6 เมษายน 2547 20:29 น.
พ. เพี้ยน
หากข้าพเจ้าได้เป็นตำรวจหรือทหารดังใจแล้ว ข้าพเจ้าจะขอบรรจุไปที่ชายแดน
ข้าพเจ้าอยากอยู่ในที่ที่ผู้คนนั้นเมินหมางและอยากทำประโยชน์ในพิ้นที่ห่างไกล
เพราะมันเป็นความฝันของข้าพเจ้าที่ จะทำงานให้ประชาชน รับใช้ชาติ ถวายตัว
แด่องค์ พระบาทสมเด็จพระภูมิพลมหาราชแห่งสยามรัฐ
ในที่ที่คนอื่นมองข้ามที่นั่นจะมีผมอยู่
เป็นที่พึ่ง แห่ง ประชาชนผู้ยากไร้แต่น้ำใจเปี่ยมความดี
วันนี้เครียดเลยอยากระบายความคิดความฝันเท่านั้นเอง
ขอโทษนะที่มันกินเนื้อที่เว็บ ขอโทษจริง ๆ
6 เมษายน 2547 15:46 น.
พ. เพี้ยน
สื่อใจมิอาจกั้น..................ขาดกัน
ด้วยภาพฝันแบ่งปัน............ร่วมปั้น
แม้คมขวากมากครัน...........พาครั่น คร้ามเฮย
อย่าเครียดยิ่งบีบคั้น............ยิ่งค้านใจจริง
5 เมษายน 2547 01:09 น.
พ. เพี้ยน
--- ๏ พิษรักสลักรอย............ยามคอยสวาทใคร
จดจารสมานใจ.......................ต่อวัยไสววาร
เพียงพิศสนิทเพื่อน................ปีเดือนเสมือนดาฬ
นั่งนับสลับนาน.......................เจือจานสราญใจ
--- ๏ อักษรฉะอ้อนส่ง...........ใหลหลงเฉลียวลอง
เงาแจ่มแฉล้มจ้อง..................ใฝ่ปองฉลองไป
ฉานฉาดฉลาดเฉี่ยว..............ร้อยเกลียวฉงนไกล
อำพรางฉวางไพร...................รอยไร้ไฉนรอ.....*
2 เมษายน 2547 06:14 น.
พ. เพี้ยน
จะแสบตาตาแสบแทบขาดดิ้น ฟอร์มาลีนฟุ้งขจรน้ำตาไหล
ถึงแสบตาขยิบนิดคงหายไป แต่แสบใจนี้แสบสุดมิรู้เลือน
2 เมษายน 2547 06:11 น.
พ. เพี้ยน
สายฝนหล่นปรายเป็นสายยาว
ดุจเส้นไหมสีขาวจากราวฟ้า
ทอดละอองผ่องละออล้ออุรา
จากเมฆาหม่นดำในค่ำคืน
ลมหอบหยาดเย็นเป็นฝอยโปรย
ทยอยโรยสายใสชุ่มใจชื่น
คำรามเสียงแผดผนึกดูครึกครื้น
จนต้องตื่นตาชมโสมนัส
ใจคะนึงตามไปในครรลอง
ฟ้าคะนองคะเนไกลใจกระหวัด
ถึงคนที่จางจากต้องพรากพลัด
ครุ่นคิดถึงพึงขจัดขจายเบา
เมฆฝน ก้อนใหญ่ใหญ่ ใช่ไหมหนอ
ที่เธอพ้อพร่ำฝากจากใจเหงา
ให้หอบความคิดถึงซึ่งรุมเร้า
ให้ปัดเป่ามาบอกฉันในวันนี้
คงระเหยน้ำฝนปนน้ำตา
คงจะกลั่นเมฆามาที่นี่
แล้วหลั่งฝนปนฝันกลั้นฤดี
ทุกนาทีเธอคงไม่หลงเลือน
ละอองฝนกระเด็นผ่านม่านบางบาง
จวนฟ้าสาง สาดแสงแกล้งกลบเกลื่อน
เหลือบรางรุ้ง อร่ามอุ่น อรุณเยือน
ยืนยันย้ำ คำว่าเพื่อน เหมือนเช่นเคย
รับรู้แล้วรับรู้อยู่เต็มอก
ไม่ต้องยก หยิบอ้าง สร้างเฉลย
ใจเธอนั้น ดั่งใจฉัน เหมือนกันเลย
คิดถึงเธอ เกินเอ่ย เผยหัวใจ
ฉะนั้น ขอจง คิดถึงกัน
ทุกทุกวัน จะวันนี้ หรือวันไหน
เพื่อนคนนี้ คนที่มีจิตใจ
ดวงใสใส เช่นน้ำฝน คนที่รัก
จะถักทอเส้นไหมของสายฝน
ด้วยกมลที่อ้างว้างอย่างหน่วงหนัก
เป็นผืนแพร น้ำใส น้ำใจรัก
แล้วเก็บกัก ในห้องใจ ไว้ให้เธอ
จะฝากเมฆก้อนใหญ่ใหญ่กลับไปบอก
ใจช้ำชอกเพียงไหนใจยังเพ้อ
ไม่มีใครเมื่อเคียงใกล้ไม่มีเธอ
รอวันเจอฟ้ากระจ่างอย่างมั่นคง
ฉันมีความสุขใจที่ได้รอ
จะแอบพ้อฝากฝนจนลุ่มหลง
จะอ้อนฟ้า ง้อเมฆา ว่าขอจง
หอบความรัก ไปส่ง ตรงถึงเธอ
หน้าส่วนตัว
675
