14 พฤษภาคม 2555 03:49 น.
พจนสุคนธ์
หนาวนัก
ลมโชยชักความรักให้ห่างหาย
มาร้างคู่อยู่เดียวเปล่าเปลี่ยวกาย
แทบวางวายมลายสิ้นทั้งอินทรีย์
เมื่อก่อนเคยเชยชื่นระรื่นจิต
จุมพิตกอดประทับรับขวัญศรี
มาบัดนี้พี่ระทมตรมฤดี
ต้องโศกีกอดผ้าห่มข่มหนาวเอย ฯ
14 พฤษภาคม 2555 03:42 น.
พจนสุคนธ์
...เจ้าเอยดอกแก้ว
กลิ่นเจ้าหอมมาเพริศแพร้ว
หอมเย็นสุดแล้ว
หอมมิแคล้วมิเคลื่อนครา...
...ฝนโปรยให้ฉ่ำชื่น
รื่นรื่นเป็นหนักหนา
โอ้ค่ำแล้วต้องแคล้วร้างรา
อาลัยหาเจ้าแก้วเอย...พจนสุคนธ์
11 พฤษภาคม 2555 02:44 น.
พจนสุคนธ์
ว่าพลางทางคราไครเข้าไสยา
สังคีตาดูริยาประโคมขับ
แว่วสำเนียงจำเรียงถ้อยร้อยร้องรับ
ให้สดับกลับเอนองค์ลงนิทรา
พระพายพัดซัดกลิ่นผกากรุ่น
หอมละมุนละไมฟุ้งจรุงนาสา
โอ้ลมเย็นเย็นชื่นรื่นอุรา
ท้องนภาจันทร์ส่องสดหมดราคี
แล้วจึงเอนกายเอียงเคียงเขนย
พลางจูบเชยปรางชิดติดโฉมศรี
ตระกองกอดทอดองค์นงค์นารี
โอ้คืนนี้พี่จะแนบแอบละออ
หอมเอยหอมประทินกลิ่นบุหงา
หอมจากกายกายาเจ้านี้หนอ
หอมบ่ผิตหอมฟุ้งจรุงรอ
หอมสนิทติดละออของพี่เอย ฯลฯ....พจนสุคนธ์ ๑๑/๕/๕๕
หน้าส่วนตัว
1484
