27 กุมภาพันธ์ 2550 09:07 น.
พรรณนิล
เย็นเยียบเฉียบกายา
หนาวน้ำฟ้าฤๅเท่าใจ
หนาวเหน็บเจ็บเพียงไหน
มิเท่าใจที่ร้าวราน
ร่างกายเย็นชั่วครู่
ใจหดหู่ค้างคานาน
หนาวใดรึจะปาน
ใจร้าวรานที่เกิดมี
บรรเทาความหนาวกาย
บรรเทาได้ในทันที
บรรเทาหนาวฤดี
ตัวข้าฯนี้ทำฉันใด
จะวิ่งจะห่มผ้า
หนาวใจข้าฯมิหายไป
เช่นนี้ต้องหาใคร
มาผ่อนให้หายหนาวที
19 กุมภาพันธ์ 2550 10:45 น.
พรรณนิล
ละเมียดฝันวันว่างที่ร้างรัก
ปล่อยใจพักเพราะล้ามาหลายหน
หากบางคราถ้าใจหมดความอดทน
คงตัวตนที่เหลือไว้ไร้วิญญา
ละเมียดฝันทีละน้อยค่อยละเมียด
ปล่อยฝันหวานแทงเสียดเบียดโถมถา
ท่ามระหว่างพร่างดาวพราวนภา
ฝันค้างฟ้า-ว่าฝัน-ไม่ทันการ
ละเมียดฝันวันร้างที่ว่างรัก
ละไมนักในฝันอันหอมหวาน
แสนอบอุ่นกับฝันในวันวาน
ทิ้งร้าวราน-สานฝัน-บรรเจิดใจ
19 กุมภาพันธ์ 2550 10:39 น.
พรรณนิล
แม้จะเป็นวันไหนไหนในบางครา
คราบน้ำตาก็ยังอยู่เป็นเพื่อนฉัน
เธอบอกว่าจะโทรมาหากัน
แล้วกี่วันที่ฉันต้องเฝ้ารอ
จะข่มตาหลับนอนพักผ่อนกาย
ก็ยังเฝ้ารอสายไม่คลายหนอ
ถึงสามวันถ้าให้ฉันอดทนรอ
คงเพียงพอกับรอคอยละห้อยใจ
ความเจ็บปวดเก็บไว้เพียงแค่นี้
รู้เสียทีว่าเขานั้นหวั่นไหว
โทรศัพท์เขวี้ยงทิ้งเสียเป็นไร
อยู่คนเดียวก็ได้ไม่วางวาย
หน้าส่วนตัว
1252
