาข้าวจมไปหัวใจราน
ท้นท่วมบ้านอยู่ยั้งแค่หลังคา
สุดหิวโหยหวาดหวั่นและรันทด
ขาดแคลนหมดของอยู่กินจนสิ้นท่า
ต้องสูญเสียวัวควายในไร่นา
หยดน้ำตาใสใสไหลหลั่งริน
โอ้หนอ...ธรรมชาติมากราดเกรี้ยว
ทุกเศษเสี้ยวความหวังมาพังสิ้น
จะเอาข้าวที่ไหนให้ลูกกิน
กว่าจะสิ้นอุทกภัยให้อาดูร.
26 สิงหาคม 2545 21:32 น.
พรระวี
หยาดพิรุณพรูร่วงจากห้วงหาว
พริ้วเพชรพราวสั่งฟ้ามาลัยหอม
ระรวยรินกลิ่นพรมให้ดมดอม
พวงพยอมบ้านป่ามาไกลไกล
รวีรุ่งเรื่อแสงแห่งฟ้าสาง
เคล้าหมอกบางดั่งแก้ววับแววใส
ประกายพรึกแห่งดาววาววิไล
ส่งท้ายในราตรีที่ผ่านมา
ดุเหว่าแว่วขับขานเพลงหวานซึ้ง
ต้อนรับซึ่งวสันต์ด้วยหรรษา
คราโลมหลั่งสั่งซ้ำจะอำลา
จากฟากฟ้าเวียนไปในฤดู
25 สิงหาคม 2545 21:13 น.
พรระวี
ลมหนาวริ้วพริ้วพร่าจากฟ้าเหนือ
ผ่านดาวเรื่อในคืนอันรื่นหวาน
ภาพสัมพันธ์อันเก่าที่ยาวนาน
ย้อมดวงมานระบมขมขื่นใจ
อดีตเอย...งดงามในความหลัง
ณ ฟากฝั่งตาปีที่ยิ่งใหญ่
สองเราเคยผูกพันมั่นเยื่อใย
หล่อหลอมให้แก่กันด้วยสัญญา
คิดไม่ถึงจะมีวันอันขื่นขม
ต้องตรอมตรมด้วยเล่ห์เสน่หา
ถูกเพลงมารพลิกลิ้นสิ้นมนตรา
คำสัญญาสลายกลายเป็นลม
ยามลมหนาวผ่าวมาจากฟ้ากว้าง
พริ้วพรมร่างหนาวเนื้อจนเหลือข่ม
หัวใจเอยเจ็บช้ำซ้ำระบม
ด้วยแรงลมบาดจนสุดทนทาน.
23 สิงหาคม 2545 22:26 น.
พรระวี
ครั้นแผ่นฟ้าครึ้มคลุ้มด้วยกลุ่มฝน
บอกความหม่นของฟ้าเวลาหมอง
แล้วรินหลั่งน้ำตาฟ้าเนืองนอง
เป็นฝนฟ่องโอบอุ้มชุ่มแดนดิน
หยาดน้ำตาฟ้าถั่งหลั่งโลมพื้น
โชยความชื่นเนืองนองทุกท้องถิ่น
ชาวไร่นาอาศัยได้ทำกิน
ทั้งแผ่นดินเบิกบานสราญรมย์
น้ำตาคนคราหยดรดใบหน้า
เป็นสัญญานิยามความขื่นขม
ระบายความหม่นเศร้าร้าวระบม
ล้างเงื่อนปมภายในหัวใจราน.
หน้าส่วนตัว
1145
