~ โคลงคิดถึง ~ สุดห้ามหักใจ ~

พจน์รำพัน

~

~ พรำพรำฝนฝากไข้    คิดถึง
ใจเปียกปอนตราตรึง     แต่ร้อน
รุมรุมผ่าวรัดรึง         รู้สึก
ในอกที่สะท้อน         ทุกครั้งคือเธอ

~ คือเธอที่อยากให้     หัวใจ
เคียงแนบแอบอิงไอ      อุ่นถ้อย
ปลอบทุกข์สุขห่วงใย     เย้าหยอก
ถึงห่างไกลใจร้อย       รัดด้วยคิดถึง

~ คิดถึงคำร่ำร้อย       รำเพย
ต้องจิตเกินใดเคย        ข่มไว้
อยากร้องออกบอกเลย     แล้วหลบ
ฉันคิดถึงเธอไซร้        สุดห้ามหักใจ

~ หักใจหักห่อนได้      โดยดี
ด้วยคิดถึงมิมี           หมดสิ้น
ทุกวันทุกนาที           เทียวนั่น    
เธออยู่ในใจดิ้น          โดดด้วยบางที

~ บางที่ก็กลัดกลุ้ม       เกินทน
หมกมุ่นคิดถึงจน         จวบแจ้ง
นอนไม่หลับสับสน        กระส่ายกระสับ
เกรงว่าเธอแกล้งแกล้ง      กล่อมให้หลงใหล

~ หลงใหลเงยไม่ขึ้น      ขอยอม
วอนแต่อย่าให้ตรอม       ตากหน้า
คิดถึงอยู่จนงอม          หงำเหงือก
ดีกว่ากลายเป็นบ้า         บ่นเพ้อมองดาว

~ มองดาวพราวพร่างฟ้า   ฝันคอย
ไกลสุดใจล่องลอย         ลับว้าง
แม้ความคิดถึงหงอย       เหงาหลับ
นึกภาพเธอเคียงข้าง       แค่นี้สุขใจ

~ สุขใจในรสแก้ว        กานท์กลอน
เธอแต่งแต้มอักษร         สวาทแท้
พันใจผูกอาวรณ์          กระหวัดจิต
ให้ครุ่นคิดถึงแม้          หมื่นครั้งใฝ่ฝัน

~ ใฝ่ฝันก้าวเกี่ยวก้อย     กับเธอ
ใจบ่มใจบำเรอ           รักล้น
ฝนอย่าตกนะเออ         อาจตื่น
พอคิดถึงเริ่มต้น         ตกแล้วพรำพรำ

~