4 พฤษภาคม 2552 21:05 น.
ฝากฝัน
สุริยนสนธยาเริ่มลาลับ
ยินสดับสรรพเสียงสำเนียงสวรรค์
ระเริงรื่นชื่นกมลเพลงคนธรรพ์
ทั่วไพรวัลย์สรรค์กวีคีตะกานต์
เพียงลมพัดสะบัดไหวกอไผ่สี
ดั่งดนตรีกวีป่าลีลาหวาน
ท่วงทำนองล่องไหลไพรสราญ
แว่วลำธารซ่านหลั่งเสียงพรั่งพรู
จักจั่นสนั่นก้องร้องประสาน
เพลงขับขานหวานเพราะเสนาะหู
เสียงจิ้งหรีดกรีดไหวในซอกรู
เรียกพธูคู่ใจไปชิดชม
ราตรีรินกลิ่นร่ำหอมกำซาบ
ให้อิ่มอาบฉาบไล้ไพรผสม
ปล่อยดวงใจไหวหวามตามสายลม
เริงภิรมย์กลมกลืนผืนพฤกษ์พง
จนดึกดื่นคืนค่ำแว่วสำเหนียก
กบเขียดเพรียกเรียกฝนจนเสียงหลง
ฟ้าครืนครั่นสั่นผวาทั้งป่าดง
ดั่งผืนพงหลงบรรเลงเพลงร๊อคไพร
เสียงแปะเปาะเคาะดังหลังคารั่ว
กระดึงวัวรัวลั่นสนั่นไหว
ขับยุงริ้นบินหวนมากวนใจ
ดั่งเสียงใครย้อมผ้าท่ามราตรี
หากคืนนี้มีเจ้าเฝ้าเคียงคู่
คงได้รู้ดูเห็นเป็นฉะนี้
เหตุไฉนไหลหลงกับพงพี
หาคนดีมีใจให้มาเยือน
ณ ที่นี่มีพร้อมคอยน้อมรับ
กระท่อมทับหับหอพอเสมือน
พฤกษ์พนาป่ากว้างมิต่างเรือน
มีดาวเดือนเกลื่อนฟ้าให้ท่าชม.
..มามั๊ย..ที่รัก...
ฝากฝัน
๔ พฤษภาคม ๒๕๕๒
1 พฤษภาคม 2552 15:33 น.
ฝากฝัน
เมฆทะมืนครืนครั่นจนสั่นไหว
พรรณพฤกษ์ไพรไกวแกว่งแรงลมหวน
สายฝนโหมชโลมป่าฟ้าแปรปรวน
ใจเรรวนป่วนปั่นหวั่นอารมณ์
ลืมตาตื่นฝืนใจนอนไม่หลับ
กระส่ายกระสับขยับลุกไม่สุขสม
มองนภาฟ้าฝนคงหล่นพรม
ยิ่งระทมถมซ้ำกระหน่ำทรวง
สุดคิดถึงคะนึงหายามลาจาก
ยากแสนยากพรากใจไม่ห่วงหวง
เหมือนนกกาลาร้างห่างรังรวง
ดั่งดาวดวงห่วงฟ้าทิวาเยือน
มองน้ำฝนหล่นหยดสลดเศร้า
น้ำตาเจ้าเฝ้าหลั่งดั่งเสมือน
จูบอำลาคราหลังยังย้ำเตือน
บอกอย่าเลือนลืมกันนับวันรอ
มินานนักรักเอ๋ยได้เชยชิด
แนบสนิทพิสมัยในห้องหอ
ดั่งลมฝนทนต้านไว้นานพอ
อาทิตย์ทอทับทาบอาบอุ่นดิน
แม้ราตรีนี้ร้าวทั้งราวป่า
ห้วงนภาบ้าคลั่งยังมิสิ้น
อยากร้องบอกออกไปให้ได้ยิน
ว่าใจจินต์ดวงนี้มีเพียงเธอ
ฝากฝัน
๑ พฤษภาคม ๒๕๕๒
หน้าส่วนตัว
2100
