21 ธันวาคม 2553 21:14 น.
พงษ์ สุนนท์
เสียงตะโกนท้าทายแล้วหายลับ!!!
หนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันใหม่
ลงข่าวการสูญเสียละเหี่ยใจ
เป็นลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่มี
มีความเป็นไปได้อยู่หลายสิ่ง
นอกเหนือจากการยิงแล้ววิ่งหนี
พฤติกรรมเหล่านั้นมันไม่ดี
หยาม"ศักดิ์ศรี"พันผูกลูกผู้ชาย
การสืบทอดเจตนาภาษาซื่อ
ส่งจากมือถึงมือคือความหมาย
ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องของความตาย
อีกกี่รายต้องซบหน้ากลบดิน
เมื่อเรื่องราวทั้งหมดปรากฏซ้ำ
เพียงถ้อยคำยั่วยุปะทุสิ้น
โลกทั้งโลกสะดุดหยุดได้ยิน
ชีวิตดิ้นลงพล่านอยู่ลานตา
มัจจุราชสีนิลได้ยินเสียง!!!
เคลื่อนไหวเพียงมือยกขึ้นปรกหน้า
ก่อนจะถูกเหนี่ยวไกในเวลา
ไม่คาดผลที่ตามมาอย่างท้าทาย
อาชญากรรมบัณฑิตย์ใครคิดสู้
ต้องไปอยู่ตะรางไม่ห่างหาย
เพียง"ศักดิ์ศรี"ข้องเกี่ยวอย่างเดียวดาย
อย่าให้สายเกินแก้ ,ถ้าแน่จริง !!!
..............................................
17 ธันวาคม 2553 22:13 น.
พงษ์ สุนนท์
ดวงตะวันปรากฏจนหมดแสง
การแสดงยิ่งใหญ่ในคืนค่ำ
ส่งท้ายปีที่เห็นเป็นประจำ
พลุกระหน่ำสีเสียงตอนเที่ยงคืน
นครแห่งแสงสีไม่มีหลับ
เตรียมต้อนรับวันแรกอย่างแตกตื่น
ดอกไม้ไฟหลายลูกเหมือนถูกกลืน
ค่ำดึกดื่นยืนมองอย่างข้องใจ
มีงานเลี้ยงสังสรรค์เป็นอันเริ่ม
งานเฉลิมฉลองของปีใหม่
บรรยากาศหมุนเวียนก็เปลี่ยนไป
ท่ามเปลวไฟประทุอย่างคุโชน
เสียงโหยหวนหวั่นหวาดขาดระยะ
ตามจังหวะชีวิตคิดโลดโผน
จากความตายในผับใครจับโยน
ยิ่งกว่าโจรฉุดคร่าล่าวิญญาณ
อารมณ์เพียงวูบเดียวเหลียวหลังกลับ
ไฟไหม้ยับกับตาน่าสงสาร
ต้องกระเสือกกระสนจนลนลาน
เมื่อไม่นานเข้าปาดหยาดน้ำตา
ส่ายสายตามองดูความรู้สึก
ในส่วนลึกไม่อาจปรารถนา
ผ่านไปอีกกี่ฝันวันเวลา
เมื่อชีวานอนหลับกับความตาย
ไม่มีความปราณีในปีหน้า
เมื่อศรัทธาสูงสุดไร้จุดหมาย
อาจเป็นความหม่นหมองของปีกลาย
ที่ทำลายความหวังอย่างตั้งใจ
อาจเป็นโลกสมมุติไม่หยุดนิ่ง
แต่ความจริงอดกลั้นแทบหวั่นไหว
ใต้ท้องฟ้าสีเพลิงระเริงไฟ
รุ่มร้อนในกายาทุกนาที.
........................................
11 ธันวาคม 2553 08:41 น.
พงษ์ สุนนท์
ใต้แสงไฟสีนวลชวนให้หลง
หรี่แอร์ลงซักนิดแล้วปิดม่าน
ได้ยินฝนสาดเทบนเพดาน
ราตรีกาลท้าทายอยู่ปลายเตียง
ในห้วงเพลงที่ฟังก็ดังชัด
ความกำหนัดขึงร่างอยู่ข้างเสียง
หยิบแก้วเหล้าเคล้าคลออย่างพอเพียง
ท่ามสำเนียงเคียงใคร่อยู่ใกล้มา
ทอดสายตามายิ้มริมฝีปาก
อยู่หลังฉากความรักที่หนักหนา
บรรยากาศเริ่มเหงาเร้าชีวา
เมื่อสินค้ามนุษย์หยุดเปลี่ยนแปลง
จนอารมณ์สุกงอมพร้อมปลดปล่อย
เหลือร่องรอยที่แนบไว้แอบแฝง
จากคนแล้วคนเล่าเข้าแสดง
อย่างร้อนแรงเรื่องราวคาวโลกีย์
ม่านราตรีคลี่คลายอยู่ปลายฟ้า
หมดเวลาผู้ชายก็หน่ายหนี
หมู่ภมรว่อนเวียนเปลี่ยนนาที
คอยย่ำยีสินค้าราคาเยา
เมื่อประตูถูกแงะแสยะยิ้ม
หลายคนลิ้มรสกามเมื่อยามเหงา
ในคืนที่ราตรีมีสีเทา
แล้วรับเอาโรคเอดส์สังเวชใจ.
.......................................
8 ธันวาคม 2553 22:45 น.
พงษ์ สุนนท์
เมื่อสายตาคุ้นชินกับกลิ่นอับ
ความย่อยยับนัดพบประสบเห็น
นั่งหัวหดหมดอนาถหวาดกระเด็น
เหมือนว่าเป็นอีกฟาก, ซากวิญญาณ
ล้มเกลือกกลิ้งประจำจนร่ำไห้
แต่ก็ไม่ทุกคราวเกินกล่าวขาน
ต้องกระเสือกกระสนจนลนลาน
หวังผ่านการพลัดพรากออกจากกัน
ยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างคลั่งบ้า
ด้วยศัรทธาประหลาดไม่หวาดหวั่น
ก่อนรอคอยจุดหมายอยู่หลายวัน
อย่างน่าขันสมเพช, เวทนา
หากว่าเรายังกล้าที่จะก้าว
ความปวดร้าวไม่อาจปรารถนา
จะต้องล้มบนหลักอีกสักครา
ลุกลามล้าเรื้อรังก็ยังทน
ยังมีความหวาดกลัวในหัวอก
ตื่นตระหนกผกผันเกินดั้นด้น
ล้มแล้วลุกปลุกทางระหว่างตน
ชีวิตคนหนักเบาอยู่เท่ากัน
เมื่อความทุกข์มีไว้ให้เราดับ
ไม่ใช่รับมาแบกแหลกสะบั้น
ความรู้สึกกล้ำกรายคลายชีวัน
ล้มแล้วยันให้ลุกอย่าทุกข์เลย.
........................................
7 ธันวาคม 2553 21:46 น.
พงษ์ สุนนท์
นั่งทรุดลงฟุตบาธ มองอากาศอนาถา
ยิ้มรับกับชะตา เกินจะต้านไว้อย่างไร
บ้านเรือนสองข้างทาง อยู่ระหว่างการเคลื่อนไหว
ลมพัดสะบัดไกว ล่องลอยไปในทุกที่
หากแม้เป็นความฝัน คงเป็นวันที่อยากหนี
ทำไมไม่พอดี ฝันว่ามีแต่ร้าวราน
พายุพัดกระหน่ำ เป็นผู้ทำผู้สังหาร
ความฝันอันตรธาน เกินประมาณจะทานทน
หลังคามีรอยรั่ว ยังตื่นกลัวอยู่ทุกหน
คลื่นซัดจากแรงชล กระหน่ำคนจนล้มตาย
ขอให้เป็นแค่ฝัน ความจริงนั้นล่ำลาหาย
ที่ฝันฝันคลี่คลาย ตื่นกลับกลายแค่ฝันไป.
....................................
หน้าส่วนตัว
2222
