22 พฤษภาคม 2548 10:08 น.
พ. เพี้ยน
สายฝนหล่นร่วงรางระโรยลิ่ว
สายลมปลิวทิวยอดต้นไม้ใหญ่
เพียงยอดหญ้าท้าลมฤาสมใจ
จะได้ทานทัดแรงแข่งแรงลม
ลมยิ่งพัดโหมแรงให้แรงคลื่น
สายลมกลืนคลื่นหายมิได้สม
ดั่งความรักจากไกลมิได้ชม
ไม่สุขสมอารมณ์สมอุรา
เมื่อยามรักจากไกลให้ขมขื่น
น้ำตารื้นรื่นเคล้านัยน์ตาพร่า
แม้ว่าเธอจากกันไปไกลตา
ยังโหยหาห่วงให้อาลัยเธอ
นับจากนี้จวบจวนจับวันไหน
ที่ในใจยังมีเธอเสมอ
จะนับวันรอคืนไว้พบเจอ
รอพบเธออีกครา "ลดาดาว"
19 พฤษภาคม 2548 05:36 น.
พ. เพี้ยน
................................................
ต้องคอยตอบกับใจอยู่เสมอ
ว่ากับเธอเป็นได้แค่เพียงฝัน
แค่ได้เห็นได้เจออยู่ทุกวัน
ได้แค่นั้นฉันก็เป็นสุขใจ
แค่แอบเห็นแอบมองอยู่อย่างนี้
ก็พอที่ให้ฉันนั้นยิ้มได้
แค่ได้เห็นเธอนั้นเป็นสุขใจ
สุขกับใครมันก็สิทธิ์ของเธอ
ก็เพราะฉันแค่คนธรรมดา
ไม่ใช่คนคนนั้นที่พร่ำเพ้อ
ฉันไม่ใช่คนที่เธออยากเจอ
ใจของเธอไม่ใช่ฉันที่ต้องการ
อีกเป็นเพราะฉันช้ำมาพอแล้ว
รับ´ทานแห้วบ่อยครั้งน่าสงสาร
อีกใจว่าทุเรศเหลือประมาณ
จึงเขียนสารบรรยายถ้อยร้อยคำกลอน
จากจิตใจดวงหนึ่งดวงน้อยนี้
ถึงคนดียาหยีศรีสมร
ได้อ่านรสอ่านถ้อยร้อยเรียงกลอน
แม่งามงอนคงพอจะเข้าใจ
ว่ามีใจน้อยหนึ่งพึงมามอบ
เธอจักตอบรับรักไว้หรือไม่
ถ้าเธอตอบตกลงก็ดีไป
แต่ถ้าไม่คงเศร้าร้าวอุรา
ก็ช่างเถิดปล่อยมันไปโอ้ความรัก
จะลงหลักยากเข็ญเท่าใดหนา
มีรักบ้างมีช้ำบ้างแค่กามา
จะพาเราสุดทางสักเท่าใด
อันความรักฤาหวงระเริงรื่น
ให้ชื่นมื่นขมขื่นฤาไฉน
อันความรักฤาช้ำทุกคราวไป
ฤาไฉนใดรักจึงทุกข์ทน
อัครามหาบุรุษไม่หยุดรัก
แม้ประจักษ์รักลวงสักกี่หน
ไม่ยอมแพ้แม้ทางจะมืดมน
จะดั้นด้นไขว่คว้าหาต่อไป
..............................................
หน้าส่วนตัว
1207
