7 กรกฎาคม 2547 18:20 น.
พรรณพชร
ในความฝันฉันนั้นไม่ต้องฝืน
เหมือนยามตื่นที่ต้องเก็บต้องแอบฝัน
มีอะไรที่อยากบอกเธอเป็นร้อยพัน
แต่ในโลกความจริงนั้น...ไม่อาจพูดไป
ในความฝันเราใกล้กัน...ไม่ห่างเหิน
แต่ความเป็นจริง...ช่างห่างไกลเหลือเกิน...เกินเอื้อมถึง
ได้แต่แอบเก็บเธอไว้ในห้วงคำนึง
ไว้แอบฝันถึงเพื่อบอกความในใจ
7 กรกฎาคม 2547 18:03 น.
พรรณพชร
ทั้งๆที่รู้ว่าเธอเป็นไฟ
แต่หัวใจก้อยังไม่ไหวหวั่น
ยังพร้อมจะเข้าไปให้ไฟบรรลัยกัลย์
ยอมให้ไฟเผาใจนั้น...ให้ละลาย
7 กรกฎาคม 2547 17:57 น.
พรรณพชร
ถึงจะเจ็บใน...รัก...ที่เธอมอบให้
แต่ก็ดีใจ...ที่ได้รัก...เธอคนนี้
แม้จะเคยเสียใจ...ในรักสักกี่ที
แต่ก็ดีใจที่ได้รัก ได้รู้จักเธอคนนี้...ไม่เคยเสียใจ
24 มิถุนายน 2547 19:29 น.
พรรณพชร
หากวันไหนเธอนั้นต้องร้องไห้
แค่บอกให้รู้ จะรีบไปทันที
ก่อนที่น้ำตาหยดต่อไป
มันจะไหลลงมาจากตา
เธอจะมีฉัน ไปอยู่ตรงนั้น
เพื่อทำให้เธออุ่นใจ
ก่อนที่ใจจะแตกสลาย
เธอจงรู้มีคนห่วงใย
จะไม่อ้างว้างจะไม่เดียวดาย
จะเช็ดน้ำตาให้เธอ ฉันสัญญา
24 มิถุนายน 2547 19:18 น.
พรรณพชร
คำว่ารักเป็นเหมือนปาติหาน
คำว่าเจ็บร้าวรานเป็นสิ่งเสริม (มักมาพร้อมกะคำว่ารักอะ)
คำว่าห่วงใยมาช่วยมาเพิ่มเติม
ทำให้ใจใครคนนั้นไม่เหมือนเดิมได้ง่ายดาย
รักเปลี่ยนคนแข็งให้อ่อน
รักเปลี่ยนคนใจร้อนให้ควันหาย
รักเปลี่ยนเรื่องจริงให้เหมือนเป็นนิยาย
และรักก็เปลี่ยนคนให้เป็นควายได้เหมือนกานนนนน
หน้าส่วนตัว
971
