28 พฤศจิกายน 2545 15:15 น.
พรระวี
คนหยาบกร้านคลานมาหาตักแม่
ใจขี้แยดวงเริ่มเริ่มร่ำไห้
ตักแม่สร้านอุ่นซึ้งเต็มบึ้งใจ
ต้องจากไกลแล้วกลับนับว่าบุญ
โอบเกาะกุมทั้งสองมือของแม่
รอยยิ้มแผ่เปื้อนปร่าน้ำตาอุ่น
มือแห่งแม่คู่นี้ช่างมีคุณ
ความการุณย์จากแม่ปกมา
เคยป้อนข้าวป้อนน้ำพร่ำสอนสั่ง
ตอนลูกยังเยาว์วัยไม่ประสา
จะลำบากยากใจไม่นำพา
ความเมตตาท่วมท้นทั้งต้นปลาย
และ.....วันนี้ลูกมาหาแม่แล้ว
อยู่กับแก้วดวงงามเปี่ยมความหมาย
หวังกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงแม่ที่แก่กาย
จะไม่หายห่างตา.....แม้นาฑี.
25 พฤศจิกายน 2545 21:38 น.
พรระวี
มองสายน้ำบิดเกลียวไหลเชี่ยวกราก
ต้นน้ำจากเทือกไพรไกลนักหนา
ผ่านขุนเขาน้อยใหญ่ไหลล่องมา
สู่ไร่นาทวยไทยได้พึ่งพิง
ละลอกคลื่นรื่นริ้วพริ้วพรมฉ่ำ
กระซิบร่ำกล่อมฤดีสุขียิ่ง
ในอ้อมกอดแม่ตาปีที่อ้อนอิง
สรรพสิ่งสวยแสนแดนคนดี
แม่ตาปีมีความหมายของสายน้ำ
คุณแม่ล้ำเลอค่าเป็นราศรี
ด้วยดวงใจจงรักและภักดี
เทอดตาปีฝากกาย ณ ชายชล.
23 พฤศจิกายน 2545 21:51 น.
พรระวี
แนวป่ากว้างข้างหน้าพร่าไอหมอก
เป็นละลอกริ้วหนาวเร้าเริงขวัญ
วิหคไพรร่ำร้องก้องอารัญ
คล้ายเพลงอันซึ้งซึ้งถึงบางคน
ฟ้าสีเทาฝอยฟ่องละอองชื้น
ยามฟ้าตื่นจากฝันอันหมองหม่น
แดดระบายสีทองคล้องกมล
ให้แก่คนชอกช้ำระกำใจ
ปาดไอหมอกชโลมร่างอย่างเงียบเงียบ
ยะเยือกเยียบเย็นชาน้ำตาไหล
ความสำนึกลึกเร้นไม่เห็นใคร
เพียงไหวไหวเลือนลับไม่กลับมา
ความผูกพันทางกายมลายสิ้น
ใจแหว่งวิ่นรานร้าวเปล่าเปลี่ยวปร่า
ไม่มีใครต้องการธารน้ำตา
จึงซานมาระทมทนอยู่คนเดียว.
20 พฤศจิกายน 2545 16:43 น.
พรระวี
อยากบ่งบอกความในให้เธอรู้
ฉันคือผู้มีความหวามหวั่นไหว
มีพิรุธซ่อนไว้อยู่ภายใน
มีอะไรครุ่นคิดแอบปิดบัง
แสนอัดอั้นตันใจไม่กล้าเผย
หัวใจเอ๋ยวกเวียนเจียนจะคลั่ง
หากเธอรู้สิ่งแปลกแทรกประดัง
กลัวความหวังมอดไหม้สลายลง
เกิดพลั้งเผลอเธอซึมซับรับรู้แล้ว
ฉันไม่แคล้วยับยุ่ยเป็นผุยผง
แกล้งทำตัวให้นับถือว่าซื่อตรง
มาดมั่นคงดุจมิตรนิจนิรันดร์
อยากจะลืมความนัยเสียให้หมด
ไม่คิดคดแม้ลวนลามในความฝัน
แต่จนใจแม้ล่วงผ่านมานานวัน
ไม่อาจหันหักใจได้สักที.
4 พฤศจิกายน 2545 22:10 น.
พรระวี
ด้วยมนต์ขลังพลังแรงแห่งหน้าฝน
ทั่วตำบลสดใสไร้ความหมอง
ลำตาปีรี่รายพราวพรายฟอง
น้ำไหลล่องลาดฝั่งพรั่งพรูมา
ริ้วแห่งลมพรมบรรเลงเป็นเพลงแว่ว
กลิ่นดอกแก้วอบอวลให้หวลหา
คิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งไกลตา
ด้วยศรัทธาและหวังเต็มพลังใจ
หมายสมัครสมานมั่นร่วมพันผูก
หวังจะปลูกรักงามตามฝันไฝ่
ณ ริมธารแสนกังวลรอคนไกล
สักเมื่อไหร่กานดาจะมาเยือน
ปลูกเรือนน้อยรอรั้งริมฝั่งฝั่น
ทุกวี่วันเหว่ว้าหาใดเหมือน
ทุกข์และท้อลำเค็ญเป็นปีเดือน
ขออย่าเลือนลับลาไม่มาเลย.
หน้าส่วนตัว
734
