1 พฤษภาคม 2553 06:16 น.
พรพันดาว
...............
เรานั่งทำงานกันจนกระทั่งเย็น
วันนี้ฉันค้างที่นี่ละกันนะ
เราจะได้หาของอร่อยๆกินกัน
ดูทีวีกันตอนเย็น..
..
จริงสิ..เมื่อก่อนเรามักทำอาหารเย็นด้วยกันบ่อยๆ
เธอมักจะบ่นว่า..ฝีมือทำอาหารของฉันเนี้ยแย่
แม้แต่แมวที่บ้านยังไม่กินเลย..
แต่กับข้าวก็หมดโต๊ะทุกที..
เธอมักจะปากแข็ง..และหัวดื้อแบบนี้เสมอ
พ่อยอดรักของฉัน
...
เย็นนี้..ฉันกะจะทำสุกี้หม้อไฟใส่ลูกชิ้นปลาเยอะๆ
เราไปตลาดกันนะ..ฉันชอบเดินตลาดกับเธอ
เธอมักจะเดินตามหลังฉัน..และชวนดูนั่นดูนี่ตลอดทาง
นั่นนี่ก็น่าอร่อยนะ..เราซื้อไปกินกันตอนรอบดึกไหม
จ๊ะ..ฉันรู้..เธอมีความสุขกับของอร่อยๆหน้าทีวี
ฉันมักจะอมยิ้ม..เวลาเธอกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย
เหมือนเด็กชายเกเร..แต่สยบกับทองหยอด ฝอยทองของโปรด
...
เย็นนี้..สุกี้ของเราร้าง
ลูกชิ้นปลายังลอยฟ่อง
รอ..เธอมาแย่งกิน
...
...
(ติดตามตอนต่อไป2)
1 พฤษภาคม 2553 06:13 น.
พรพันดาว
เช้าวันหนึ่ง..ที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความงุนงง สับสน
ท้องฟ้า..ยังคงเป็นสีฟ้าหม่น
ต้นไม้ข้างบ้าน..ยังเป็นต้นเดิม
ลุงขายซาลาเปาข้างบ้าน..ยังทำงานงกงกเหมือนทุกวัน
แมวดำจรจัดแถวบ้าน..ยังคงส่งเสียงฟ่อฟ่อ ขู่แย่งอาหารกัน
....
สิ่งต่างๆ..ยังคงดำเนินไปตามวัฐจักรของมัน
แต่..เช้าวันนี้..สำหรับฉัน..ช่างเดียวดาย
....
เมื่อวาน..เรายังคุยกันเรื่องที่เราสนใจ
เรายังฮัมเพลง..หัวเราะกับความเปิ่นของฉัน
มื้อกลางวันที่เรายังทานด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย
...
เย็นเมื่อวาน..ฉันเดินไปตลาด
หาซื้อมะม่วงสีสวย หวาน หอม ที่เธอชอบนักชอบหนา
เราเรียกกันว่า..มะม่วงสาวแก้มแดง
เช้านี้..กะจะเอาไปฝากเธอ
เธอคงดีใจ..
ฉันยื่นถุงมะม่วงให้เธอเหมือนเคย พร้อมกาแฟเย็นของโปรด
เธอมองหน้าฉันอย่างเฉยชา..และรำคาญ
..
เรานั่งทำงานกันที่เก้าอี้ตัวเก่า
ที่เรามักจะมีเรื่องโต้เถียงเล็กๆเรื่องงาน
กันอย่าเมามัน..
แต่สุดท้ายมักจะลงท้ายด้วยอาการงอนของสาวดื้อๆอย่างฉัน
แต่เธอก้อมาง้อ..ทุกที
..
แต่วันนี้..โต๊ะทำงานตัวเดิม..เคร่งเคียด
ไม่มีเสียงต่อร้องต่อเถียง..
ไม่มีเสียงร้องอย่างตื่นเต้นเมื่อผลงานทะลุเป้า
ไม่มี..แม้แต่เสียงจิ้งจกสักตัว
..ได้ยินกระทั่งเสียงหัวใจเต้น
...
นี่มันเกิดอะไรขึ้นนี่..
ฉันไปทำอะไรให้เธอไม่ชอบใจเหรอ
บอกกันได้นะ..
เงียบ..เงียบ..และเงียบ
...
...
(ติดตามตอนต่อไป1)
หน้าส่วนตัว
1105
