แก่..เก่า..แต่ไม่เกินแก้

ฝากรักฟากฟ้า

      มองกระจก  ยืนดู  ...ตู...รึนั่น
ทั้งหน้ามัน  ฟันเหยิน  เกินออกมา
หัวยังฟู  ยุ่งเหยิง  กระเซิง...ซ้า...
ยังหางตา  ยับย่น  ยังทนดู
      แก้มก้อตอบ  ห่อเหี่ยว  เหมือนแม่มด
ปากไม่สด  เขียวคล้ำ  ดำ..อดสู
เหลือบไปเห็น  ผมขาว  พราวตาตรู
ไม่สวยหรู  ดังใจ  ไม่ยอมแก่
      อกก้อคล้อย  ไหล่เริ่มห่อ  คล้ายรอรา
หมดสง่า  หาทางเสริม  แต่งเติมแน่
พุงก้อยื่น  เสนอหน้า  หาทางแก้
มีข้อแม้  ไม่อยากวิ่ง  จริงจริงเลย
      พออ้าปาก  เสียงแหบ  แกลบเต็มคอ
อยากจะคลอ  เพลงหลานโอ๊คซ์  ให้ชื่นเชย
แต่ถูกแบน  ริบไมค์  ไม่เหมือนเคย
โอ้...โลกเอ๋ย  มาสะกัด  กั้นดารา
      นี่ปีใหม่  ใกล้เข้ามา  ทุกนาที
เพื่อนแนะชี้  ให้อัพ  ปรับชะตา
ทุกอย่างสด  ยกเว้น  สังขารา
ไม่ต้องหา  มาเต็มเต็ม  แสนสมใจ
       ฝากเพื่อนพ้อง  ผองมิตร  สนิทสนม
อย่ามัวตรม  ดูตัว  มัวหมองไหม้
ดูแว่บแว่บ  ให้เห็น  ว่าเป็นใคร
รู้จักใจ  ตนเอง  เช่นนั้นพอ
      จะปีใหม่  วันใหม่  ในไม่ช้า
เห็นตนมา  ค่อนชีวิต  ผิด...ถูก...ท้อ...
มีน้ำใจ  ใสซื่อ  หรือเปล่าหนอ
จริงใจต่อ  ใครบ้าง   หรือ...สร้างภาพ
       ดูตนเอง   ตอบตนเอง   อย่าเกรงใจ
เคยปราศรัย  แต่ใจ  คอยแช่งสาป
แล้วร้อนเร่า  เผาเพื่อน  จนเลือดอาบ
ก้อแค่คราบ  แค่เปลือก  ....ให้เลือกเอา...

      แต่งกลอนมา  ไม่ได้  มาใส่โทษ
อย่าได้โกรธ  เคืองขุ่น  ให้วุ่นวาย
แค่แกะเปลือก  ให้เห็น  แก่นเนื้อใน
แค่ถอดใจ  ให้รู้  ดูตัวเรา...

****วันนี้เข้ามาบ้านกลอน  แล้วอ่านกลอนของน้องรัน  เกิดอยากแต่งขึ้นมามั่ง  จะตอบในกลอนน้องก้อเกรงใจ  กลัวมีคนเข้าใจผิดเอาไปพูดกันมากมาย  เลยมาตั้งกระทู้กลอนเองดีกว่า****