24 พฤศจิกายน 2547 21:33 น.
พ. เพี้ยน
ฉันไม่รู้ว่าทำไม
ฉันถึงได้เป็นอย่างนี้
เป็นอย่างนี้มาแรมปี
แค่วันนี้กลับเปลี่ยนไป
ใจเราแค่เพียงห้อง
แบ่งเป็นสองได้ไฉน
หรือจะใช้ใจผูกใจ
ยึดมั่นไว้ระหว่างเรา
เธอรับไว้ก็คงดี
ถ้าเธอหนีก็คงเศร้า
จะว่าใครไปหนอเรา
ก็ตัวเราใจง่ายเอง
แต่ที่ฉันให้เธอนั้น
กลั่นจากใจใช่เสแสร้ง
รักเหมือนฝนหล่นดินแล้ง
หายแห้งเหือดให้ชื่นใจ
รักฉันเป็นดั่งแสงดาว
ส่องสกาวสว่างไหว
ใช้นำทางวิถีใจ
ให้ได้เดินไปคู่กัน
แต่ทั้งหมดที่ทำได้
ระลึกไว้แค่เพียงฝัน
ไว้ใช้ต่อคืนและวัน
ให้ความฝันเติมแรงใจ
ไว้วันพรุ่งนี้ขึ้นมาสู้
แล้วเรียนรู้ชีวิตใหม่
สู้ด้วยแรงฝันเต็มใจ
ยิ้มเข้าไว้สู้อดทน
ปัญหาย่อมมีแน่
อย่าท้อแท้อย่าสับสน
คนเราอยู่ใช่เพียงตน
มีคนเกื้อคอยเจือจาร
ถึงแม้ว่าเหนื่อยนัก
ก็หยุดพักละสังขาร
ใช้แรงของวันวาร
เป็นอาหารวันต่อไป
คิดดีเข้าไว้เถิด
แล้วจะเกิดแต่สดใส
โลกมืดช่างปะไร
แต่หัวใจสว่างจัง
ถึงปัญหาจะรุมล้อม
แต่อย่ายอมให้โดนขัง
จงค้นคว้าหาพลัง
พังออกด้วยกล่องปัญญา
บางคราอุราอั้น
กั้นเก็บไว้นานหนักหนา
รู้บ้างไหมว่าน้ำตา
ช่วยนำพาโศกศัลย์ไป
มิใช่ว่าอ่อนแอ
แต่เป็นทางสู่สดใส
ระบายบ้างจะทำไม
แค่อยากให้ลองทำดู
มิใช่ว่าอ่อนแอ
แต่เป็นการบอกให้รู้
ว่าอดทนที่มีอยู่
มิเหลือรู้แต่นิดเลย
โทรหาเพื่อนเก่าบ้าง
นานห่างร้างอย่านิ่งเฉย
เพื่อนมิเคยทิ้งเพื่อนเลย
อย่านิ่งเฉยรีบโทรไป
แม้ปัญหาอันหน่วงหนัก
เพื่อนที่รักช่วยท่านได้
มิทางตรงก็อ้อมไป
ใช่มิใช่ก็ลองดู
ได้รำลึกถึงวันเก่า
ที่เราเคยร่วมสมัย
ทุกข์หนักก็เบาไป
พลังใจเข้าทดแทน
เขียนไว้ให้อ่านบ้าง
ด้วยเป็นห่วงนับเหลือแสน
อุปสรรคนับเหลือแดน
ร่วมกันแล่นผ่านมันไป
ขอขอบคุณที่ทนอ่าน
บทจารจดหมดสมัย
ขอปวงพี่น้องไทย
อวยชัยให้สวัสดี
18 กันยายน 2547 15:57 น.
พ. เพี้ยน
ห่างหายไป นาน ไม่รู้ว่า จะ มี ใคร ยังจำ เรา ได้ รึเปล่า
ไป ทำ ใจ หลบรักษา แผลใจ มา
----------------------------------------------------------------------------------
อยากบอกคำหนึ่งนี้ กับเธอ
แต่ทุกครั้งที่เจอ มิเอื้อน
กลัวว่าหากบอกเธอ แล้วจัก ร้างลา
จึงมิอาจเอ่ยเอื้อน เก็บไว้กับตัว
ฉันจึงเป็นเช่นนี้ เรื่อยมา
แอบพิศเธอตลอดมา ค่ำเช้า
เห็นเธอสุขใจมา ฉันสุข พอกัน
วันใดหากเธอเศร้า โปรดรู้ฉันแคร์
มิเคยคิดเรียกร้อง รักตอบ
มิเคยคิดเรียกสอบ สิ่งใด
ให้เธอจักรู้รอบ ว่าห่วง ใยนา
ก็แค่เพียงเท่านั้น สิ่งนั้นเกินพอ
ขอคิดถึงแค่นี้ เพียงเธอ
แม้จะอยู่ไกลขอเธอ รับรู้
ถึงมีใครเคียงเธอ จงโปรด รู้ว่า
ฉันมิเปลี่ยนให้รู้ รักนั้นคงเดิม
คนที่เธอใฝ่นั้น คนอื่น
ฉันก็มิอาจฝืน รักได้
เธอรักใครมิฝืน ใจไป ได้นา
ทุกอย่างเต็มใจให้ มอบให้เพียงเธอ
6 กรกฎาคม 2547 20:35 น.
พ. เพี้ยน
สังวาสสาบสั่ง
เงาคลั่งแทบบ้า
หลงมั่วกามา
สังขาร์ทรุดโทรม
พระธรรมนำจิต
ชีวิตสุขโสม
ประทีปดวงโคม
โสมส่องชัชวาลย์
จงดูเอาเถิด
ให้เกิดแก่นสาร
แก่ท่านผู้อ่าน
สราญใจเอย
24 มิถุนายน 2547 18:20 น.
พ. เพี้ยน
๗๐ ปีธรรมศาสตร์ประกาศนาม
ทุกเขตคามรับรู้ถึงศักดิ์ศรี
เป็นหลักแห่งปัญญาบารมี
ท่านปรีดีปลูกสร้างแต่ก่อนมา
ลูกแม่โดมจากแม่มาแรมปี
มาวันนี้คืนถิ่นแดนรักษา
ก้มลงกราบเบื้องพื้นพสุธา
ลงตรงหน้าอนุสาวรีย์พนมยงค์
ลูกแม่โดมวันนี้ได้เติบใหญ่
ก้าวต่อไปตามความท่านประสงค์
ดำเนินไปสืบต่อเจตจำนงค์
มิเคยหลงลืมเลือนประชาธิปไตย
คืนอำนาจหน้าที่แก่ประชา
สิทธินานาอันบุคคลพึงจะได้
รักษากฎระเบียบและวินัย
ไม่มีใครสูงต่ำเท่าเทียมกัน
ขอพระคุณครูบาทั่วทุกทิศ
ซึ่งศิษย์ได้เรียนรู้เคยสังสันทน์
จงบรรดาลพรสุขทุกคืนวัน
แด่ผู้อ่านทุกท่านแลครูบา
22 มิถุนายน 2547 20:28 น.
พ. เพี้ยน
รจนาคำน้อย แสนด้อยค่า
ไร้ราคาไร้ค่าไร้สีสัน
จากคนหนึ่งเคยว่ารู้จักกัน
จากวันน้นฉันเองที่เปลี่ยนไป
ฉันรู้ว่าฉันเห็นแก่ตัว
หลงเมามัวคิดเอาแต่ได้
จนไม่คิดจะสนจิตใจใคร
ที่อยู่ใกล้ด้วยใจใช่ด้วยตัว
วันเวลามันผ่านผ่านไปแล้ว
เธอเจื้อยแจ้วส่งเสียงที่ชวนหัว
ฉันดีใจที่เธอหลงเมามัว
อยู่กับตัวคนที่เห็นแก่ได้คือฉันเอง
หวังว่าเธอคงมีสุขกับคนใหม่
ฉันดีใจที่เธอคิดจิตบรรเลง
ว่าไปตามเสียงของเพลง
ที่บรรเลงจากใจดวงใส ๆ คือเธอเอง
ฉันขอโทษฉันไม่รู้ว่าเธอเจ็บ
ดูเหมือนเก็บคำแก้ตัวมาแต่เพรง
แต่ฉันรู้ฉันรับฉันผิดเอง
จึงช้ำเองเธอเดินไปไกลห่างกัน
ขอให้เธอมีความสุข
ขอให้ทุกข์เดินห่างเศร้าโศกศัลย์
ขอให้มีความรักชั่วคืนวัน
จากวันนั้นวันนี้วันต่อไป
ฉันขอมองเธอมีสุขด้วยใจคอย
หากเธอพลาดพลั้งเผลอในวันไน๋
ขอให้ฉันได้ทำความชื่นใจ
ให้เธอบ้างได้ไหมไถ่โทษกัน
....................... จากใจสุดท้ายของคนเห็นแก่ตัว
หน้าส่วนตัว
1154
