8 มิถุนายน 2551 13:49 น.
พ*ภาพวาด
ลูกรัก...
ลูกโตพอที่จะรู้เรื่องราวของชีวิตบ้างแล้ว ลูกคงจะรู้แล้วว่าพ่อเม่นั้นรักลูกมากแค่ไหน ลูกเปรียบเหมือนดวงตาดวงใจของพ่อ-แม่ทุกคน ที่พ่อแม่เหนื่อยยากลำบากทำงานทำการจนไม่ค่อยมีเวลาให้แก่ลูกทุกวันนี้ ลูกก็คงพอทราบแล้วว่าก็เพื่อตัวลูกเองทั้งนั้น ลำพังสองปากสองเท้าของพ่อแม่ ทำงานแค่ครึ่งวันก็พออยู่ได้แล้ว ที่พ่อแม่ทุกคนเป็นอย่างนี้ก็เพราะความรักลูกนั่นเอง ที่บอกมานี้ไม่ใช่เพื่อเรียกร้องบุญคุณหรือเพื่อเรียกร้องอะไรจากลูกหรอก เพราะในวันหน้าลูกก็จะได้รู้เอง
อันที่จริงพ่อแม่ทุกคนแหละที่ต้องการอะไรหลายๆอย่างจากลูก แต่ก็พูดไม่ได้ มันเหมือนน้ำท่วมปาก เป็นต้นว่าพ่อแม่ถึงแม้จะ ร่ำรวยสิ่งของมากมายเหลือใช้ แต่ก็ยังอยากได้ของขวัญของฝากจากลูกอยู่ดี แม้ของนั้นจะไม่มีราคาค่างวดนักหรือสู้ของที่มีอยู่ไม่ได้ แต่เป็นของฝากจากลูก พ่อแม่ก็ปลื้มในอกเหลือล้นแล้ว เมื่อลูกมีขนมมีอาหารมาฝาก ถึงแม้จะอิ่มแล้ว ก้สามารถกินของที่ลูกนำมาได้อีกด้วยความเต็มใจ เสื้อผ้าที่ลูกนำมาให้ แม้จะไม่สวยงามอะไรนัก แต่พ่อแม่ก็จะใส่อวดลูก เอาใจลูกหรือเมื่อลูกมาเยี่ยมเยียน แม้จะไม่มีอะไรติดมือมาเป็นของฝากเลย มีแต่หน้ามาให้เห็น มีแต่สองมือมาไหว้หรือกราบที่ตัก เท่านี้พ่อแม่ก็พอใจแล้ว มันทำให้อิ่มอกอิมใจไม่น้อย ในใจของพ่อแม่ทุกคนเป็นอย่างนี้แหละลูก ต่อไปวันหน้าถ้าลูกมีลูกของตัวเองนั่นแหละจะเข้าใจความรู้สึกอย่างนี้ได้