11 เมษายน 2550 14:57 น.
ฝนสีน้ำเงิน
ขอให้กาลเวลาและวันเดือนที่ผ่านไป
เป็นบทเรียน....ที่จะทำให้เรา
ได้ตระหนักในคุณค่าของชีวิตมากขึ้น
การได้รับและสูญเสีย
เป็นทั้งความสุขและความเจ็บปวด
ที่เราต่างต้องเผชิญอยู่เสมอ
ขอสิ่งเหล่านี้....
จงได้สร้างความงดงาม.....เข้มแข็ง....เชื่อมั่น
ให้คงอยู่.......ในความเป็นเรา
อย่างสมบูรณ์
11 เมษายน 2550 14:48 น.
ฝนสีน้ำเงิน
ไกลเพียงไหนหรือ...ระหว่างเรา
เพียงทางเดินเส้นเก่าๆนี่...ใช่ไหม
กับเธอ...และ...ฉัน
เราสามารถมองเห็นกันได้
ท่ามกลางการร่อนแร่ของใบไม้
และการดำเนินของทุกสิ่ง
เราต่างรับรู้...อะไรกันบ้าง
เธอรู้มั๊ย...
เกิดอะไรขึ้นกับเราทั้งสอง
สำหรับเรา....
มีหนทางทอดถึงกันบ้างไหม
แสงสว่าง...และ...ความมืด
ใช่อุปสรรคล่ะหรือ
หรือเพียงแต่เราเท่านั้น
ที่ไกลกัน...ด้วยทางเดินสายเหงา....เพียงสายเดียว
10 เมษายน 2550 19:30 น.
ฝนสีน้ำเงิน
นี่ฉันทำอะไรลงไป........
ทำร้ายหัวใจคนที่เธอรัก
วันนี้ฉันเพิ่งตระหนัก
ว่าคนที่เธอรักเจ็บช้ำเพียงใด
ขอโทษที่รักเธอ........
เพราะไม่รู้ใจเผลอไปตอนไหน
ทั้งที่รู้ว่าเธอมีใคร
ยังอดรนทนไม่ได้...ใจไม่รักดี
วันนี้ได้รู้ความในใจเขา....
ว่าเจ็บปวดเศร้าจนเหลือที่
ต้องโทษฉันที่ห้ามใจไม่ได้ซักที
ที่รักเธอคนนี้จนหมดใจ
ขอโทษนะที่รัก.......
ถึงอย่างไรจะคงรักไม่ไปไหน
ถึงแม้อยู่ได้แค่มุมมืดของหัวใจ
ก็ขอให้รับรู้ไว้ว่าฉันรักเธอ
7 เมษายน 2550 14:28 น.
ฝนสีน้ำเงิน
โปรดอย่าบอกว่ารักฉันถ้าเสแสร้ง
โปรดอย่าแกล้งทำเป็นรักกันนักหนา
โปรดอย่าจ้องหากไร้ฉันในแววตา
โปรดอย่าทำราวกับว่าเรารักกัน
เธอยิ้มให้แต่ใยเหมือนยิ้มหลอก
ปากพร่ำบอกว่ารัก .. เธอรักฉัน
แต่ใยเปลี่ยนแปลงไปในฉับพลัน
คำรักนั้นไร้ค่าหรืออย่างไร
แล้วรักฉันที่ให้ไปอยู่ไหนนี่
ความสุขที่เคยมีหายไปไหน
เธอเคยบอกจะรักฉันตลอดไป
คือคำโกหกที่โหดร้าย....ฆ่ากันจนตายทั้งเป็น
6 เมษายน 2550 13:53 น.
ฝนสีน้ำเงิน
ล้มลงนอนทอดกายบนลานหญ้า
แล้วหลับตาคิดฝันถึงวันพรุ่ง
ต้องจากบ้านรอนแรมถึงเมืองกรุง
หอบความฝันมุ่งไปแม้ใจกลัว
เราเรียนจบกลับมาที่บ้านเก่า
หวังนำเอาความรู้เผยถ้วนทั่ว
แต่ไร้ผลคิดไปใจมองมัว
ด้วยคนชั่วครองเมืองแสนเคืองใจ
เขาเอาเงินฟาดหัวไปทั่วถิ่น
เขาโกงกินหน้าด้านๆเกินทานไหว
เราค้านเขา พ่อแม่ลำบากใจ
กลัวอำนาจบาตรใหญ่คร่าชีวี
ลาก่อนนะ...ดอกดินและกลิ่นหญ้า
วันข้างหน้าจะกลับมาพร้อมศักดิ์ศรี
จะกลับมากอบกู้...จะสู้ด้วยความดี
เพื่อแม่พ่อน้องพี่พ้นมือมาร
หน้าส่วนตัว
1772
