27 ธันวาคม 2552 12:24 น.
ฝากฝัน
คืนสายหมอกระลอกไหวในลมหนาว
น้ำค้างพราววาววับจับพฤกษา
ดั่งแก้มขาวคราวหมองนองน้ำตา
ยามอำลาคราจากเหมือนพรากใจ
กว่าราตรีคลี่ผ่านม่านฟ้าสาง
ใต้ดาวพร่างต่างมั่นสัญญาไว้
เฝ้าพร่ำพรอดกอดประคองข้างกองไฟ
ไกลแสนไกลใจสองต้องชิดกัน
แม้ดึกดื่นฝืนตามิกล้าหลับ
โอบกระชับกับทรวงสุดห่วงขวัญ
ปลอบประโลมโฉมงามท่ามแสงจันทร์
อย่าลืมกันวันคืนเคยรื่นรมย์
หากคะนึงถึงกันทุกวันว่าง
ลบอ้างว้างบางคืนที่ขื่นขม
แม้ยามเหงาเฉาในหัวใจตรม
จะฝากลมพรมไล้ให้ถึงเธอ
จงจดจำค่ำคืนอันชื่นหวาน
ถึงแสนนานปานไหนใจอย่าเผลอ
จะเฝ้ารอขอหวังยังได้เจอ
รักนะเออ เธอรู้แม้อยู่ไกล
ณ.ที่นี่ราตรีหนาวคงพราวหมอก
มวลไม้ดอกออกช่อกอไสว
น้ำค้างพราววาววับจับหัวใจ
โอ้ คนไกล ไฉนหนอให้รอคอย
ฝากฝัน
๒๗ ธันวาคม ๒๕๕๒
20 ธันวาคม 2552 02:25 น.
ฝากฝัน
เพียงสำนึกลึกซึ้งด้วยหนึ่งหญิง
เหนือทุกสิ่งยิ่งกว่ามาเทียบไหว
ยินดีพร้อมยอมรับกับหัวใจ
สุดหลงใหลใฝ่ฝันนับวันรอ
เพียงปีผ่านหวานล้ำเกินคำอ้าง
หัวใจว่างร้างคลายจนหายท้อ
เคยอยู่เรียงเคียงเคล้าพะเน้าพะนอ
มิงอนง้อต่อว่าถ้าขัดใจ
ดั่งเดือนเพ็ญเด่นดวงในห้วงหาว
ทอแสงวาวพราวพร่างสว่างไสว
ถึงคืนแรมแจ่มจันทร์พลันจางไป
ดั่งบางใครไกลห่างมิต่างจันทร์
จากห่วงหาอาทรเริ่มซ่อนรัก
ใจเคยภักดิ์จักคลายคล้ายเดียดฉันท์
เคยรอคอยค่อยหย่อนผ่อนสัมพันธ์
คำจำนรรจ์พลันแข็งด้วยแรงชัง
เจ้าหมางเมินไปถามไม่ตอบ
เริ่มตีกรอบครอบไว้คล้ายกรงขัง
อธิบายขยายความมิตามฟัง
กลับขึงขังบังใจที่ไหวเอน
หากเพียงบอกออกมาขอลาจาก
แม้ลำบากยากแค้นใจแสนเข็ญ
จะพยายามตามใจจนได้เป็น
ค่อยหลบเร้นเน้นหนักจากรักลวง
ฝากฝัน
๒๐ ธันวาคม ๒๕๕๒
หน้าส่วนตัว
3200
