21 ตุลาคม 2545 22:11 น.
พรระวี
ลมระรินกลิ่นดอกไม้ริมท้ายทุ่ง
หอมจรุงจรดขวัญอันสดใส
ในยามเย็นใกล้ค่ำอยู่รำไร
ระริกไหววังเวงด้วยเพลงพรม
จากเสียงขลุ่ยแผ่วออดทอดเสียงเอก
ปานสรวงเสกปนสะอื้นคล้ายขื่นขม
วิเวกหวิวพริ้วพรายตามสายลม
บาดอารมย์ฟุ้งซ่านคนบ้านนา
บางทำนองปลอบกมลผองคนโศก
บางทำนองกล่อมโลกให้แกร่งกล้า
บางวรรคตอนลื่นไหลในลีลา
ให้ปวงชนศรัทธาภราดร
เหล่าชาวนาคนไร่ได้ชื่นขวัญ
เพลงขลุ่ยบรรเลงลักษณ์ให้พักผ่อน
ปลดปลงความเมื่อยล้าหลับตานอน
ไม่อาวรณ์ความยากลำบากกาย.
19 ตุลาคม 2545 20:27 น.
พรระวี
ดอกราตรีคลี่บานบนลานรัก
ซึ้งสลักกลิ่นหอมถนอมขวัญ
ยามล่วงเลยเลือนลาแห่งตาวัน
โชยกลิ่นอันซาบซ่านสะท้านทรวง
มะลิลาพร่าพรมคราลมเอื่อย
ชื่นฉมเฉื่อยเรี่ยรายไม่แหนหวง
ซึ่งกลิ่นไอไหวหวิวเป็นริ้วรวง
ย้อมให้ดวงใจกิ่วเป็นริ้วรอย
จำปาขาวพราวไสวได้ไออุ่น
กลิ่นกรุ่นกรุ่นแกมเศร้าและเหงาหงอย
ช่วยปลุกปลอบกมลของคนคอย
กลิ่นหอมลอยล่องฟ้ามาเบาบาง
พวงพะยอมหอมเย็นมาเป็นเพื่อน
กลิ่นพร่าเลือนโลมหล้าครารุ่งสาง
แม้ยามสายแรงหอมไม่ยอมจาง
ยังคงพร่างพริ้วพรายกับสายลม
จากริมบ้านชานเรือนไร้เพื่อนสิ้น
รับแต่กลิ่นมวลผกามาสู่สม
อาศัยความหวลหอมย้อมอารมย์
ประสาตรมตรอมอยู่เพียงผู้เดียว.
14 ตุลาคม 2545 21:28 น.
พรระวี
ลมลู่ลิ่วพริ้วหญ้าคืนฟ้าหนาว
ซับพรายดาวโอบหล้าดังผ้าห่ม
เรไรหริ่งหรี่ร้องก้องระงม
น้ำค้างพรมชื้นร่างคนกลางคืน
วะแว่วเสียงดนตรีกวีหวาน
โหยผสานแผ่วเพียงเสียงสะอื้น
คล้ายคนเศร้าหม่นช้ำสุดกล้ำกลืน
มาแอบยืนร่ำไห้ที่ปลายนา
หัวใจเอยยับเยินเกินทนแล้ว
ปั่นป่วนแป้ววาบหวิวพลิ้วแปร่งปร่า
ไม่เคยสบสมใจแต่ไรมา
อนิจจานี่จะปรับทุกข์กับใคร
กับแสงแห่งดวงดาววาววะวาบ
ช่วยรับทราบความช้ำทำได้ไหม
หรือรองรับปรึกษาปัญหาใจ
เพื่อก้าวเดินต่อไปได้ถูกทาง.
12 ตุลาคม 2545 22:55 น.
พรระวี
ร่ายอักษรกลอนหวานจากลานฝัน
สื่อถึงกันเพื่อนทั้งหมดเป็นบทใหม่
ค่อยเรียงร้อยสร้อยภาษาต่างมาลัย
จากแก่นใจส่งถึงกันในวันนี้
โยงสายใยไมตรีที่พิสุทธิ์
คล้องให้ดุจสายสวรรค์อันสดสี
เป็นพันธะต่อกันมั่นฤดี
เหล่ากวีจงร่วมใจในวงศ์วรรณ
ช่วยพากเพียรเขียนกลอนอันอ่อนช้อย
ถักทอร้อยอักษราภาษาสวรรค์
จากอารมณ์นานามาประชัน
บำเรอบรรพ์กวีที่มีมา
เหมือนหยาดฝนหล่นร่วงจากห้วงหาว
แต้มแพรวดาวก่องเก็จเพชรเวหา
ชโลมด้วยมธุรสบทพจนา
แก่บรรดาปวงชนคนรักกลอน.
11 ตุลาคม 2545 22:25 น.
พรระวี
เดนหัวใจตายด้านซานกลับถิ่น
หลังโบยบินสู่เมืองฟ้าคราฉ่ำฝน
ถนนตรอกซอกซอนเร่ร่อนวน
ทุกตำบลเมืองฟ้ายามราตรี
เที่ยวเสาะหามิ่งมิตรคิดพันผูก
หวังจะปลูกฝังรักเป็นสักขี
ทุรนร่างไม่พบใครที่ใยดี
มิตรไมตรีหลบหน้าพากันเมิน
อนาถหนออ้างว้างคนร้างถิ่น
ได้ยลยินเพียงนิยามความห่างเหิน
เกิดมาเป็นตัวเราเศร้าเหลือเกิน
ที่บังเอิญลืมตามาเป็นคน
ก่อกำเนิดเกิดกายในเมืองเปลี่ยว
มันแล้งหี่ยวแห้งใจไปทุกหน
เร่งร่ำเรียนเวียนว่ายตะกายวน
หวังให้พ้นกลิ่นบ้านนอกและคอกนา
ยังไม่อาจรองรับซับความเซ่อ
จึงต้องเหม่อหมองหม่นเหมือนคนบ้า
แต่ไม่อาจร้องไห้ฟายน้ำตา
ค่ามีมาติดกายแค่ควายทุย.
หน้าส่วนตัว
976
