28 สิงหาคม 2547 15:30 น.
พรรณพชร
ไม่ต้องหรอกนะ เหตุผลร้อยพันที่ยกมา
ไม่ต้องหรอกนะ กี่หมื่นวาจา ที่...จะบอกฉัน
ไม่จำเป็นเลยสักนิดที่จะต้องบอกกัน
เพราะรู้ดีหากใจเธอนั้นต้องการไป..ไม่ว่าอะไร ..ก็เป็นเหตุผลได้..ไม่ยากเลย
28 สิงหาคม 2547 14:35 น.
พรรณพชร
บ่อยๆ ที่รู้ว่าเธอคบคนอื่น
บ่อยๆที่ต้องกล้ำกลืน...เห็นเธอกับเขา
ถามทีไร ก็ บอกว่า มันจะไม่กระทบกับความเป็น เรา
คบกับเขาก็ แค่ คน...ไม่สำคัญอะไร
แต่รู้บ้างรึป่าว ตัวจริง นั้นปวดร้าว
กับทุกๆฝีก้าวที่เธอไปกันคนนั้น
คนที่เธอบอกว่า ไม่มีความสำคัญ
แต่สำหรับฉัน มันสำคัญ ซะมากมาย
อย่ามีใครได้ไหม นอกจากฉัน
ช่วยสัญญา สักคำจะได้ไหม
ขอเถอะนะ ไม่อยากเห็นเธอ มีใคร
ไม่อยากเป็นตัวจริง ต่อไป... หากมีตัวสำรอง
อยากเป็นคนเดียว เท่านั้น ได้รึป่าว
ไม่อยากให้ใจ ปวดร้าว เพราะหวั่นไหว
ไม่อยากเป็น ที่หนึ่ง หรือตัวจริงของใคร
อยากเป็นแค่คนคนเดียว ที่เธอมีใจ...ได้ไหมเธอ
27 สิงหาคม 2547 19:10 น.
พรรณพชร
จะไม่รักฉันเลยก็ได้....
จะทำร้ายยังไงก็เชิญ
จะทำท่าทีเฉยชาหมางเมิน
หรือจะเดินจากไป ไม่ว่ากัน
เพราะนั่นมันเป็นสิทธิ์ของเธอ
เจียมใจตัวเองเสมอ....ไม่ให้หวง
เท่าที่ทำได้คืออยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ
ไม่มีสิทธิ์ได้ล่วง เข้าในใจ
เรื่องเดียวที่ขอจะได้ไหม
หรือจะมากเกินไป หากจะหวัง
มากไปไหม...หากจะขอ ให้เธอช่วยรับฟัง
อย่าให้ฉันตัดใจไปจากเธอ....
ของตายอย่างฉัน จะให้ไปไหน
ก็หมดแล้วทุกอณูในหัวใจ มันพร่ำเพ้อ
จะไปไหนได้ไกล ก็ ลมหายใจเป็นของเธอ
ขอได้ไหม ขออยู่ตรงนี้ แอบรักแอบเพ้อ...เท่านั้นเอง
จะให้ไปรักใคร....คงไม่ได้
เพราะแม้ลมหายใจสุดท้ายก็ หมดหวัง
ที่จะให้ใครเข้ามา ..... เยียวยาหัวใจที่แหลกพัง
เพราใจดวงนี้ เกิดมา เพื่อรักเธอเท่ามั้น มันรักคนอื่นไม่เป็น
.............................................................................................................
27 สิงหาคม 2547 18:53 น.
พรรณพชร
รักไปช้ำไป....เสียใจจนชิน
อีกนานแค่ไหนที่ต้องกล้ำกลืนฝืนกินหยดน้ำตา
รักไปช้ำไป เสียใจ...เรื่อยมา
หลงคิดว่าตัวเองจะพอมีค่า...ในสายตาเธอ
แต่ปล่าวเลย แค่คิดเข้าข้างตัวเอง...
เลยต้องนั่งฟังบทเพลง เศร้าเคล้าน้ำตา...
เหลือเพีงเพื่อนคนเดียว ที่อยู่ด้วยเรื่อยมา....
นั่นคือหยาดหยดน้ำตาที่ไหลริน
ไม่เคยเลยสักนิด ในหัวใจ....
ที่เธอจะเหลียวมอง คนสั่นไหว...ในห้วงเวหา
ไม่เคยเลย แม้เศษเสี้ยว ของ สายตา....
เธอไม่เคยมองมา...ไม่มีใจ
หลงคิดว่ารักที่ทุ่มเท....
จะทำให้ใจเธอเฉียงเฉ อ่อนไหว
แต่ปล่าวเลย ยิ่งทุ่มไปเท่าไร
ก็ ยิ่งเจ็บยิ่งช้ำ ยิ่งเสียใจ....เพียงลำพัง
รักไปช้ำไป....แม้จะเหนื่อย
ทังที่ พยายามบอกตัวเองอยู่เรื่อยๆ พอได้ไหม
กับการทุ่มเท รักเธอหมด หัวใจ
แต่ ยิ่งห้ามเท่าไหร่ก็ ยิ่งรัก ยิ่งเสียใจ....ยิ่งเจ็บเอง
27 สิงหาคม 2547 18:29 น.
พรรณพชร
เธอบอกให้เราเป็นอย่างเดิม...ที่ผ่านมา
เธอเคยถามความรู้สึกฉันไหมว่า...ต้องการมันไหม
เธอเคยสนใจบ้างรึป่าว..ว่าวันที่ฉันเจ็บคนเดียวนั้นมันเจ็บเพียงใด
เธอไม่เคยรับรู้ใส่ใจ...สักครั้งนึง
เธอกลับมา พร้อมคำว่ายังรักอยู่
อยากให้ฉันรับรู้ว่าเธอหึง
กับการที่เธอทิ้งไป แล้วมีใครคนนึง
มาดูแล เป็นที่พึ่งยื่นไหล่ให้พักพิง
เธอรักฉันหรือรักตัวเอง
เธอต้องการฉันจริงๆหรือเกรงกลัวความเหงา
เธอต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ ตอนที่เหลือสิทธิ์จะปองเพียงเงา
มันน่าเศร้า...ไปไหม...ที่กลับมา....
ปล่อยฉันเถอะนะ ถ้ายังรักฉันอยู่จริง
ให้ฉันได้ดูแลคนที่เคยยื่นใหล่ให้พักพิงตอนฉันล้า
ขอเถอะนะ ... อย่ารั้งฉันไว้ ให้สุดท้ายต้องอยู่กับนำตา...
ถึงแม้จะยังรักเธอมากมายนักหนา...แต่ไม่ช้า...ฉันจะลืม...(ให้ได้เลย)
หน้าส่วนตัว
1111
