แด่..... คุณแม่ทองมี กุลาเพ็ญ

พงษ์ศักดิ์ สิงห์ขจร

...
แด่..... คุณแม่ทองมี  กุลาเพ็ญ 

แม่นั้นคือ ผู้ให้ ในทุกสิ่ง                    
ผู้รักจริง แด่ลูก มิแปรผัน
แม่นั้นคือ ความรัก ความผูกพัน                        
เฝ้าแบ่งปัน ความรัก แด่ลูกตน

แม่ทองมี เลี้ยงลูกตน ได้ทั้งเจ็ด          
ข้าวทุกเม็ด มีพร้อมกิน แม้ขัดสน
แม้เหนื่อยกาย สักเพียงใด ใจก็ทน              
ต้องดิ้นรน เพื่อลูกลูก ได้อิ่มกัน

จากวันนี้ ไม่มีแม่ ดูแลอีก                   
จะหลบหลีก พึ่งใครได้ ยามโศกศัลย์
แม่ไม่อยู่ ดูแลลูก เช่นทุกวัน                       
ใจลูกพลัน มลายสิ้น ไปกับลม

หลับเถอะนะ แม่จ๋า ต่อจากนี้             
เหลือความดี เท่านั้น ที่สะสม
ไว้ให้ลูก ให้หลาน ได้ชื่นชม                       
แม้ตรอมตรม เพียงใด ยากฟื้นคืน

โอ้แม่จ๋า ลูกหลาน ยังรักแม่                
ช่างยากแท้ ทำใจ ยากทนฝืน
ลูกนั้นแสน โศกเศร้า น้ำตากลืน                
แม่ไม่ตื่น ฟื้นมา พาเศร้าใจ

ลาแล้วนะ จบสิ้น แล้วแม่จ๋า               
ขอบุญพา หนุนส่ง ให้สดใส
แม้ชาตินี้ ไม่สุขสม ดั่งหมายใจ                  
ขอจงได้ สุขเกษม ทุกชาติเทอญ


                                      17  ต.ค.  2553