13 พฤศจิกายน 2553 13:47 น.
พงษ์ สุนนท์
วันที่มีความสุขในชีวิต
คือวันที่บรรจุติดคิดการใหญ่
พร้อมพร้อมกับรอยยิ้มอย่างอิ่มใจ
เป็นครูใหม่บนดอยเด็กคอยนาน
การศึกษาแตกต่างช่างห่างนัก
ให้ประจักษ์สายตาน่าสงสาร
เพียงแค่เราหันมองความต้องการ
ร่วมกันสานศรัทธามาชี้นำ
เพราะหนทางข้างหน้ายังป่ารก
ใครจะปกป้องถางอย่างอิ่มหนำ
จากสองมือบรรเทาที่เราทำ
คอยเคี่ยวกรำผลักไสในสังคม
ด้วยรอยยิ้มเต็มปริ่มอิ่มเอิบสุข
เกิดจากทุกดวงตามาเหมาะสม
กล่าวทักทายคนอื่นอย่างชื่นชม
ตามอารมณ์เกื้อหนุนของคุณครู
เด็กชาวเขาเหล่านั้นยังฝันใฝ่
ถึงครูใหม่หยอกเย้าพอเข้าหู
ให้วิชาเด็กน้อยคอยอุ้มชู
จนต้องรู้พูดจาภาษาเป็น
อยากให้โลกเปลี่ยนแปลงแห่งคุณค่า
ธรรมดาลำบากแม้ยากเข็ญ
ให้คิดซึ้งถึงภาระทุกประเด็น
เมื่ออยากเห็นสังคมอุดมการณ์.
.....................................
10 พฤศจิกายน 2553 20:49 น.
พงษ์ สุนนท์
อุดมการณ์บริสุทธิ์ถึงจุดอับ
พร้อมพร้อมกับรันทดน่าอดสู
เมื่อระบบอุปถัมภ์คอยค้ำชู
เกิดจากผู้มีอำนาจอนาถใจ
ต้องรู้ใจใกล้ชิดสนิทสนม
คอยชื่นชมทุกอย่างมาวางไว้
เมื่อนายใช้ให้คล่องต้องว่องไว
ไม่ทันไรสองขั้นกันทุกปี
เมื่อความชั่วไม่มีความดีหด
มันเป็นกฎแห่งกรรมนำวิถี
ได้หนึ่งขั้นนั้นถือเป็นความดี
ทั้งที่มีคนรักแต่ดักดาน
เมื่อสังคมไร้รากคอยถากถาง
เป็นจุดด่างทำลายกลายร้าวฉาน
ค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน
ต้องผ่านการคัดกรอง"คนของนาย"
ตราบที่เราศรัทธาในหน้าที่
ทำความดีเข้าไว้ไม่เสียหาย
เกิดมาแล้วครั้งหนึ่งพึงต้องตาย
ไม่อับอายอดสูถูกดูแคลน
ค่าของคนมันแคบเลือกแบบไหน
อยู่ที่คนของใครไร้แบบแผน
หรือภูมิใจในกฎมาทดแทน
ในแก่นแกนมนุษย์สูงสุดใด.
..........................................
10 พฤศจิกายน 2553 00:21 น.
พงษ์ สุนนท์
เป็นประโยคคำถามตามรู้สึก
ในส่วนลึกสังเกตุเหตุและผล
ตุ๊กตาเปรียบเหมือนเป็นเพื่อนคน
ที่อยู่บนความเหงาของเราเอง
ในห้องเช่าเหงาแอบและแคบเล็ก
ยังมีเด็กอับโชคโลกข่มเหง
ถูกลิขิตความหวังจึงวังเวง
ไร้เสียงเพลงมาปลอบขอบน้ำตา
เธอเฝ้าถาม "เจ้าหลง"ที่คงซื่อ
นั่นก็คือความฝันของวันหน้า
ยังหดหู่รู้เห็นความเป็นมา
ตุ๊กตาสวมกอดอย่างปลอดภัย
ภายในห้องหลายสีที่มืดอับ
เสียงคุยกับเพื่อนเก่าว่าเหงาไหม
มีแค่เพียงเดียงสาพูดจาไป
แต่ข้างในหม่นไหม้ทุกนาที
ด้วยฐานะขาดแคลนแสนลำบาก
แม่ต้องจากสายตาทำหน้าที่
พ่อต้องห่างประจำนำสิ่งดี
เพื่อให้มีคำตอบแก่ครอบครัว
ท่ามสังคมไม่หยุดที่รุดหน้า
โชคชะตาแตกต่างอย่างสุดขั้ว
เมื่อเด็กน้อยเกิดใหม่ในความกลัว
มีอยู่ทั่วไปหมดอย่างอดทน.
.......................................
7 พฤศจิกายน 2553 18:41 น.
พงษ์ สุนนท์
เมื่ออยุติธรรมอยู่ค้ำฟ้า
การเสาะหาความจริงเป็นสิ่งใหม่
ถูกตัวบทกฎหมายทำลายไป
ตีตราไว้ให้ผิดไร้ทิศทาง
อีกกี่คนล้มหายและตายจาก
อยู่หลังฉากเท็จจริงเข้าอิงอ้าง
ไม่ยึดหลักความเห็นให้เป็นกลาง
พร้อมกับสร้างหลักฐานพยานมา
คือสำนวนคดีที่ขมขื่น
ถูกยิบยื่นเรื่องราวคาวปัญหา
เมื่อความจริงไม่ผิดถูกปิดตา
อ้างตำราว่าผิดแล้วบิดเบือน
ใช่ว่าเป็นคนจนชนชั้นล่าง
แล้วจะอ้างตัวบทกำหนดเกลื่อน
ใช้ปัญญาจนเปอะให้เลอะเลือน
จนคลาดเคลื่อนหน้าที่เพื่อชี้แจง
เพียงอาศัยช่องว่างทางกฏหมาย
นโยบายเข้าปั่นแล้วกลั่นแกล้ง
กลายเป็นแพะรับกรรมคำรุนแรง
ขึ้นสำแดงอำนาจประกาศชัย
เมื่อตราชูดูกลับให้รับโทษ
ตกเป็นโจทก์ศรัทธาปัญหาใหญ่
หวังความน่านับถือจากมือใคร
คอยแก้ไขยุติธรรมนำกลับคืน.
..........................................
5 พฤศจิกายน 2553 21:19 น.
พงษ์ สุนนท์
เสียงเครื่องยนต์คำรามอยู่สามรอบ
ครางแล้วหอบจะพังมิพังแหล่
ตามสภาพหลายปีไม่มีแอร์
ระบบแตรถูกตัดประหยัดไฟ
เป็นรถบ้านหลายปีไม่มีผุ
อีซูซุสีชาข้างหน้าใหญ่
ถึงท้ายยุบหัวยุบแต่ขับไกล
ไม่รีบไปใครแรงให้แซงเลย
คือสมบัติสุดท้ายที่ได้รับ
ก่อนพ่อหลับตาลงแล้วนิ่งเฉย
เป็นของเก่าไม่หรูอาจดูเชย
มันก็เคยช่วยงานอยู่นานปี
ถอนหายใจหลายคราวราวจะบ้า
มองเวลาเงียบกริบอยู่หริบหรี่
เห็นซากรถแล้วเศร้าเอาไงดี
เข็มนาทีเข้าบีบจะรีบไป
เอาละนะจงฟังเสียงดังกลบ
มือก็ตบสังขารเจ้างานใหญ่
เป็นสัญญาณทิ้งฝากจากหัวใจ
คงจะไม่ร่ำไรหากไม่ฟัง
ถ้าไม่ติดคราวนี้โดนดีแน่
สะระแหน่ลงปลูกแล้วถูกฝัง
เห็นซาเล้งขับไปเพียงลำพัง
หากว่ายังไม่ติดมีสิทธิ์รอ
และแล้ว..ปาฏิหาริย์ก็บังเกิด
เสียงเครื่องยนต์กำเนิดการติดต่อ
คำขอโทษหายไปจากในคอ
นั่งหน้างอขอจับแล้วขับไป.
........................................
หน้าส่วนตัว
1330
