....สำนึก ที่หายไป.....

พงษ์ภูษา

..... เจ็บปวดยิ่งกว่า มีดพันเล่มทิ่มแทงลงบนร่าง

.....ยิ่งกว่าใคร ควักหัวใจออกมา ฉีก กระชาก แล้วลากไปตามทาง

.....ถ้าโลกนี้ไม่มีใคร อยากจะ กรีดร้อง ร่ำไห้ โหยหวล อย่างไม่อาย

.....ให้มันสาสมกับ ความทุกข์ ทรมาน ความเจ็บปวด ขาดใจตายไปตรงนั้น


.....................เสียงสะอึกสะอื้นพร้อมกับเสียง..หือที่สลับกันปานจะขาดใจ
.
....น้ำตาทีไหล กลั่นจากหัวใจที่ เจ็บปวดรวดร้าว..สุดแสนจะทน  ทรมาน

.....ความสิ้นหวัง ขมขื่น โศกเศร้า สะเทือนใจ  ที่เก็บกดอยู่ข้างใน
.
....ราวกับว่า เอาความเจ็บทั้งหมดบนโลก มารวมไว้ ณ.ที่นี้
.
....พังทลายไหลพุ่งออกมา ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด


..............บ่งบอกถึง ความเจ็บปวดแสนสาหัส ในห้วงแห่ง ก้นบึ้งของความรู้สึก

..............สุดที่จะบรรยาย  สงสารจับใจ

.......................................................................................................................

.....................พอได้รับรู้ความรู้สึกนี้  ..ถึงกับน้ำตาไหล  กับความรู้สึก ที่ผิด

พร้อมยอมรับ  ด้วยความเป็นลูกผู้ชาย  และหาทางแก้ไข  สิ่งผิด พลาดนั้น

ด้วยความตั้งใจ หรือ ไม่ตั้งใจ ....อยากจะพูดว่า ..ขอโทษ..  จากใจ

ทุกคน ผิดพลาด ได้  ขอเพียงแต่ยอมรับ  และปรับปรุบตัวเองเสียใหม่

ผู้คนที่รับรู้ จะให้อภัย  

.......................................................................................................................

ด้วยสำนึก___
                
               ด้วยความผิดพลาด ทำให้คนที่รักเราต้อง เจ็บปวด
              
               การเดินล้ำเส้น ที่คนเดินมาก่อนหน้า  เขาขีดไว้

               วันหนึ่ง เมื่อใบไม้ผลิ คืนที่ไร้ดาวเดือน ความอบอุ่นหมดไป

    ความมืดจะมาเยือน ความสิ้นหวังจะมาแทนที่  ความเหน็บหนาวจะผ่านเข้ามา
  

ดังนั้น___

 .......................... อย่าทำลายความหวังของใคร เขาอาจเหลือเพียงน้อยนิด 

                            เพื่อจะได้ใช้เป็น กำลังใจ ในการมาชีวิตอยุ่ต่อไป



..............................................ด้วย สำนึก ที่ดี...................................................