"...ทดลอง..."

พงษ์ สุนนท์

เห็นแสงไฟหัวเตียงเพียงหริบหรี่
กระทบที่ดวงตาเวลาเหลียว
ผ้าพันอกปกปิดอยู่นิดเดียว
หน้าซีดเซียวเขียวคล้ำถึงลำคอ

ลมหายใจแห้งแหบแทบขาดช่วง
นัยน์ตากลวงร่วงโรยโอดโอยขอ
เอ็นปูดโปนเจียนหลุดผุดเป็นตอ
นิ้วหงิกงอพอสั่นเกือบกลั้นใจ

ริมฝีปากบางเฉียบเหมือนเยียบหนาว
เหม็นกลิ่นคาวห้องอับขยับไหว
สัมผัสถึงความกลัวติดตัวไป
ซุกซ่อนในแขนขาออกอาการ

หอบหายใจอย่างแรงตะแคงพื้น
ผลักตัวยืนเหยียดตึงถึงตระหง่าน
เซถลาล้มลุกจนคลุกคลาน
ทรมานหวั่นหวาดขหยาดกลัว

ได้เพียงเหม่อมองผ่านออกด้านนอก
เป็นเนื้องอกหรือไม่อยู่ในหัว
เอามือกุมหน้าผากลำบากตัว
มันพร่ามัวติดขัดบีบรัดมา

กัดฟันครางเคลียคลอจนพอรู้
เราเป็นผู้ทดลองต้องรักษา
ก่อนล้มตัวหันกลับแล้วหลับตา
เข็มฉีดยาจ่อปากฉากสำคัญ

จวบจนถึงรุ่งสางสายยางช่วย
จับผู้ป่วย รีบทำ พร้อมห้ำหั่น
การทดลองไม่คิดติดต่อกัน
พอพูดจบก็หัน มันตายแล้ว

รายต่อไป เสียงดังจนฟังชัด
ร่างติดบัตรเสื้อคลุมกุมหลอดแก้ว
นามด๊อกเตอร์ชั้นดีผู้มีแวว
เลือกเอาแมวนิ่งหลับ, จับทดลอง!!

..........................................