29 พฤศจิกายน 2549 12:33 น.
พงษ์ศักดิ์ สิงห์ขจร
เพื่อนเอ๋ยเพื่อน จำได้ไหม คืนวันเก่า
ที่พวกเรา ได้สนุก อยู่เสมอ
แม้มีบ้าง บางครั้ง ไม่พบเจอ
แต่มีเบอร์ คุยกันได้ ไม่เหงาใจ
ยังจำได้ ในห้องเรียน นั่งหน้าสุด
เพื่อนคอยปลุก ให้เราตื่น จากหลับใหล
โดนล้อบ้าง โดนดุบ้าง ทุกครั้งไป
ต้องจากไกล เพื่อตามฝัน วันอำลา
ก่อนจะจาก พวกพ้องเพื่อน ให้คำมั่น
ถ้าถึงวัน ที่เดือดร้อน ให้โทรหา
แม้อยู่ไกล สักเพียงไหน จะรีบมา
ด้วยอุรา พาใจตื้น กลืนน้ำตา
เบอร์ให้ไว้ เก็บอย่างดี มีในซิม
ถึงคราจิ้ม โทรศัพท์ ที่ห่วงหา
เจ็ดปีแล้ว เพื่อนเพื่อน โปรดเมตตา
ได้เวลา ข้าโทรหา มายืมตังค์.
28 พฤศจิกายน 2549 20:29 น.
พงษ์ศักดิ์ สิงห์ขจร
แล้ววันหนึ่ง ฉันคงรู้ ถึงความคิด
แล้วชีวิต ฉันก็คง วนเวียนหา
แล้วทุกสิ่ง ก็คงกลับ เวียนเข้ามา
แล้วเวลา ก็จะพา ให้เศร้าตรม
เป็นอย่างนี้ อยู่เรื่อยเรื่อย ชีวิตฉัน
เป็นเช่นนั้น เป็นเช่นนี้ ชั่งขื่นขม
เป็นดั่งเช่น ความเจ็บช้ำ เศร้าระบม
เป็นดั่งตม ที่จมอยู่ ในคลองบึง
จากวันนั้น ฉันยังเป็น เช่นอย่างนี้
จากวันที่ เคยมีรัก ที่หวานซึ้ง
จากที่รอ อันยาวนาน ใกล้มาถึง
อยากจะดึง เวลากาล คืบคานเร็ว
28 พฤศจิกายน 2549 19:55 น.
พงษ์ศักดิ์ สิงห์ขจร
ฉันยังดื้อ ที่จะรัก และรักอยู่
ฉันยังดู รักง่ายง่าย เหมือนวันวาน
ฉันยังเศร้า อยู่เรื่อยเรื่อย กับการงาน
ฉันยังวาน ให้คนอื่น มาเห็นใจ
ทำไงล่ะ ก็ตัวตน เป็นเช่นนี้
ทำไงดี ก็ฉันกลัว เสียเธอไป
ทำไงเล่า ในเมื่อฉัน ยังสงสัย
ทำไงได้ ทุกทุกข้อ ยังคางคา
ฉันไม่รู้ ว่าเธอนั้น คิดยังไง
ฉันไม่ได้ ใจของเธอ มารักษา
ฉันไม่เคย หาตัวตน ของแก้วตา
ฉันไม่กล้า ที่จะบอก ว่ารักเธอ
ได้แต่เพียง ส่งถ้อยคำ ว่าคิดถึง
ได้แต่ตรึง บางเวลา พาใจเพ้อ
ได้แต่บอก กับตัวเอง ว่าอยากเจอ
ได้แต่เพ้อ อยู่คนเดียว เปล่าเปลี่ยวจริง
28 พฤศจิกายน 2549 09:56 น.
พงษ์ศักดิ์ สิงห์ขจร
อย่าสงสัย ฉันเลย นะคนดี
ก็ฉันมี ใจเดียว ที่มอบให้
ฉันมีเธอ ทั้งคน อยู่ในใจ
หายสงสัย ได้แล้ว นะคนดี
ถึงแม้เรา จะอยู่ห่าง สักเพียงไหน
ขอแค่ใจ สองเรา อย่าหลีกหนี
ฉันมีเธอ เธอมีฉัน ในฤดี
ขอแค่นี้ ก็สุขยิ่ง จริงไหมเธอ
27 พฤศจิกายน 2549 11:25 น.
พงษ์ศักดิ์ สิงห์ขจร
เหนื่อยจริงจริง ชาวนา หลังสู้ฟ้า
ต้องก้มหน้า ก้มตา น่าเวียนหัว
เหนื่อยก็เหนื่อย อ่อนล่า ใจนึกกลัว
สู้กับตัว ตัวเอง กลางแดดลม
แหงนหน้าขึ้น ทีไร ใจเต้นรัว
เหมือนเมามัว ตาลาย ไม่สุขสม
ต้องคอยยืน หลับตา พาเศร้าตรม
ทุกข์ระทม จริงจริง เราชาวนา
หลังก็เจ็บ เอวก็ปวด แสนรวดร้าว
เมื่อถึงคราว กลางคืน ทั้งแข้งขา
แสนเหน็ดเหนื่อย หมดแรง แฝงน้ำตา
ใจอ่อนล้า กับความจริง ที่ฝืนทน
ใจเริ่มท้อ เหนื่อยล้า ที่เป็นอยู่
ไม่อยากสู้ อีกแล้ว ไม่อยากสน
อยากจะหนี ไปให้พ้น กับความจน
ต้องดิ้นรน ขนาดไหน ไกลความจริง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพงษ์ศักดิ์ สิงห์ขจร
หน้าส่วนตัว
1313
