30 มิถุนายน 2552 11:50 น.
ฝากฝัน
เฝ้ามองเรื่องเมืองใต้ให้ห่วงหนัก
ห่วงยิ่งนักจักแก้ได้แค่ไหน
หลายเรื่องราวหนาวเหน็บเจ็บปวดใจ
จะมีใครใดหนามาช่วยที
สามจังหวัดจัดว่าปัญหาแรก
ความแตกแยกแทรกรุกทุกพื้นที่
มุ่งทำร้ายหมายฆ่าทุกนาที
ประชาชีหนีตายนับรายวัน
คนอาสามาแก้ของแท้หรือ
ถึงได้ยื้อดื้อยาจนหน้าขัน
งบประมาณผลาญเล่นเห็นเห็นกัน
คนนับพันนั้นค่อยทะยอยตาย
อีกปัญหาป่าไม้และชายหาด
ยับพินาศขาดดุลจนสูญหาย
ถูกกัดเซาะเลาะตลอดจนวอดวาย
ความมักง่ายหลายหลากเพราะอยากรวย
ป่าชายหาดปาดเลนเป็นนากุ้ง
ลงทุนพุ่งมุ่งใจไปได้สวย
ความรู้น้อยคอยท่าพากันซวย
ป่ากลับม้วยห้วยนาพากันเค็ม
เมื่อยางปาล์มลามมาป่าก็หมด
ลำน้ำหดลดแห้งกลับแล้งเข้ม
ฝนตกมาห่าใหญ่ไหลท่วมเต็ม
น้ำตาเค็มเต็มหน้าบ่าทุกปี
ดั่งเวรซ้ำกรรมซัดวิบัติใต้
เหมือนป่วยไข้ไร้ทางจะย่างหนี
ความอุดมจมต่ำถูกย่ำยี
ใต้วันนี้พี่น้องนองน้ำตา
ฝากฝัน
๓๐ มิถุนายน ๒๕๕๒
27 มิถุนายน 2552 13:49 น.
ฝากฝัน
ตะวันแผดแดดกล้าคราบ่ายคล้อย
ดอกหญ้าผล็อยลอยคว้างกลางเวหา
ยิ่งลมพลิ้วปลิวไหวยิ่งไกลตา
ฤา ร้างราลาหายคล้ายบางใคร
เคยงามงดสดพราวดั่งดาวแต้ม
ดอกบานแย้มแซมช่อล้อลมไหว
หมู่ภมรร่อนบินยอมสิ้นใจ
หวังโลมไล้ได้ลิ้มชิมดอกงาม
โอ้ วัยหวานวานวันช่างสั้นนัก
แต่รอยรักปักใจยังไหวหวาม
เมื่อโรยราล้าแห้งลมแล้งตาม
ดอกหญ้างามยามเฉาต้องเหงาตรม
จำใจพรากจากไปไม่อาจขืน
มิอยากยืนฝืนสู้ดูรักขม
ฝากกลีบบางร่างน้อยลอยตามลม
รอฝนพรมห่มร่างในต่างแดน
คือดอกหญ้าลาดินถิ่นรักเศร้า
ทิ้งรากเง้าเฝ้าห่วงสุดหวงแหน
ลานรักเก่าเหงาใจไร้ใครแทน
ในอ้อมแขนแสนว่างไร้นางนอน
ตะวันแผดแดดกล้าคราบ่ายคล้อย
ดอกหญ้าผล็อยลอยวาบคล้ายภาพหลอน
โอ้สายใจใยเจ้าเฝ้าตัดรอน
อยากวิงวอนย้อนคืนผืนดินเดิม
ฝากฝัน
๒๗ มิถุนายน ๒๕๕๒
20 มิถุนายน 2552 14:44 น.
ฝากฝัน
ในราตรีสีเทาดั่งเงาแต้ม
มองจันทร์แจ่มแซมดาวทุกหาวห้วง
สายลมพลิ้วริ้วรื่นชื่นฉ่ำทรวง
สุดแสนหวงห่วงมากยามจากมา
ใจระทมข่มตากว่าจะหลับ
นอนขยับกลับคิดถึงคะนึงหา
ดั่งภาพหลอนชอนไชอยู่ในตา
ทุกครั้งคราลาจากพรากกันไกล
หอมไอดินกลิ่นกรุ่นอรุณสาง
หยดน้ำค้างพร่างพราววับวาวใส
พอฝนโรยโปรยปรายพลันหายไป
ฟากฟ้าไกลไหวหวามงามตะวัน
อยากชวนน้องท่องทุ่งชมรุ้งสวย
หอมระรวยชวยชื่นทุกคืนฝัน
ยลดวงดาวเฝ้าพะนอรอจูบจันทร์
เก็บตะวันปั้นแต่งแบ่งมวลชน
ก้อยเกี่ยวก้อยร้อยฝันสร้างวันใหม่
ปลอบดวงใจให้กล้าฝ่าลมฝน
แม้ย่างก้าวหนาวร้อนกร่อนกมล
จักอดทนค้นคว้าหาทางเดิน
มีหัวใจใดหนอพอร่วมฝัน
หากเชื่อกันมั่นใจไม่ขัดเขิน
เพียงร่วมสุข..ทุกข์มากล้าเผชิญ
อย่าปล่อยเดินเกินก้ำแต่ลำพัง
ในราตรีสีเทาดั่งเงาแต้ม
มองจันทร์แจ่มแซมดาวด้วยวาวหวัง
สายลมพลิ้วริ้วรื่นฟื้นพลัง
คืนฟากฝั่งรังรวงด้วยห่วงใย
ฝากฝัน
๒๐ มิถุนายน ๒๕๕๒
13 มิถุนายน 2552 00:45 น.
ฝากฝัน
....ที่รัก
จำที่พักเพิงผาคราก่อนไหม
ณ สวรรค์ชั้นฟ้าเหนือป่าไพร
คืนแห่งใจไหวหวามท่ามดวงดาว
เรายลหมอกหยอกล้อคลอภูผา
ดั่งธาราลาไหลในลมหนาว
ยามจันทร์ล่องส่องทาบวาบวับวาว
งามอะคร้าวราวสรวงปวงเทวา
ณ วันนี้ที่นั้นยังสั่นหนาว
แต่หมอกขาววาวหายคล้ายหนีหน้า
เหลือเพียงภูดูเหี้ยนดั่งเปลี่ยนตา
ไพรพนาลาหายไร้ร่องรอย
มองภูโล่งโจ่งแจ้งหมดแรงฝัน
ความมุ่งมั่นหวั่นไหวใจถอดถอย
ฤาหมดสิ้นถิ่นงามตามดงดอย
สุดเอ่ยถ้อย ค่อยจากมิอยากดู
นั่งมองตาล้าเศร้าของชาวบ้าน
เกินต่อต้านทานไหวไม่อาจสู้
เขาขนเงินเดินฝ่ามาซื้อภู
แล้วไถลู่ถูเลี่ยนจนเตียนเลิง
นายทุนใหญ่ไหนเลยเคยหวั่นหวาด
เขาด่าสาดกราดก่นเช่นคนเหลิง
ราชการหาญกล้า ด่ากระเจิง
ช่างบันเทิงเริงรมย์ขย่มไพร
นั่งมองภูดูสลอนเป็นลอนคลื่น
ถอนสะอื้นขื่นขมเกินข่มไหว
อนาถนักหนักหนาป่าเมืองไทย
จะมีใครใดหนา.....กล้าสู้ทุน
ฝากฝัน
๑๒ มิถุนายน ๒๕๕๒
5 มิถุนายน 2552 21:01 น.
ฝากฝัน
ณ ลานกว้างกลางวัดจัดให้โล่ง
แล้วยกโถงโรงหนังฝังเก้าเสา
หลังคาจากฟากไผ่สูงไม่เบา
แผ่นไม้เก่าเนาซ้ำย้ำกันพัง
แล้วจัดแจงแต่งข้างทางมะพร้าว
ปอกหยวกยาวขาวเรียบเสียบรูปหนัง
เอาจอขึงดึงรอบแต่งขอบบัง
คณะหนังดังเด่นเห็นแต่ไกล
เหล่าแม่ค้ามารายโต๊ะขายของ
เขาจับจองจ้องหาเข้าท่าไหม
ระยะห่างทางเดินมากเกินไป
จะขายใครไม่รู้ดูให้ดี
หอมลูกชิ้นกลิ่นหลามลามไปทั่ว
เกาลัดคั่วถั่วต้มส้มลูกหยี
ทั้งข้าวตอกดอกไม้หลากหลายมี
ร้องอึงมี่ทีท่าท้าประโคม
พอตกค่ำย่ำยามท่ามจันทร์ส่อง
เสียงโหม่งฆ้องกลองทับฉิ่งฉับโหม
ร่ายซอสีปี่ชวามาประโลม
ใต้กระโจมโคมอังหนังตะลุง
จึ่งจัดแจงแต่งตัวแต่หัวค่ำ
ประแป้งร่ำฉ่ำทั่วตัวหอมฟุ้ง
คอนตราควายลายเรียบเสียบข้างพุง
เดินเอวตุงมุ่งลัดตัดสวนยาง
เสียงปี่ดังวังเวงยิ่งเร่งเท้า
กลัวสาวเจ้าเฝ้าคอยพลอยเมินหมาง
ส่ายตาลอดสอดส่องสองข้างทาง
จนพบนางข้างร้านน้ำตาลเมา
เธอปูเสื่อเผื่อเพียงนั่งเคียงสอง
มิให้ต้องจ้องหนังไปบังเขา
กระซิบรักภักดีมีเพียงเรา
โอ้ตาลเมา..โปรดเห็นเป็นพยาน
เสียงโห่ฮา..หน้าเหลอชะเง้อจ้อง
เจ้ายอดทอง ร้องกลอนสุนทรหวาน
เจ้าเท่งทักดักคอ..พอ..พอ.รำคาญ
ไอ้สันดานหาญกล้าจีบหน้าโรง(หนัง)
เพื่อนนายหนังนั่งแซวเสียแล้วเหวย
ไอ้เกลอเอ๋ยอับอายเขาตายโหง
ฝากตาลเมาเอาให้ที่ท้ายโรง
จึงค่อยโล่งโปร่งใจใครไม่แซว
จนดึกดื่นคืนค่อนตอนหนังเลิก
ตะวันเบิกฤกษ์ส่องฟ้าผ่องแผ้ว
ต้องกรีดยางย่างเท้าก้าวตามแนว
จนเสร็จแล้วแจวหาคว้าที่นอน
คือวิถีชีวาข้าฯบางแง่
มาตีแผ่แลได้ใช่หลอกหลอน
เหล่าคนควนสวนยางทางเมืองคอน
แต่เก่าก่อน...ตอนนี้ไม่มีเลย
ฝากฝัน
๕ มิถุนายน ๒๕๕๒
หน้าส่วนตัว
1483
