ยามเมฆคล้อยลอยเลื่อนเคลื่อนลงต่ำ โหมกระหน่ำพรำฝนจนฉ่ำหนาว สายฟ้าแลบแปลบวาบสว่างพราว ทอดกายหนาวอิงอุ่นหนุนตักนอน นับร้อยคดพันโค้งทุกแว่นแคว้น ดั่งดินแดนปลดปล่อยที่คอยหลอน ทุกเส้นทางห่างไกลไหวรอนรอน ใจเหนื่อยอ่อนล้าโรยระโหยแรง ขอหลบฝนพักกายพอหายล้า ใจโหยหาอิ่มเอมได้เข้มแข็ง สัญญารักจากใจไม่เปลี่ยนแปลง อย่าระแวงรักเราให้ร้าวราน ล้าเพียงกายหมายหลับก็กลับฟื้น ใจคงตื่นคืนล้าครารักหวาน รอฝนสร่างพร่างนภามิช้านาน ดอกรักบานท่วมฟ้าขอลาไกล นับพันบ้านล้านชนที่ทนทุกข์ รอการปลุกฟื้นกลับจากหลับใหล อย่าทับทุกข์ทดท้อหนอชนไทย ลองสู้ใหม่อีกครั้งอย่ารั้งรอ สังคมก่อนวิถีเก่าเรารู้ชัด ห่อนวิบัติขัดสนมิจนหนอ เพียงมีกินมีอยู่รู้จักพอ ได้ถักทอรุ้งเรียวเครือเดียวกัน มาเกี่ยวก้อยร้อยแขนด้วยแก่นรัก ช่วยกันผลักโลกใหม่ด้วยใจมั่น ปลดปล่อยทาสการค้าเย้ยตาวัน โน้มสวรรค์บ้านนากลับมาคืน ให้เพลงขลุ่ยพลิ้วแผ่วคงแว่วหวาน ทุกสายธารหลั่งไหลพงไพรฟื้น เหล่าคนทุกข์อิ่มท้องทุกคำกลืน จักกลับคืนอิงแอบแนบเนื้อนวล ฝากฝัน ๕ พฤษภาคม ๒๕๕๑
ธรณีบ่มิฟื้นสะอื้นไห้ ดั่งป่วยไข้ชอกช้ำสุดกำสรวล ถูกย่ำยีขยี้ยับกลับเซซวน ความแปรปรวนเปลี่ยนซ้ำกระหน่ำดิน ดิน น้ำ ป่ากำเนิดก่อนเกิดสัตว์ เป็นอุบัติตามสมดุลเกื้อหนุนสิ้น ครั้นก่อเกิดสรรพสัตว์ปากกัดกิน ป่า น้ำดินถูกกระหน่ำและย่ำยี สรรพสัตว์ย่ำดินกินน้ำป่า อิงพสุธาหลับใหลในถิ่นที่ ครั้นยามตื่นถ่ายใส่ปฐพี แม่ธรณีรับไว้ไร้ขุ่นเคือง ทุกส่ำสัตว์บำบัดได้ด้วยอาหาร เริงสราญหญ้าน้ำไปตามเรื่อง สัตว์มนุษย์คุยฟุ้งว่ารุ่งเรือง ใช้สิ้นเปลืองดิน น้ำ ป่า กว่าสัตว์ใด ทั้งเสื้อผ้าเงินทองของนอกกาย ต่างตะกายเสาะค้นอยู่หนไหน สัตว์มนุษย์ไฉนเลยเคยพอใจ แต่ตายไปกลับยังฝั่งลงดิน ธรณีนี้ดั่งแม่มีแต่ให้ โอบลูบไล้ไออุ่นสมถวิล น้ำคือพ่อหล่อเลี้ยงธรณิน ให้ส่ำสัตว์ดื่มกินมิสิ้นกาล เมื่อดินอิ่มน้ำอุ่นละมุนละไม ก่อสายไยผืนป่ามหาศาล ดินน้ำป่าคือครอบครัวจักรวาล บริบาลด้วยอากาศและตะวัน เมื่อฟ้าหม่นดินหมองแม่ร้องไห้ พ่อฝันร้ายลาแล้งไร้แรงฝัน ลูกโค่นล้มซมซานมานานวัน ลมตะวันหวั่นไหวไร้อารมณ์ จุดธูปเทียนดอกไม้ไหว้บวงสรวง เทพฯทั้งปวงฤๅษีทุกอาศรม ให้ครอบครัวจักรวาลผ่านวันตรม แสงแดดลมห่มอุ่นอรุณเรือง ฝากฝัน ๒ พฤษภาคม ๒๕๕๑
พระแม่คงคา..เทพฯผู้รักษาน้ำ
รุกขเทวดา..ผู้รักษาต้นไม้
สุริยะเทพ
พระพาย
หน้าส่วนตัว
1794
