รุ้งทอฝัน#3

ฝากรักฟากฟ้า

เรียกว่าเป็นการพูดคุยกันมากกว่าการสัมภาษณ์รับเข้าทำงาน  นายจ้างรายแรกของเธอชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้จนเธอนึกแปลกใจว่าทำไมเขาไม่ถามเรื่องงาน
         คุณครูเคยมาเที่ยวฝางรึป่าว
          เปล่าค่ะ  ทอรุ้งตอบ  เพิ่งมาอยู่เชียงใหม่ไม่กี่ปีนี่เองค่ะ
          ลูกชายคนโตที่เรียนและได้งานทำในเชียงใหม่ขอเธอย้ายมาอยู่เชียงใหม่ด้วย  เพราะไม่ต้องการให้แม่ต้องอยู่คนเดียวหลังจากการเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุของผู้เป็นพ่อ  ออกมาจากสภาพแวดล้อมที่ไม่เคยมีความประทับใจใดๆ  ทอรุ้งรีบปัดความคิดเหล่านั้นออกไปจากความรู้สึก  แต่เธอก็ไม่ได้พูดให้นายจ้างฟัง  เพียงคิดขึ้นมาวูบหนึ่งในใจ
          แล้วรู้จักกับหมอวินทร์ได้ไงล่ะครับ
          อ๋อ...  พี่หมอเหรอคะ
          ปราชญ์รู้สึกสะดุดใจเล็กน้อยกับการเรียกชื่อคุณหมอประจำตัวลูกสาว
          รู้จักมานานแล้วค่ะ  พอดีขึ้นมาอยู่เชียงใหม่ไม่มีอะไรทำ  พี่หมอชวนมาเป็นพี่เลี้ยงอาสาที่ศูนย์ฯ ค่ะ
          คำอธิบายเธอสั้นๆ  น้ำเสียงมีความพึงพอใจที่ได้เอ่ยถึง  
          ...พ่อม่ายกะแม่ม่ายล่ะว้างานนี้...  เขาคิดแต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้อยู่ในความสนใจเท่าใดนัก    นอกจากการที่ผู้หญิงคนนี้จะดูแลและช่วยเหลือให้ลูกสาวมีพัฒนาการขึ้นได้อย่างที่คุณหมอแนะนำหรือไม่
          คุณครูเพิ่งมา  ก้อพักผ่อนก่อนมั๊ยครับ  พรุ่งนี้ค่อยเจอน้องฝัน
          ไม่เป็นไรค่ะ  อยากพบกับน้องวันนี้เลยค่ะ  จะดีกว่า
          งั้นไปที่ห้องของน้องฝันกันเลยดีกว่า  ปราชญ์ลุกขึ้นทันที  พร้อมกับเดินนำลิ่วไปยังอีกห้องหนึ่ง  ทอรุ้งจึงได้แต่วางซองเอกสารสีน้ำตาลไว้บนโต๊ะทำงาน  ซองที่มีสำเนาหลักฐานซึ่งเขาได้ฝากบอกให้เธอเตรียมมา  หากเขาไม่ได้ถามถึงเลย
           ห้องที่เขาเดินนำมานั้นอยู่ส่วนด้านหลัง  เป็นห้องที่จัดไว้สำหรับลูกสาวได้อยู่เล่น  ทำกิจกรรมต่างๆ  และพักผ่อนในช่วงกลางวัน  ผนังห้องทาสีชมพูอ่อนๆ  ประดับด้วยกรอบรูปภาพกิจกรรมของครอบครัว 2  3  กรอบ  ไม่วายสะดุดตากับภาพครอบครัวบานใหญ่  น่าจะเป็นโอกาสพิเศษของใครคนหนึ่งในภาพ  โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ที่แต่งตัวสวยด้วยชุดชาวเขา  ใบหน้าหวาน  ผิวขาวดูบอบบาง  ยืนอิงไหล่ผู้สามีซึ่งข้างหนึ่งอุ้มลูกสาวตัวน้อยที่มีหน้าตาเหมือนแม่  จากภาพเด็กน้อยน่าจะอายุประมาณ  2  ขวบ  
            รอบๆ  ห้องมีชั้นวางของเล่นต่างๆ  อย่างเป็นระเบียบ  ตุ๊กตาผ้าหนานุ่มตัวโต  ตัวเล็กตัวน้อย  ดูไปคล้ายกับเข้าไปในร้านขายของเล่นของเด็กผู้หญิง  พื้นห้องปูด้วยพรมหนาสีเหลืองนวล  เจ้าของห้องตัวน้อยกำลังง่วนอยู่กับการทำงานอะไรสักอย่างบนผ้าปูรองนั่งผืนใหญ่  โดยมีเด็กหญิงร่างผอมอีกคนอยู่เป็นพี่เลี้ยงไม่ห่าง  
           น้องฝันจ๋า  เสียงทุ้ม  ห้าวนั้น  เรียกลูกสาวอย่างอ่อนโยนน่าฟัง  
            น้องฝันเงยหน้าขึ้นทันทีพร้อมกับส่งรอยยิ้มกว้าง  หากไม่เหลือบมามองดูผู้ที่เข้ามาใหม่สักนิด
           จำคุณน้าคนสวยได้ป่าวเอ่ย  ปราชญ์ถามโดยเอ่ยถึงผู้ที่ยืนด้านหลัง  ทอรุ้งไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรกับการที่เขาเรียกเธออย่างนั้น
            น้องฝันไม่สนใจสิ่งที่พ่อพูดเลย  หนูน้อยกอดคอพ่อ  เอาหน้าเกลือกไปกับหนวดเคราของพ่อเล่นอย่างมีความสุข  ทอรุ้งมองดูภาพที่แสนอบอุ่นของสองพ่อลูก  เป็นธรรมดาของเด็กที่มีอาการออทิสติกซึ่งจะไม่สนใจคนแปลกหน้า  เธอคงต้องใช้เวลาอยู่พอสมควรกับการที่ต้องทำความคุ้นเคยกับเด็กน้อย


            มือเล็ก  บาง  น้อยๆ  กำลังปั้นและนวดแป้งสีชมพูสดใสอย่างเบามือ  เธอขยำแป้งไปมาตามคำพูดแนะนำของครู  ริมฝีปากบางเม้มแน่นแสดงถึงความขมักเขม้น  จนถึงขนาดไม่ยอมพูดกับใคร  คล้ายมุ่งมั่นทำให้สำเร็จ  ขัดกับแววตาที่เลื่อนลอยในบางครั้ง  ทำเสียงอืออาในคอ  ใบหน้าเรียวเล็กก้มลงจนเส้นผมที่ตัดสั้นระลงมาบังใบหน้าเกือบหมด  เจ้าตัวก็ยังไม่ได้สนใจจะปัดขึ้น  
            ทอรุ้งนั่งมองดูเด็กน้อยอยู่ใกล้ๆ  บริเวณพื้นห้อง  รอบตัวเกลื่อนไปด้วยของเล่นชิ้นสวย  สีสดใส  ที่คนเป็นพ่อซื้อมาให้อย่างไม่เคยเสียดายเงินหรือเกี่ยงราคา  หลายชิ้นที่ถูกแกะรื้อจนชำรุด
            ทอรุ้งหยิบก้อนแป้งโดในกล่องมาก้อนเล็กๆ  ขยำ  นวดแล้วปั้นเป็นรูปตุ๊กตาตัวจิ๋ว  เธอส่งให้เด็กน้อย  น้องฝันละมือจากแป้งที่ตนกำลังปั้นทั้นที  พร้อมทั้งส่งสียงชอบใจ  แววตาที่เลี่อนลอยทอประกายพึงพอใจ
            หมา  ทอรุ้งพูดช้าๆ  น้องฝันเอียงศีรษะจับตามองดูครู
             อ๊ะ!  เธอเปล่งเสียงออกมา
             ไม่ใช่ค่ะ  น้องฝัน  ทอรุ้งยิ้มและพูดช้าๆ   หมา
             ม่ะ!  ม่ะ!  น้องฝันทำปากเลียนเสียงครู  ยิ้มกว้างจนเห็นฟันซี่เล็กๆ  ที่ผุจากการถูกปล่อยปละละเลย
             เช้าวันแรกที่บ้านสวน  เธอต้องตกใจกับเสียงกรีดร้องของเด็กน้อย  ครั้นไปสอบถามดูก็ทราบว่าเป็นเรื่องปกติของที่นี่   น้องฝันไม่ยอมให้แปรงฟันจนต้องมีเรื่องให้วุ่นวายกันทุกเช้า  และในที่สุดก็ไม่มีใครที่จะเอาใจใส่เรื่องการแปรงฟันอีก  ทำให้สุขภาพในช่องปากของน้องฝันแย่ลง  
              กว่าเธอจะสามารถโน้มน้าวให้น้องฝันยินยอมได้  ใช้เวลาหลายวันอยู่  แต่นั่นหมายถึงเธอต้องตื่นแต่เช้าทุกวันไปคอยรอรับลูกสาวนายจ้างและพาไปทำกิจกรรมเช้าล้างหน้าแปรงฟัน  อาบน้ำ  เดินเล่น  ก่อนถึงอาหารเช้า  และเกือบทุกเรื่องที่เธอไม่ได้เป็นเพียงครูสอนพิเศษในบ้าน  แต่กลายเป็นพี่เลี้ยงพิเศษไปด้วย  
              สิ่งที่ได้รับเป็นเรื่องที่น่ายินดีกับพัฒนาการ  ที่เด็กน้อยเริ่มวางใจยอมให้เธออยู่ใกล้และหันมาพูดคุย  ตอบสนองปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้างมากขึ้น
             แม่หนูน้อยมีสภาพปัญหาที่บกพร่องมาตั้งแต่กำเนิดหลายด้าน  ในช่องปาก  เธอมีเนื้อเยื่อที่ยึดใต้ลิ้นทำให้การเปล่งเสียงพูดเป็นไปได้ยาก  หมอวินทร์ซึ่งแนะนำไว้เกี่ยวกับการทำกายภาพบำบัดและการช่วยเหลือฝึกด้านการพูดของน้องฝัน  ภายหลังการเข้ารับการผ่าตัดเนื้อเยื่อใต้ลิ้น
             ต้องฝึกให้น้องฝันออกเสียงพื้นฐานก่อนนะ    เขาย้ำมา
             ระยะเวลาร่วมเดือนกับการที่ได้เข้ามาเป็นครูพิเศษ  เธอพูดคุยกับปราชญ์ผู้เป็นพ่อของน้องฝันเกี่ยวกับแนวทางที่จะช่วยเหลือลูกสาวสุดที่รักให้เติบโตขึ้นอย่างเด็กปกติทั่วไปให้มากที่สุด  
             ทอรุ้งบอกถึงการจัดกิจกรรมต่างๆ  ให้น้องอย่างค่อยเป็นค่อยไป  ไม่เร่งรีบเกินไป  ซึ่งเขาก็ยินดีให้ความ่วมมืออย่างเต็มที่  แต่ในทางปฏิบัติ  ทอรุ้งเห็นเพียงเขาอำนวยความสะดวกต่างๆ  ให้เธอสามารถดูแลลูกสาวคนเดียวของเขาอย่างดีที่สุดมากกว่า
            ม๊ะ!  น้องฝันส่งเสียงขึ้นมาเจื้อยแจ้ว  ทอรุ้งเงยหน้าขึ้นมองด้วยความงุนงงที่น้องฝันเรียกเธอด้วยคำที่เธอสอนไปสักครู่
            ม๊ะ!  ม๊ะ!  น้องฝันรัวเสียงก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้น  ก้อนแป้งโดหลากสีร่วงกระจาย  ทอรุ้งนั่งงงกับปฏิกิริยที่เปลี่ยนไปฉับพลันของเด็กน้อย
             หนูน้อยเดินรี่ตรงไปที่ชั้นวางเครื่องเล่นดีวิดี  ทอรุ้งจึงเข้าใจ  เธอลุกขึ้นเดินตามไปพลางถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
             น้องฝันจะร้องเพลงเหรอคะ  
              เธอไม่ตอบแต่แหงนมองหน้าคุณครู  ทำปากขมุบขมิบ  ทอรุ้งสบตาใสแจ๋วคู่นั้น  
              ...เหมือนแม่จังเลย...    ทอรุ้งคิดอยู่ในใจพร้อมกับเอื้อมมือข้ามศีรษะเด็กน้อย  เลือกหยิบแผ่นDVD  ลงมา   2  3   แผ่น  ก่อนที่จะคุกเข่าลงข้างตัวส่งให้หนูน้อยเลือกอีกครั้งหนึ่ง