23 สิงหาคม 2545 22:26 น.
พรระวี
ครั้นแผ่นฟ้าครึ้มคลุ้มด้วยกลุ่มฝน
บอกความหม่นของฟ้าเวลาหมอง
แล้วรินหลั่งน้ำตาฟ้าเนืองนอง
เป็นฝนฟ่องโอบอุ้มชุ่มแดนดิน
หยาดน้ำตาฟ้าถั่งหลั่งโลมพื้น
โชยความชื่นเนืองนองทุกท้องถิ่น
ชาวไร่นาอาศัยได้ทำกิน
ทั้งแผ่นดินเบิกบานสราญรมย์
น้ำตาคนคราหยดรดใบหน้า
เป็นสัญญานิยามความขื่นขม
ระบายความหม่นเศร้าร้าวระบม
ล้างเงื่อนปมภายในหัวใจราน.
23 สิงหาคม 2545 04:50 น.
พรระวี
อยากปลอบใจในนิยามความเป็นเพื่อน
เพื่อย้ำเตือนใจขวัญอย่าหวั่นไหว
อย่าท้อแท้รินน้ำตาครามีภัย
ข่มความทุกข์ซ่อนไว้ในใจเรา
อยากซุกกายเอนเรียงเคียงข้างข้าง
ซับน้ำค้างบนตาคราเธอเศร้า
ความเป็นเพื่อนสดใสในใจเรา
เนิ่นนานเนาว์สนิทเป็นนิจไป
18 สิงหาคม 2545 21:03 น.
พรระวี
เสียงไก่แก้วแว่วหวานขับขานเช้า
น้ำค้างพราวพรายพรมห่มผืนหญ้า
เย็นยะเยือกหวามไหวในอุรา
รับทิวาวันใหม่ชื่นใจชนม์
สายหมอกโปรยโรยไล้ทิวไม้ลู่
ดาวฤกษ์หรู่แสงจางค้างเวหน
ดอกไม้ป่ากรุ่นกลิ่นหอมย้อมกมล
ผ่านตำบลทุ่งนาสู่ฟ้าไกล
เพลงชาวนาแผ่วผ่านจากบ้านทุ่ง
ล้วนแต่มุ่งทำงานคราดหว่านไถ
ไม่เคยทุกข์ไม่เคยท้อต่อสิ่งใด
มวลเภทภัยมิกล้ำกราย ณ ปลายนา
สายลมอ่อนโชยมาจากนาข้าว
กลิ่นสาบสาวจรุงอวลจากนวลหน้า
ประกายวิบแจ่มใสจากไรตา
โอ้..บ้านนาเปรียบปานวิมานแมน.
15 สิงหาคม 2545 20:25 น.
พรระวี
ฉันท่องเที่ยวเดียวดายในไพรพฤกษ์
ข้ามแก่งลึกห้วยละหารธารน้ำใส
ผ่านหุบเหวเพิงถ้ำเงื้อมง้ำไกล
ทิวไศลเรียงรายสุดสายตา
แต่ละยอดสูงสล้างกลางกลุ่มเมฆ
สวรรค์เสกสีสันบรรโลมหล้า
ยามแสงสูรย์สีทองสาดส่องมา
สุดปลายฟ้าเรื่อเรืองเหลืองดั่งทอง
ละอองฝนหล่นโปรยโชยความชื่น
ให้ป่ารื่นรมณีย์ไม่มีหมอง
ยามใกล้สนธยาเข้ามาครอง
ลำนำของทิวาเลือนลาไป
ขอพำนักฝากใจไว้ในป่า
ฝากกายากับโขดเขินเนินไศล
อาบแสงดาววาววับระยับใย
อิงอุ่นไพรตรงนี้ชั่วนิรันดร์.
21 กรกฎาคม 2545 18:45 น.
พรระวี
ลมทะเลเย็นชื่นในคืนหนึ่ง
หัวใจซึ่งปวดเจ็บต้องเหน็บหนาว
ในลำเรือเรื่อแสงแห่งแววดาว
พรายน้ำพราวพริ้งละมุนพออุ่นตา
กลบชีวิตหมองหม่นของคนยาก
สู้ลำบากทุกเกาะแก่งแสวงหา
ต้องทุกข์ท้อกลางทะเลเร่หาปลา
หวังหล่อเลี้ยงชีวาในนาคร
ทั้งครอบครัวตัวน้อยคอยพ่ออยู่
หวังคืนสู่เหย้าน้อยลูกคอยอ้อน
คราคืนค่ำวิบวับหลับตานอน
ผจงพรฝากสายพระพายโชย
ฝากมนต์ทิพย์จิบแก้มน้อยแย้มยิ้ม
ใสอวบอิ่มเปล่งแดงไม่แห้งโหย
หัวใจพ่อเสน่หาไม่ราโรย
ไม่โอดโอยความยุ่งยากและตรากตรำ
ลมทะเลเย็นชื่นค่อนคืนแล้ว
น้ำค้างแก้วพร่างฟ้ามาพรมพร่ำ
เอนกายหลบซบหลับกับความจำ
ดื่มและด่ำถึงตัวน้อยจนผลอยไป.
หน้าส่วนตัว
938
