13 มีนาคม 2550 17:06 น.
ฝนสีน้ำเงิน
เพราะมีท้องฟ้า...นกจึงมีปีก
ถ้าปราศจากท้องฟ้า...ปีกของนกคงไร้ซึ่งความหมาย
ชีวิตของฉัน.......ต้องการทั้งปีกนกและท้องฟ้า
ถึงแม้ว่าเราจะห่างไกลกันเพียงไหน
ระหว่างหัวใจกับหัวใจ.....มีสายใยผู้พันระหว่างฉันกับเธอ
สายใย......ที่ถักทอด้วยความเข้าใจ
ซึ่งวันเวลามิอาจทำให้มันลบเลือนไปได้
เพราะความรัก...ไม่ใช่เหตุแห่งความปวดร้าว
หากคือ...ความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของนั่นต่าหาก
ความรักของฉัน...จะเป็นดั่งต้นไม้ที่ฝังรากลึกอยู่ในดิน
ที่จะแผ่กิ่งก้านสาขาขยายขึ้นไปในท้องฟ้า
ซึ่ง ณ ที่นั้น ความรักมีอิสระเสรียิ่งกว่าอากาศ
และกางปีกอันบอบบางของมัน.............โบยบิน
13 มีนาคม 2550 16:55 น.
ฝนสีน้ำเงิน
เป็นวันที่อากาศสดใส.....
แต่หัวใจของฉันกลับรู้สึกหดหู่
ลมพัดเข้ามาทางหน้าต่างแทนที่จะเข้ามาทางประตู
ความรักเข้ามาทางประตูแล้วออกไปทางดวงตา
ฉันเปิดประตู..หน้าต่าง...กว้าง เพื่อให้ลมกรูเข้ามา
แล้ว.........ปิดเปลือกตา.....เพื่อซ่อนน้ำตาพรู
12 มีนาคม 2550 16:49 น.
ฝนสีน้ำเงิน
เพียงสายลมเบา - เบา แผ่วพัด
ราวกับอ้อมแขนเธอกอดรัดฉันไว้
แม้อยู่ในความว่างเปล่า....ไม่มีใคร
กลับได้ยินเสียงหัวใจเธอชัดเจนทุกที
ไม่ใช่เพียงความเพ้อละเมอหา
แต่เป็นความปรารถนาเร้าใจที่เต้นถี่
เพราะเธอเป็นเงาตาจึงชัดเจนในทุกที่
อย่ากังวลเลยนะคนดี...คนทางนี้ยังคงมั่น...เหมือนเดิม
- - - - - - - สายลมอิสระ - - - - - - - -
12 มีนาคม 2550 16:44 น.
ฝนสีน้ำเงิน
ฟ้าเอ๋ย.......ฟ้างาม
ดาววับแวมวามเต็มห้วงหาว
มิอาจยื่นมือเอื้อมกระเพื่อมดาว
แม้นหนึ่งคราวยังมิกล้าคว้ามาครอง
ดาวเอย......ดาวของข้า
อยู่บนฟ้างามวิไลไม่เป็นสอง
เสียดายไม่ใช่ข้าที่จับจอง
ได้แค่มองแอบชื่นก็รื่นรมย์
ดาวเอย....เจ้าดาวเด่น
เจ้าจะเป็นดาวใจให้สุขสม
แม้สองมือมิอาจคว้ามาชื่นชม
แต่สองนัยน์ใจนิยมนานเท่านาน
12 มีนาคม 2550 16:29 น.
ฝนสีน้ำเงิน
...ถนนสายเหงา...
ต้นไม้ทึบเทาเหว่ว้า
ปลิดใบสีเหลืองร่วงลา
น้ำค้างหยาดมารินอาทร
นกเปลี่ยวกลางไพรร้องก้อง
ขับร้องเพลงฝันอันแออ่อน
เพลงบาดพิษแผลร้ายรานรอน
เพลงอ้อนความเดียวดายในหนทาง
ความเหงาเจ้าเหมือนเพื่อนสนิท
แม้ชีวิตจะสับสน...เคว้งคว้าง
มืดมิดมิเห็นแม้เลือนราง
ความเหงาเจ้ายังปลอบคนตรม
หน้าส่วนตัว
1777
