26 สิงหาคม 2553 10:46 น.
พจนา
ฉันต้องแอบ ร้องไห้ กลางสายฝน
เพราะฉันกลัว ผู้คน จะมองเห็น
คนอย่างฉัน ไม่ใช่ ช้ำไม่เป็น
ที่มองเห็น เข้มแข็ง คือแกล้งทำ
25 สิงหาคม 2553 22:04 น.
พจนา
ความผิดหวัง ความรัก ในครั้งนั้น
ทำให้ฉัน ช้ำใน ใจเป็นแผล
พอพบเธอ หวังให้ ช่วยดูแล
คงรักษา แผลใจ หายสักวัน
รอยแผลเก่า ยังหาย ไม่สนิท
ยังมีพิษ ตกค้าง กลางใจฉัน
เธอกลับมา ตอกย้ำ ซ้ำเติมกัน
ทำร้ายฉัน แผลใจ ขยายวง
ไม่เป็นไร ฉันเอง เป็นคนผิด
เพราะเธอคง ไม่คิด ไม่ประสงค์
หลอกกันเล่น เรื่อยไป ไม่เจาะจง
ที่ผ่านมา ฉันคง คิดไปเอง
เมื่อไม่รัก ไม่น่า จะหักหาญ
ไม่สงสาร ไม่น่า จะข่มเหง
มาซ้ำเติม แผลใจ อย่างเลือดเย็น
กลายเป็นรอย แผลเป็น ที่กลางใจ
24 สิงหาคม 2553 21:57 น.
พจนา
หวนคำนึง ถึงรัก เมื่อครั้งเก่า
รักของเรา ดูเหมือน จะสดใส
จนกระทั่ง ถึงวัน เธอเปลี่ยนใจ
ปล่อยให้ฉัน เดียวดาย ตามลำพัง
ฉันทุ่มเท กายใจ ให้เธอหมด
ทำไมเธอ ทรยศ และหักหลัง
เธอทำให้ หัวใจ ฉันแทบพัง
เหมือนโดนมีด เสียบหลัง ทะลุกลางใจ
24 สิงหาคม 2553 14:21 น.
พจนา
ทราบว่าคุณเมธาวี กำลังอยู่ในอารมณ์ความรู้สึกนี้ ผมจึงเขียนกลอนบทนี้มอบให้
ฉันต้องลืม ใครสักคน บนโลกนี้
ลืมคนที่ ทำร้าย หัวใจฉัน
ถ้าไม่ลืม ปล่อยไว้ ให้นานวัน
จะกัดกิน ใจฉัน ไปจนตาย
หาอะไรทำครับจะได้ลืม เช่นเขียนกลอน แต่อย่าเขียนกลอน อกหัก นะครับ
23 สิงหาคม 2553 22:24 น.
พจนา
ฉันหวังดี กับเธอ มากเกินไป
เพราะเหตุนี้ ใช่ไหม จึงโกรธฉัน
ไม่ตั้งใจ ทำให้ เธอรำคาญ
เธอคงเห็น ว่าฉัน ตัววุ่นวาย
ถ้าเช่นนั้น ก็คง พอกันที
ฉันจะไม่ หวังดี ชี้ทางให้
ชีวิตเธอ จะเดิน ไปทางใด
ฉันจะไม่ สนใจ ตัวใครตัวมัน
หน้าส่วนตัว
3134
