1 ธันวาคม 2550 01:18 น.
ฝากฝัน
น้ำเน่าเคล้าควันคลุ้ง ไหลลงทุ่งใกล้โรงงาน
ตาเต่ายายผึ้งอาน ร้องบอกขานไร้คนฟัง
มือเท้าเปื่อยทุกปี ทิ้งทุ่งหนีก็หมดหวัง
ท้อแท้ไร้กำลัง ก็คงยังเฝ้าทำนา
เขาบอกสร้างโรงงาน ดินหมู่บ้านมีราคา
ชาวบ้านมีหน้าตา มีเงินตราคนร่ำรวย
ขนดินมาถมนา ขนเหล็กกล้าสร้างโรงงาน
หนุ่มสาวจากหมู่บ้าน เดินหน้าบานไปขายแรง
โรงงานสร้างเสร็จแล้ว คนเรียงแถวจากหลายแหล่ง
ร้านเหล้าก็มาแรง ต่างยื้อแย่งขายยั่วยวน
ตาเต่านั่งเฝ้าดู เห็นและรู้ทุกกระบวน
หมดหวังจะทบทวน และเรียกร้องความเป็นธรรม
ยายผึ้งนั่งไกวเปล ร้องเพลงเห่บนขนำ
เด็กน้อยเป็นเด็กกรรม ถูกนำทิ้งข้างเถียงนา
ไม่รู้เป็นลูกใคร แม่ตัดใจไม่นำพา
ทิ้งไว้ไม่สั่งลา แต่รู้ว่าจากโรงงาน
นาเน่าข้าวก็ตาย แถมยังได้เด็กอนาถา
เต่าผึ้งเฒ่าชรา นั่งก้มหน้ามองนาตน
ปักป้ายบอกขายที่ อยากหลบหนีไปให้พ้น
ความเจริญของชุมชน ต้องทุกข์ทนจนหมดนา
นี่หรือความเจริญ ที่สรรเสริญกันหนักหนา
สังคมไหว้เงินตรา อย่าหวังว่าสุขแท้จริง
ฝากฝัน
30 พ.ย. 5
23 พฤศจิกายน 2550 22:39 น.
ฝากฝัน
สร้างกระท่อมหลังน้อยในสวนสวย.....สร้างขึ้นด้วยหัวใจที่มุ่งมั่น
ปลูกไม้ดอกเรียงรายสารพัน......นอกชานนั้นยื่นส่งลงลำธาร
ตอนเริ่มสร้างก็หวังเป็นรังรัก....เป็นเรือนพักพรอดพร่ำคำรักหวาน
จะเคียงคู่เช้าค่ำสร้างตำนาน......มีลูกหลานน่ารักไว้ถักทอ
ไม้ดอกหอมปลูกไว้ทางเหนือลม....ยามภิรมย์กลิ่นหอมเข้าห้องหอ
ปลูกพืชผัก เลี้ยงปลาไว้เพียงพอ......ลูกแม่พ่อก็คงสุขทุกคืนวัน
ทำฝายน้ำเก็บน้ำจนเต็มธาร.....นั่งนอกชานฟังเสียงเพลงสวรรค์
ปลาฮุบเหยื่อเรไรร้องสารพัน.....มากรีดเสียงแข่งกันยามราตรี
ถะถั่งโถมทุ่มเทไปทุกสิ่ง.....ตั้งใจยิ่งกับรักในครั้งนี้
เพื่อให้เธอเชื่อมั่นรักฉันมี......เป็นรักที่จริงจังดั่งสัญญา
วันสัญญาเธอจะเยือนเรือนหอเรา...คือวันเศร้าเมื่อเธอกลับหายหน้า
เธอจากไปไม่หันมาสั่งลา.....เพียงจดหมายฝากมาว่าเสียใจ
กระท่อมป่ามาอยู่ไม่ได้ดอก...ไม่อยากบอกน่าจะรู้อยู่ใช่มั๊ย
อยู่บ้านป่าจะอยู่ได้อย่างไร.......เพราะหัวใจของฉันนั้นอยู่เมือง
มองกระท่อมมองมือที่มุ่งสร้าง...มองสวนกว้างมองฝายในธารเหมือง
น้ำในตาฉันไหลจนนองเนือง....ให้ขัดเคืองคับแค้นในหัวใจ
เก็บฟางฟืนมาสุมจนกองสูง...ปลดปล่อยฝูงสัตว์เลี้ยงเข้าป่าใหญ่
กระท่อมรักกลับร้างกลางเปลวไฟ...พาหัวใจไร้ค่าพเนจร
ฝากฝัน
24 พ.ย. 255
19 พฤศจิกายน 2550 12:56 น.
ฝากฝัน
ดัดสันดาน...นักการเมือง
(สร้อย)ลมพัดลมเพ...ชะโอ๋ละเห่...ชะโอละชา
นานนานเลือกตั้งที..เอ้ย..นานนานเลือกตั้งที
เลือกตั้งปีนี้ไม่ต้องมีรำมะนา
พี่น้องชาวไทยจงตั้งใจสดับ
ถ้าอยากจะหลับจงจับหมาขังไว้
ไอ้เขียวอีแดงมันจะแข่งกันหอน
ก็จงรีบตื่นนอนรับเงินกันได้
นักเลือกตั้งเขารักท่าน..
เขาชอบทำงานรับใช้
ท่านจะสุขสบาย
จงอย่าได้ดูแคลน.....เป็ก..โป้(สร้อย)
พี่น้องน้องก็เหมือนญาติผู้ใหญ่(ซ้ำ)
นักการเมืองเขาไหว้จับมือถือแขน
ไหว้หมูไหว้หมาขอให้กาคะแนน
พอได้เป็นผู้แทนก็หายเข้าสภา..เป็ก..โป้(สร้อย)
รับเงินรับไหว้ไว้ก่อนพวกเรา(ซ้ำ)
แต่อย่าไปเลือกเขานะพี่น้องจ๋า
หากตัดสินใจเลือกเขาเข้ามา
เมื่อเขาหายหน้า...เขาจะพากันโกงกิน .เป็ก..โป้(สร้อย)
มาช่วยกันดัดสันดาน ...เอ้ย
มาช่วยกันดัดสันดาน
มาช่วยประหาร..เหล่านักโกงกิน
มาช่วยกันล้าง...ให้หมดธรณิน
ช่วยกำจัดให้สิ้น..
ให้พ้นแผ่นดินเมืองไทยเป็ก..โป้(สร้อย)
ฝากฝัน
15 พ.ย.5
17 พฤศจิกายน 2550 23:10 น.
ฝากฝัน
ภูพานตระหง่านง้ำ เมฆา
เป็นอาหารเป็นธารา นาข้าว
เป็นหม้อหยูกหม้อยา ยามป่วย
เป็นตำนานคนห้าว นักสู้ ราวไพร
.........
หมอกขาวเคล้ายอดภู..ลมพัดอู้หอบไอหนาว
ภูพานบอกเรื่องราว..ความปวดเร้าที่ผ่านมา
คนจรพลัดถิ่นฐาน...ต่างซมซานเข้ามาหา
ชนเผ่าหนีข้ามท่า...เหล่าคนกล้าหนีคนโกง
ข่าเลิง โส้ ภูไท ...เดินทางไกลข้ามฝั่งโขง
สามเผ่าเล่าเชื่อมโยง...ในโต่งเต้าแถนเดียวกัน
ไฟไหม้น้ำเต้าแถน...โส้ออกแล่นฝ่าดงควัน
ผิวคล้ำเนื้อแน่นหนัน...เผ่าพันธุ์นี้พี่คนโต
ข่าเลิงออกตามหลัง...เพราะได้บังหลังพี่โส้
ผิวพรรณดีกว่าโข ...ให้พี่โส้เรียกน้องกลาง
ข่าเลิงโส้ช่วยดับไฟ...น้องภูไทสวยบอบบาง
สามพี่น้องแยกสามทาง...ไปแผ้วถางยึดภูพาน
ข่าเลิงฝั่งสกลฯ...โส้ดั้นด้นมุกดาหาร
กาฬสินธุ์อีกฟากด้าน ..ภูไทนั้นยึดไปครอง
เมื่อคราบ้านเมืองทุกข์ ...ญี่ปุ่นรุกไทยทั้งผอง
เสรีไทยก็จับจอง...รวมพี่น้องต้านไพรี
ภูพานยังอบอุ่น ...แต่ญี่ปุ่นแตกทัพหนี
โส้กะเลิงภูไทนี้...น้ำใจมีช่วยเจือจาน
เมื่อคราสองห้าหนึ่งหก ...ภูพานปกผู้กล้าหาญ
หนุ่มสาวขึ้นภูพาน...สร้างเป็นฐานต่อต้านภัย
ภูไทกะเลิงโส้ ...เข้าร่วมโต้มิหวั่นไหว
พิทักษ์ด้วยหัวใจ...อุดมการณ์ของคนภู
นโยบายที่ไม่แกร่ง ...หนุ่มสาวแกว่งไหวเอนลู่
ไม่นานก็จากภู...เลิกต่อสู้เข้าสู่เมือง
ภูพานยังยืนยง...ชนเผ่าคงยังเล่าเรื่อง
คนภูพานกะคนเมือง...ต้องพึ่งพาเป็นนิรันดร์
ภูพานในวันนี้....เขียวขจีเช่นวันนั้น
โส้กะลิงภูไทนั่น...ที่ยืนมั่นคู่ภูพาน
ฝากฝัน
บ้านกะเลิง..แห่งภูพาน
4 พฤศจิกายน 5
15 พฤศจิกายน 2550 10:18 น.
ฝากฝัน
พ่อเหนื่อยหนักนักหนามานานเนิ่น
ทุกโขดเขินเนินผาย่ำมาสิ้น
ทุกเส้นทางยุ่งยากของแผ่นดิน
พ่อยลยินทุกข์ยากทุกลูกไทย
ทั้งปากกากล้องถ่ายและแผนที่
ภาพพ่อนี้ชินตากันใช่ไหม
ไม่สงสารพ่อบ้างหรืออย่างไร
เราลูกไทยโปรดตระหนักรักพ่อเทอญ
ขอวิงวอนนักการเมือง..ราชการ
ช่วยทำงานแทนพ่ออย่าขัดเขิน
มีรอยพ่อให้ท่านก้าวเท้าเดิน
จงห่างเหินโกงกินแผ่นดินไทย
วอนเศรษฐีพ่อค้าอย่าหน้าเลือด
หยุดเฉือนเชือดเอาเปรียบจะได้ไหม
ช่วยแบ่งปันคนจนบ้างปะไร
พ่ออุ่นใจคนเข้มแข็งช่วยแบ่งเบา
เกษตรกรก่อนหว่านไถให้เรียนรู้
จงตรองดูอย่าทำตามอย่างโง่เขลา
พ่อสอนให้เรียนรู้พึ่งตัวเรา
ก็จงเอาแนวทางพ่อเป็นแกน
ได้โปรดเถิดพี่น้องประชาไทย
จงร่วมใจร้อยรักให้เหนียวแน่น
อย่าให้ชนชาวโลกเขาดูแคลน
รักหวงแหนแผ่นดินถิ่นพ่อเรา
จงระดมสมองที่ผ่องใส
จงระดมหัวใจไม่เหี่ยวเฉา
จงระดมพลังอย่าบันเบา
มารุมเร้าช่วยพ่อก่อแผ่นดิน
ฝาก ฝัน
น้ำแรมการ์เด้น
15 พ.ย. 255
หน้าส่วนตัว
945
