7 สิงหาคม 2548 07:01 น.
พรรณพชร
********คืนเหงาใจ*******
ณ มุมหนึ่งในมหานคร กรุงเทพ นาฬิกาบอกเวลา 3.38 น. ถ้าเป็นทุกๆวันที่ผ่านมา ฉันคงหลับปุ๋ยอยู่บนที่นอน แต่ค่ำคืนนี้ ที่เหงาหัวใจ ไม่รู้สินะ ว่าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา อยู่ดีๆความเหงาก็แล่นมาเกาะกุมหัวใจ ง่วงจนไม่อาจลืมตา แต่ก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ เนื่องด้วยหัวใจไม่ยอมหลับ เหงา... อย่างสุดขั้วหัวใจ มองออกไปนอกหน้าต่างห้องนอน ความรู้สึกยิ่งหดหู่ เมืองใหญ่ขนาดนี้ บนถนนมีรถหลายคันแล่นไปมา บนทางเท้ามีพ่อค้าแม่ขาย บนท้องฟ้าก็มีดวงดาว แต่ทำไมยังเหงา เพราะ ข้างกายฉันไม่มีใคร ไม่มีใครเลยจริงๆ ยิ่งคิดความเหงายิ่งรุมเร้า ค่ำคืนนี้ ยาวนานกว่าทุกวัน ค่ำคืนนี้ปวดร้าวกว่าที่ผ่านมา ฉันเป็นอะไร ทำไมอยู่ๆก็เหงา ทำไมอยู่ๆก็อยากมีใคร อยากจะรักใครสักคน แต่ที่ผ่านมา เหนื่อยเหลือเกินกับคำว่ารัก เหนื่อยเหลือเกินกับหน้าที่คนรัก เหนื่อยกับการวิ่งตามความรัก อยู่อย่างนี้ บางทีก็สบายใจดี อิสระ แต่บางครั้ง ก็เหงาเข้าขั้วหัวใจอยากจะมีใครสักคนให้คิดถึง อยากจะมีใครสักคนให้รัก อยากมีสิทธิ์พูดคำว่ารัก อยากจะบอกคำว่ารักให้ใครสักคนฟัง...กลางเมืองใหญ่ ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เต็มไปด้วยอะไรต่ออะไร แต่ทำไม รู้สึกเหมือนฉันอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้...เหมือนผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปมา เป็นเพียงหุ่นยนต์ หรืออะไรสักอย่างที่ไร้ความรู้สึก แสงไฟที่ส่องสว่างจากทั่วเมือง แม้บางครั้งจะมองดูสวยงาม น่าหลงใหล แต่ค่ำคืนนี้ ทำไม ดูเคว้งคว้างเสร้าสร้อย แสงไฟเหล่านั้นอาจจะรู้สึกเหงาเหมือนกับฉัน แสงดาวจะเหงาเป็นไหม เบื่อไหม เหนื่อยบ้างไหม กับการทำหน้าที่ เดิมๆ อยู่อย่างนั้น... ทำไมนะ ค่ำคืนนี้ จึงดูปวดร้าวกว่าทุกค่ำคืนในชีวิต ความเหงา คำสั้นๆ แค่นี้ ทำไมมีอิทธิพลกับหัวใจฉันเหลือเกิน มันเจ็บร้าวลึก หายใจแล้วรู้สึก ว่างโหวงในท้อง หายใจไม่เป็นจังหวะเลย... เสียงเพลงที่ฉันเปิดไว้เบาๆ ก็ดูเศร้าสร้อยไม่ต่างจากฉัน แม้เจ้าเสียงเพลงที่ดังอยู่ในขณะนี้จะไม่ใช่ภาษาไทย แม้ฉันจะไม่สามารถแปลความหมายของเพลงได้ทั้งหมด แต่ความรู้สึกก็บอกฉันว่าเสียงเพลงนี้เศร้าสร้อยน่าดู...ห้องนอนสีฟ้าของฉันก็ดูไม่สดใส ทำไมนะ ทำไม แค่คำเดียวว่าเหงา ทำไมสามารถเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างในชีวิตฉันไปหมด 3.59 น. ผ่านไปแล้ว 21 นาที ความเหงาของฉันไม่ได้ลดลงเลย ทำไมค่ำคืนนี้ เวลาเดินช้าจังเลย หรือว่าเวลาเอง ก็จะเหงาเหมือนกับฉันนะ คงใช่ เวลาจึงผ่านไปอย่างช้าๆ และเศร้าสร้อย หนาวจังเลย... อยากได้อยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆของใครสักคน อยากกอดใครสักคนอยากมีใครสักคนมากอดฉันบ้างจัง นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่เคยได้กอดใคร ตั้งแต่ฉันเริ่มโตนั่นแหละมั๊ง ที่แม่เลิกกอดฉัน หลังจากวันนั้นจนวันนี้ ฉันไม่เคยได้สัมผัสอ้อมอกอุ่นๆของใครอีกเลยสักครั้งเดียว นานแค่ไหนแล้วนะ กับคำว่ารักครั้งสุดท้ายที่หลุดจากปากฉัน นานแค่ไหนแล้วกับคำว่ารัก ที่ผ่านเข้ามายังโสตประสาทของฉัน... วันนี้มันวันเหงาโลกรึยังไง นอกจากวันเอดส์โลกแล้วยังมีวันเหงาโลกด้วยหรอ ฉันเองก็เพิ่งรู้ ในค่ำคืนนี้ จะมีคนเหงาเหมือนอย่างฉันไหม... จะมีไหม ใครสักคนที่มาแบ่งเอาความเหงาจากหัวใจฉันไป...น้ำใสๆที่รินไหลจากดวงตาของฉัน มันบอกถึงอะไรหรอ ความอ่อนแอสินะ เจ้าน้ำใสๆนี้คงหลั่งรินออกมาเพื่อเย้ยหยันในความอ่อนแอของฉัน...ใช่...ฉันยอมรับ ฉันอ่อนแอ หากเป็นวันอื่นๆ ฉันคงไม่ยอมแพ้อย่างนี้ แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน มันเป็นวันที่ฉันคิดถึงใครต่อใครเต็มไปหมด ใครต่อใครทั้งโลกที่เคยย่างกรายเข้ามาทักทายชีวิตฉัน... แม้แต่คนนั่งข้างๆฉันบนรถเมล์
วันนี้หัวใจฉันอ่อนแอเหลือเกิน อยากรักใครสักคน อยากมีใครสักคนมาประคองมันขึ้นมา...อยากมีใครสักคนบอกคำว่ารักให้ฉันฟัง... ค่ำคืนนี้ยังไม่ยอมผ่านไป ค่ำคืนนี้ยังคงเดินไปอย่างช้าๆเพื่อทำร้ายหัวใจคนอ่อนแอ ให้ตายลงช้าๆ ทีละนิด ทีละนิด... ค่ำคืนแห่งความเหงา ค่ำคืนอันแสนโหดร้าย ได้โปรดผ่านพ้นไปสักทีได้ไหม? ผ่านไปสักที... นาฬิกาบอกเวลา 4.12 น. แต่ค่ำคืนแห่งความเหงา ยังไม่จากฉันไป...
29 พฤษภาคม 2548 13:28 น.
พรรณพชร
วันนี้ เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ^o^ อ๋าส์ฉันจะได้ไปเจอเพื่อนใหม่แล้ว....เย้ๆ ตื่นเต้นจังเลย... >_.< อ๊ะ ตายละ มัวแต่ตื่นเต้น อี๋ย์ สายแล้วอะ ตายๆๆ ตายแน่ๆ-_-^ ไม่นะ ฉันจะสายไม่ได้นะ-0- อุตส่าห์ตั้งใจไว้แล้วว่าจะปรับปรุงตัว อ๋าส์....>...< อ๋า....สายแล้ว.... โธ่เอ๊ย....เพราะอีตาซุ่มซ่ามคนนี้นี่แหละ ที่ทำให้ฉันสาย.... ฮึ่มส์ T^T ชนแล้วหนีอย่างนี้....ฮึ่มส์ ....
นี่ เธอๆ มานี่เลย เพลงชาติดังแล้ว ยังจะวิ่งไปหาสวรรค์วิมานอะไร มานี่เลย เธอนั่นแหละ ไม่ต้องมาทำหน้าบ็องส์แบ๊วเลย....TT^TT ฮือๆ แม่จ๋า....
โอยวันนี้มันวันอะไรของฉันเนี่ย....=_= ซวยตั้งแต่เช้าเลย...ฮึ่มส์ -.,-ช่างเป็นวันเปิดเทอมที่น่าประทับใจเสียนี่กระไร โดนทำโทษ โทษฐานที่มาสาย เพราะอีนายบ้านั่นแท้ๆเลย.... ฮึ่มส์ (ตัวเองวิ่งเข้าโรงเรียนไปหน้าตาเฉยเลย ฮึ่มส์) นายทำให้ฉันเดือดร้อน ฉันจะไม่อภัยให้นายแน่ จะต้องรู้ชื่อ...ห้อง...เบอร์โทรศัพท์...วันเกิด...ของชอบ...ของนายให้ได้เลย คอยดูสิ...เชอะ อิอิ^o^
ชื่อเท่ห์....ห้อง4 a ...01+++++++ ...เกิด 30 ม.ค. ชอบสีฟ้า อยากเป็นแพทย์ บ้านรวยมั๊กๆ ว้าวJ...เรียนเก่งมากๆเลยอ่า...100คะแนนเต็มทุกรายวิชา ทุกการสอบ J ว้าว....เก่งกีฬาทุกชนิด...
ป๊อปมากๆ เป็นที่หมายปองในหมู่สาวแท้ สาวเทียม ทั้งหลาย ว้าว....นี่นายเป็นคนจริงๆหรอเนี่ย?....-_-^ อ๊ะ...หรือว่าเป็นเครื่องจักร-o- ใช่ๆ นายต้องเป็นเครื่องจักร แน่ๆเลย อ่านต่อๆแต่มีปัญหาเรื่องนิสัย...หยิ่ง...ไม่เคยตอบรับจดหมายรักจากใคร 555 นายเท่ห์ เอ๋ย... ฉัน สาวสวยผู้น่ารัก มาดมั่นคนนี้
จะกุมหัวใจนายเอง...^o^
นี่นาย....นายนั้นแหละ นายเท่ห์ อ่า ใช่ๆ นายนั้นแหละ มานี่หน่อยดิ มีธุระอะไร ว้าว...น้ำเสียงนุ่มๆที่หยิ่งหโส...เหอๆๆ เราชื่อ
มันแกวอ่า..อยู่ห้องf อยากเป็นเพื่อนกะนายอะ...
เป็นเพื่อนกันป้ะ?... ห้องf...ไม่ล่ะ ฉันไม่อยาก
เป็นเพื่อนกับเด็กผู้หญิงโง่ๆ เดี๋ยวจะติดเชื้อโง่ แค่นี้
ใช่มะ?...เสร็จธุระแล้วก็รีบกลับห้องเธอไปซะ เดี๋ยวเชื้อโง่มาหล่นเพ่นพ่านหน้าห้องฉัน ...-0- เอ่อ... เป๊กเลย...ใบ้รับประทาน... หึหึ...คิดว่าแค่นี้ฉันจะหยุดเรอะ เหอๆๆ รู้จักอิทธิฤทธิ์มันแกวน้อยไปเสียแล้ว...
นี่นาย นายชอบกินกุ้งทอดนี่นา เอ้า...ฉันทำมาเผื่อ -0- แป่ว.... T^T
นายอยากเป็นแพทย์ไม่ใช่หรอ เอ้า ฉันซื้อหนังสือ นี้มาฝาก -0- ....แป่ว.... T^T
นายชอบดูหนังวิทยาศาสตร์ไม่ใช่หรอ...ฉันซื้อหนังเรื่องนี้นี้มาให้ -0- ...แป่ว... T^T
เสาร์นี้ไปดูหนังกันป้ะ -0- ...แป่ว... T^T
ไปเที่ยวสวนสนุกกันป้ะ -0- ...แป่ว.... T^T
หนึ่งเดือนผ่านไป.....................
28 พฤษภาคม 2548 16:35 น.
พรรณพชร
เต้ เป็นเด็กหนุ่มอายุ19 ปี เป็นนิสิตคนใหม่ในคณะการท่องเที่ยวของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เต้มาจากจังหวัดทางภาคใต้ของประเทศไทย นี่เป็นครั้งแรกที่เต้ได้เข้ามาใช้ชีวิตอยู่ในตัวเมืองโดยลำพัง แต่ด้วยความร่าเริงและอัธยาศัยดี ทำให้เต้มีเพื่อนมากมาย ทั้งๆที่เพิ่งเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของคณะได้ไม่นาน ครอบครัวของเต้ จัดว่าลำบาก แต่ด้วยความลำบากนี้ ที่ปลูกฝังความรักดีให้เต้ เต้ไม่ใช่เด็กเรียนเก่งอะไรนัก แต่ก็จัดได้ว่าเป็นเด็กหัวดีคนหนึ่ง จริงอยู่ ทุกคนรู้จักเต้ในนามเด็กร่าเริง ขี้เล่น แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเต้เป็นเด็กขี้เหงาเอาเสียมากๆ... ท่ามกลางเสียงหัวเราะ มักมีความแห้งแล้งแอบซ่อนอยู่เสมอ แต่อย่างไรก็ตาม เต้นั้นก็เป็นที่หมายปองของสาวๆหลายต่อหลายคน พ่อของเต้ เสียชีวิตตั้งแต่ตอนเต้ยังเล็ก เต้จึงอยู่กับแม่มาตลอด เต้ติดแม่มาก ก็ด้วยความเป็นลูกคนเดียว แม่จึงให้ความรัก เอาใจใส่ ดูแลห่วงใย ลูกชายมาตลอด เมื่อต้องห่างไกล ก็ไม่แปลกอะไรที่ทั้งแม่และลูกจะรู้สึกเหงาเมื่อห่างกัน...
ช่วงพักกลางวัน เต้มักจะมานั่งคุยกับเพื่อนๆ ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ ไอ้เต้ ... ไมนายถึงไม่รับรักน้องอุ้ยวะ ดูเดะ มานั่งมองนายอีกแล้ว โง่หรือบ้าวะถามจริง น้องเค้าออกจะน่ารักขนาดนั้น... ... อ้าว...หันมายิ้มอีก... ไอ้บ้า...เราว่าแกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ...นายดูไอ้เติร์ธดิ มันพยายามจีบน้องอุ้ยมาตั้งเท่าไหร่แล้ว น้องเค้าก็ไม่เล่นด้วย...แต่นายดิ... เฮ้ยๆ...ปากหรือวะนั่นที่พูดน่ะไอ้ต้อ ที่เราเลิกจีบน้องอุ้ยนะ ไม่ใช่เพราะน้องเค้าไม่เล่นด้วยซะหน่อย ...แค่ว่าเรามีเป้าหมายใหม่โว้ย เหอะ ....ไอ้ขี้โม้....แล้วหมาที่ไหนวะ ที่เมาจนเยี่ยวใส่วงเหล้าเพราะอกหักที่สาวเจ้ามาตกหลุมรักไอ้หน้าละอ่อนประจำกลุ่ม...เหอๆๆ... จบประโยคนี้ ที่นายต้อถากถาง นายเติร์ธเพื่อนซี้ ก็สามารถเรียกเสียงฮาจากเพื่อนๆในกลุ่มได้ชุดใหญ่....พร้อมกับการที่นายต้อต้องวิ่งเกียร์หมา หนีพระบาทาของนายเติร์ธไปรอบๆโต๊ะ...
วันนี้เต้อารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะคุณแม่ที่รักโทรมาบอกว่าจะมาเยี่ยมในเดือนหน้า นายเต้จึงวิ่งพลางกระโดดโลดเต้นไปตามทางเดินอาคารเรียน โครม เอาละสิ นายเต้เอ๋ย... เต้ชนเข้าอย่างจังกับหญิงสาวคนหนึ่ง ขอโทษครับ ขอโทษ เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับนายเต้รีบขอโทษหญิงสาว พร้อมเข้าไปประคองเธอลุกขึ้น เธอมองนายเต้อย่างหัวเสีย พร้อมตาแดงๆเหมือนกำลังจะร้องไห้ แต่ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไร แล้วเดินจากไป...งงสิครับ พระเอกของเรางงเป็นไก่ตาแตกก็งานนี้...แปลกคนแฮะ...แต่น่ารักจัง...แล้วทำไมต้องตาแดงอย่างนั้นด้วย...เธอเจ็บมากหรอ เป็นอะไรรึเปล่านะ นายเต้เป็นกังวล...คิดไปพลางก้มเก็บของ...เอ๋...กระเป๋าตังค์ ... ของใครหว่า...ลายหวานแหวว ไม่ใช่ของเราแน่ สงสัยจะเป็นของ ผู้หญิงคนตะกี้...เมื่อเก็บได้ นายเต้มองหาเจ้าของ ไม่อยู่เสียแล้ว หายไปไหนแล้วไม่รู้ เดินเร็วจัง... ไม่รู้ด้วยสิว่าเดินไปทางไหน ...นายเต้ไม่ได้ตั้งใจจะละลาบละล้วง แต่ขอดูในกระเป๋าก่อนละกันจะได้ตามหาเจ้าของง่ายขึ้น เอ๋ ...รูปใครหว่า...เอ๋...รูปเธอคนตะกี้นี่นา กำลังยิ้มมีความสุขอยู่ในอ้อมกอดของหญิงหล่อคนหนึ่ง ....อ่า...เธอเป็นพวกฉิ่งฉาบทัวร์หรือนี่...ขอภาวนาอย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย...แต่...ช่างเหอะ ไม่เกี่ยวกับเรานี่นา นายเต้คิด ดูบัตรนักศึกษาหน่อยซิ อชิราวดี ชื่อแปลกดีแฮะ อ่า...อยู่ปีสามแล้วงั้นหรอ หน้าเธอยังอ่อนมาเลยนะเนี่ย...ไม่น่าเชื่อว่าเป็นรุ่นพี่นายเต้...โอเค ตามหาเธอดีกั่ว....
เปี๊ยะ เสียงนายเต้ตบยุง...ห้าทุ่มกว่าแล้ว...ทำไมเธอยังไม่กลับบ้านอีกนะ...นายเต้มารอตั้งแต่เลิกเรียน...ไปไหนของเขานะ ช่างเหอะ ไม่รอแล้ว กลับดีกว่า ค่อยว่ากัน ทันใดนั้นรถยนต์คันงามคันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของหญิงสาว พร้อมกับเห็นสาวสวยรุ่นพี่นั่งอยู่ในรถเคียงคู่มากับชายหนุ่มรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งนายเต้รู้ถึงกิตติศัพท์ความเป็นเสือผู้หญิงของเขาดี สาวสวยอยู่ในสภาพที่เมามาก เมื่อรถจอดสนิทคนทั้งคู่ยังอยู่ในรถโดยไม่ได้สังเกตเห็นว่านายเต้ยืนหน้างงๆอยู่ ชายหนุ่มรุ่นพี่พูดอะไรบางอย่างกับหญิงสาว พลางโน้มคอเข้ามาใกล้ และ...เต้ไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวรุ่นพี่ของเขาจึงไม่ปัดป้อง อาจจะเพราะฤทธิ์เหล้า หรือว่าจริงๆแล้วเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงง่ายๆทั่วไป ...เอ๊ะ...แล้วทำไมนายเต้ต้องรู้สึกแปลกๆ ทำไมรู้สึกโกรธ...ไม่พอใจ...เป็นบ้าอะไรขึ้นมา...แล้วนายเต้
28 พฤษภาคม 2548 16:30 น.
พรรณพชร
หนึ่งเดือนผ่านไป.....................
คนอารายอ่า...ไม่มีหัวใจเล้ย....ยิ่งนายหยิ่งใส่ฉันเท่าไหร่ รู้ไหม มันยิ่งทำให้ฉันชอบนายมากขึ้นอย่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย...ไม่ชอบก็ยังไม่เท่าไหร่ แต่อย่างน้อย ก็อย่า เมินใส่อย่างนี้เดะ ถ้าไม่เมินก็ด่า...บ้าอ๊ะป่าว..คนเค้าพูดด้วยดีๆแท้ๆ นายนี่ ต้องเก็บกดแน่เลย...เชอะ ฉันจะต้องเป็นเพื่อนกะนายให้ได้เลย....หยิ่งนักใช่ม้า...ถ้านายสุภาพได้สักครึ่งของอาร์ตนะ เหอะๆ คนอะไรไม่รู้ หล่อ...รวย...เก่ง...ร่าเริง...น่ารัก...ดีกว่านายไม่รู้กี่เท่า อยากรู้นัก ว่าอาร์ตโดนนายบังคับข่มขู่ยังไง ถึงได้ยอมมาเป็นเพื่อนนาย....อีตาบ้า...ถ้าฉันชอบนายอาร์ตซะยังดีกว่า... เฮ้อ... ก็ได้แต่คิด ทำไงได้อะ ก็ชอบอีตาบ้าจอมยโสไปซะแล้ว....
.........สามเดือนผ่านไป..........
อีตาบ้า...นอกจากจะไม่สนใจแล้ว ยังทำให้ฉันขายหน้าอีก บ้าชะมัด ฉันไปรักคนงี่เง่าอย่างนายได้ไงนะ ฉันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆเลย... น้องสาว มาคุยกันหน่อยสิ เอ๋ ใครอ่า.. ฉันหันกลับไปดู อี๋ส์ อันธพาลแน่ๆ ผู้ชายน่ากลัว สามคน กำลังเดินเข้ามาหาฉันแล้ว...อ่า.... ไปเที่ยวกันหน่อยไหม ผู้ชายตัวสูงหน้าแหลมๆ ซีดๆ พูดขึ้นขณะคาบบุหรี่ใว้ในปาก... อี๋ส์... อ่า..ไม่อะค่ะ พอดีต้องรีบกลับบ้าน.. จะรีบไปไหนจ๊ะ ไปเที่ยวกับพวกพี่ก่อนดีกว่า...ไปเถอะ พี่เลี้ยงเอง..ไปเที่ยวแก้เหงาไงจ๊ะ รับรองว่าพี่จะทำให้น้องไม่อยากกลับบ้านเลย ....เสียงสูงปรี๊ด และถ้อยคำน่าขยะแขยงนี้ ออกมาจากปาก ชายร่างอ้วน เตี้ยที่สุดในกลุ่ม T^T อ๋าย.... ฉันจะทำยังไงดี ถ้าไม่เพราะคอยเชียร์อีตาบ้าแข่งบาสละก็ ฉันคงไม่ต้องกลับบ้านดึกขนาดนี้...เมื่อนึกถึงตรงนี้ ...จู่ๆ น้ำตาฉันก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่... T_T ฉันกำลังอยู่ในอันตราย เพราะผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยสนใจใยดีฉันเลย... T_T นายเท่ห์...นายเลวมาก.... T_T ...พ่อจ๋า...แม่จ๋า...อีตาบ้า...ช่วยฉันด้วย.. อ่าส์...ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ นายหน้าแหลมกับเพื่อนๆอันธพาลกำลังพยายามลากฉันไปแล้ว... อ่า... อย่านะ ปล่อยสิ...บอกให้ปล่อยไง จะโวยวายไปทำไมจ๊ะ... เงียบไว้ แล้วจะดีเอง... ฉันพยายามสะบัดตัวออก ทั้งกัดทั้งถีบ สารพัด ... ฉันบอกได้เลยว่า น้ำตาฉันเวลานี้ เอามารดน้ำต้นไม้ได้ทั้งสวนแล้ว....ฮือๆ..... T_T ช่วยด้วย....อีตาบ้า....ช่วยฉันด้วย....ฮือ.. T_T เฮ๊ย...แกเป็นใครวะ ปล่อยผู้หญิงโง่คนนั้นเดี๋ยวนี้นะ เอ๋...สงสัยฉันคงจะกลัวจนหูฝาดไปแล้ว... อ๊ากส์........... ตามมาด้วยเสียง ตุ้บ... พลั่กๆ... กรี๊ด.......ฉันกลัวนะ...ฉันมองอะไรไม่เห็นเลย ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว....ฮือๆ... ปี๊ด______ดดด....ๆๆๆๆ.... หยุด นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจนะ เอ๋ ตำรวจมาหรอ -0- ตำรวจมาห้ามคนทะเลาะวิวาทหรอ...เอ๋ แล้วใครที่มาช่วยฉันล่ะ.... ฉันค่อยๆลืมตาและ โผล่หน้าออกมาจาก...เอ่อ...ถ้าฉันย้อนเวลาได้นะ คงเลือกหลุมหลบภัยที่ดีกว่านี้... เฮ้...ยัยโง่ ออกมาได้แล้ว ไปทำอะไรอยู่ข้างถังขยะน่ะ แหวะ ทำหน้าตาโง่ๆอีกแล้ว.. -0-เอ๋ เสียงคุ้นๆแฮะ อี๋ส์ ตัวเธอเหม็นยังกะอะไรดี อี๋ส์ ผู้หญิงโง่สกปรก อี๋ส์... อ้า...ใช่แล้ว...เสียงตะคอกแบบนี้ ถ้อยคำทิ่มแทงแบบนี้...เป็นใครไปไม่ได้...นอกจากพ่อเทพบุตรสุดเลวของฉัน-0-... นาย...นายมาช่วยฉันหรอ โฮ.... T_T เฮ้ ออกไปนะ ยัยโง่ ตัวเธอเหม็นชะมัด-0- อย่าเข้ามานะ ออกไป อย่ามาใกล้ฉัน ยัยโง่ตัวเหม็น ออกไปเดี๋ยวนี้ อย่า.....โอ๊ยยย... นาย...นายบาดเจ็บหรอ...นายเป็นอะไรมากรึเปล่า... T_T ไม่เป็นไรหรอก... แต่ยัยโง่... เธอเดินโง่ยังไง ให้โดนพวกนั้นฉุดน่ะ ... -0-... เธอนี่โง่ชะมัด... -0-... เอ๊ะ...หรือว่าเธอตั้งใจอ่อยพวกมัน..เพราะฉันไม่สนงั้นสิ ถึงได้หันไปอ่อยพวกนั้นแทน... -0- ปากนายยัง...ขนาดนี้ คงไม่ต้องถามแล้วมั๊งว่าเป็นไง ฮึ T^T ฉันเลิกสนใจนายบ้า แล้วหันไปให้การกับคุณตำรวจ... สักพักคุณตำรวจก็อนุญาตให้เรากลับบ้าน โดยสั่งให้นายบ้าไปส่งฉันที่บ้านด้วย อิอิ... ^o^ฉันมีความสุขจัง^o^ เมื่อนึกถึงว่า อีตาบ้าต้องเดินไปส่งฉันที่บ้าน อิอิ^o^ นั่งยิ้มอะไรโง่ๆอยู่น่ะ เดินตามมาเร็วๆ อ้อ อยู่ห่างๆฉันล่ะ.... -0- เหม็น... และกลัวติดเชื้อโง่... -0- ..
28 พฤษภาคม 2548 04:28 น.
พรรณพชร
วันนี้ เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ^o^ อ๋าส์ฉันจะได้ไปเจอเพื่อนใหม่แล้ว....เย้ๆ ตื่นเต้นจังเลย... >_.< อ๊ะ ตายละ มัวแต่ตื่นเต้น อี๋ย์ สายแล้วอะ ตายๆๆ ตายแน่ๆ-_-^ ไม่นะ ฉันจะสายไม่ได้นะ-0- อุตส่าห์ตั้งใจไว้แล้วว่าจะปรับปรุงตัว อ๋าส์....>...< อ๋า....สายแล้ว.... โธ่เอ๊ย....เพราะอีตาซุ่มซ่ามคนนี้นี่แหละ ที่ทำให้ฉันสาย.... ฮึ่มส์ T^T ชนแล้วหนีอย่างนี้....ฮึ่มส์ ....
นี่ เธอๆ มานี่เลย เพลงชาติดังแล้ว ยังจะวิ่งไปหาสวรรค์วิมานอะไร มานี่เลย เธอนั่นแหละ ไม่ต้องมาทำหน้าบ็องส์แบ๊วเลย....TT^TT ฮือๆ แม่จ๋า....
โอยวันนี้มันวันอะไรของฉันเนี่ย....=_= ซวยตั้งแต่เช้าเลย...ฮึ่มส์ -.,-ช่างเป็นวันเปิดเทอมที่น่าประทับใจเสียนี่กระไร โดนทำโทษ โทษฐานที่มาสาย เพราะอีนายบ้านั่นแท้ๆเลย.... ฮึ่มส์ (ตัวเองวิ่งเข้าโรงเรียนไปหน้าตาเฉยเลย ฮึ่มส์) นายทำให้ฉันเดือดร้อน ฉันจะไม่อภัยให้นายแน่ จะต้องรู้ชื่อ...ห้อง...เบอร์โทรศัพท์...วันเกิด...ของชอบ...ของนายให้ได้เลย คอยดูสิ...เชอะ อิอิ^o^
ชื่อเท่ห์....ห้อง4 a ...01+++++++ ...เกิด 30 ม.ค. ชอบสีฟ้า อยากเป็นแพทย์ บ้านรวยมั๊กๆ ว้าวJ...เรียนเก่งมากๆเลยอ่า...100คะแนนเต็มทุกรายวิชา ทุกการสอบ J ว้าว....เก่งกีฬาทุกชนิด...
ป๊อปมากๆ เป็นที่หมายปองในหมู่สาวแท้ สาวเทียม ทั้งหลาย ว้าว....นี่นายเป็นคนจริงๆหรอเนี่ย?....-_-^ อ๊ะ...หรือว่าเป็นเครื่องจักร-o- ใช่ๆ นายต้องเป็นเครื่องจักร แน่ๆเลย อ่านต่อๆแต่มีปัญหาเรื่องนิสัย...หยิ่ง...ไม่เคยตอบรับจดหมายรักจากใคร 555 นายเท่ห์ เอ๋ย... ฉัน สาวสวยผู้น่ารัก มาดมั่นคนนี้
จะกุมหัวใจนายเอง...^o^
นี่นาย....นายนั้นแหละ นายเท่ห์ อ่า ใช่ๆ นายนั้นแหละ มานี่หน่อยดิ มีธุระอะไร ว้าว...น้ำเสียงนุ่มๆที่หยิ่งหโส...เหอๆๆ เราชื่อ
มันแกวอ่า..อยู่ห้องf อยากเป็นเพื่อนกะนายอะ...
เป็นเพื่อนกันป้ะ?... ห้องf...ไม่ล่ะ ฉันไม่อยาก
เป็นเพื่อนกับเด็กผู้หญิงโง่ๆ เดี๋ยวจะติดเชื้อโง่ แค่นี้
ใช่มะ?...เสร็จธุระแล้วก็รีบกลับห้องเธอไปซะ เดี๋ยวเชื้อโง่มาหล่นเพ่นพ่านหน้าห้องฉัน ...-0- เอ่อ... เป๊กเลย...ใบ้รับประทาน... หึหึ...คิดว่าแค่นี้ฉันจะหยุดเรอะ เหอๆๆ รู้จักอิทธิฤทธิ์มันแกวน้อยไปเสียแล้ว...
นี่นาย นายชอบกินกุ้งทอดนี่นา เอ้า...ฉันทำมาเผื่อ -0- แป่ว.... T^T
นายอยากเป็นแพทย์ไม่ใช่หรอ เอ้า ฉันซื้อหนังสือ นี้มาฝาก -0- ....แป่ว.... T^T
นายชอบดูหนังวิทยาศาสตร์ไม่ใช่หรอ...ฉันซื้อหนังเรื่องนี้นี้มาให้ -0- ...แป่ว... T^T
เสาร์นี้ไปดูหนังกันป้ะ -0- ...แป่ว... T^T
ไปเที่ยวสวนสนุกกันป้ะ -0- ...แป่ว.... T^T
หนึ่งเดือนผ่านไป.....................
หน้าส่วนตัว
1580
