20 พฤษภาคม 2549 20:20 น.
ผู้ไม่มีหัวใจ
ทำงานไป ดูดโอเลี้ยงไป พ่นควันไป
สบายใจ หาไหน จะหาไหน
โอ้มันสบาย สบ้ายสบาย สบ้ายสบาย
ไม่ไปไหน แล้วนาย อย่าโกรธเลย
ใช้ปัญญา มากกว่า ออกแรงแน่
แต่ที่แย่ มีเรื่องให้ ใช้ไม่ไหว
ทั้งหนังสือ นิยาย กำลังภายใน
ทั้งหนังเพลง สอนภาษา กีต้าร์เอย
อีกทั้งงานบ้านล้างจานซักตากผ้า
อนิจจาถูบ้านอยูไหวๆ
ไหนจะต้องปะพื้นบ้านอย่างไวไว
ไม่ให้ยุงลายมันมาก่อกวน
ทุกคำคืนนอนอยู่เหนือบันจถรณ์
เตียงนอนเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
เป็นเพราะเคียงไม่อีหรอกอย่าตกใจ
ไม่ใช่ไปเล่นชู้สู้กะคน
พอดึกหน่อย อากาศโล่ง โปร่งระรื่น
แสนสดชืน นอนแผ่ สะแดหวา
แต่สักพัก เริ่มสั่น รถไฟมา
โอ้เสียงจ๋า ดังสนั่น พรั่นใจ
ในตอนเช้า ตื่นมา บ้างไปวิ่ง
กล้ามเนื้อติง พี่จ๋า อย่าไปไหน
น้องจะขอ นอนสักพัก เจ็ดโมงไป
ไม่เป็นไร ตามใจ สบายดี
ตื่นมาเปิด ข่าวฟัง ไม่ฟังบ้าง
ตากผ้า หาแฟ เร็วรี่
เสื้อผ้า เครื่องแบบ เตรียมไว้ดี
ไม่เร็วจี่ สบายๆ ค่อยไป
แค่นี้แป๊บเดียวก็ห้าแล้ว
ศุกร์เย็นไม่กลับกรุงรถติด
เช้าวันเสาร์ขับกลับน่าพินิจ
รถไม่ติดใจไม่ทุกสุขสุดเอย
13 พฤษภาคม 2549 00:30 น.
ผู้ไม่มีหัวใจ
อนิจจา ตัวเรา ก็เท่านี้
แต่ใจซ๊ ใหญ่โต โอ่หนักหนา
อยากจะเบ่ง อยากจะซอย ถอยดารา
อนิจจา พอได้ ไม่มีแรง
อย่างเก่งแค่ ติดกัน สามวันได้
นอกนั้นไซร้ เหี่ยวห้อย มะเขือเผา
เดินเที่ยวห้าง หน้าเซียว ลมเล่นเอา
ไม่น่าเขลา ตะบันกัน อย่างนั้นเลย
กลับมาบ้าน ท่านให้ ทานโพดต้ม
โอ้ยเป็นลม หมดแรง ทำไงได้
เมียจะปลุก จะปล้ำ ไม่เป็นไร
นอนหลับไป กรนใหญ่ ไม่ไหวติง
13 พฤษภาคม 2549 00:12 น.
ผู้ไม่มีหัวใจ
หากมีปัญ หาใด ให้ข้องจิต
ค่อยค่อยคิด ค่อยคลาย ปมอ่อนไหว
หาหนทาง สักหลายทาง เป็นไรไป
แล้วค่อยให้ เลือกเอา หนทางดี
มีปัญหา คนกวน กมลจิต
ไม่ต้องคิด นึกมาก หวะหวาดไหว
เพียงไม่โทร โทรไม่รับ จะปลอดภัย
สบายใจ สบายหัว น่าหัวดี
แล้วก็ไป หาเอาใหม่ นะจ๊ะพ่อ
ลวงมาล่อ แล้วทิ้ง ระกำยิ่ง
คิดถึงอก เขาเรา เศร้าใจจริง
ถูกเขาทิ้ง ช้ำอก โศกศกตรม
น้ำตาล่วง เล็ดเล็ด แต่ตอนนี้
ดีกว่าที่ ร่วงไหล ในคราวหน้า
เป็นแผลเล็ก เจ็บเล็ก นิดเดียวนา
ขืนช้าๆ มีหวัง เข้าวัดนอน
เขาไม่ใช่ คู่กัน ขยันรัก
ย่อมประจักษ์ กริยา อัชฌาสัย
จะรู้เอง เลิกเอง ไม่เตงไป
ย่อมจะได้ คู่เนาว์ เข้าสักวัน
แม้แต่เมีย ไม่โทร ก็จบแล้ว
ดังดวงแก้ว หมองหม่น ทนไม่ไหว
แม้จะต้อง เหนื่อยยาก ลำบากใจ
ไม่เป็นไร โทรหน่อย ก็ยังดี
ถ้าไม่โทร หาเมีย ละเหี่ยยิ่ง
สุดจะนิ่ง นั่งนอน สบายได้
เพราะเธอจะ โทรมา ระราญใจ
ว่าทำไม ไม่โทร มารายงาน
ถึงสองทุ่ม เธอโทรมา จ๊ะฉันอยู่
พอสักครู่ ก็รีย แต่งตัวออก
ตกตีสอง ค่อยกลับ มาสำรอก
โอ้นอกคอก จริงแท้ แน่ะตัวเรา
ถ้าเธอไม่ โทรมา สิกลับแย่
ไม่รู้แน่ เธอจะโทร มาเมื่อไหร่
เกิดโทรมา คอนข้างนอก ก็บรรลัย
จะเกิดภัย แก่ตัว มั่วโลกีย์
6 พฤษภาคม 2549 20:08 น.
ผู้ไม่มีหัวใจ
ไร้ผู้คน ไม่ห่วง ห่วง ไม่รู้จัก
ไม่รู้จัก ไม่ห่วง ห่วง ไม่ใช้สอย
ซูตงว่า มีทั้ง สุขทุกข์ปะปนไป
ดวงจันทร์ไง มีเต็ม เสี้ยวดับดวง
ความร้ายกาจ ของหญิงสาว สะคราญโฉม
พวกนางโจม กุมจิต ใจบุรุษ
แสร้งน่าสมเภช เวทนา เป็นอาวุธ
ต้องการบุรุษ ปกป้อง คุ้มครอง
เธอจะทั้ง ไม่หวง แหนร่าง
ออดอ้อนวาง คำหวาน สะท้านแน่
ไม่ว่าวัน เป็นสัปดาห์ เธอไม่แคร์
สุดท้ายแน่ ตกไป ในหลุมพราง
แม้จะมี ข้อห้าม ของชีวิต
คืออย่าติด ซ้ำซาก ซ้ำรอยผิด
จะทำให้ ไม่มีวัน สำเร็จคิด
โอ้ชีวิต เศร้าตรม ระทมใจ
5 พฤษภาคม 2549 22:15 น.
ผู้ไม่มีหัวใจ
มิได้หวัง ว่ามี ได้วันนี้
มิได้มี สิ่งใด ให้แปรผัน
ก็เดิมๆ บทเก่า เข้าใจพลัน
ไม่มีอัน เปลี่ยนท่า ทางอื่นไป
คนเขาเขียน นิยาย ให้เราอ่าน
ได้แทรกผ่าน ความรู้ คู่หนุกหนาน
จดบันทึก ตรึกตรอง ทีละนาน
กว่าจะผ่าน พ้นวรรค สลักใจ
ยิ่งได้อ่าน ยิ่งรู้ ยิ่งต้องคิด
โอ้ชีวิต บาปกรรม ซ้ำไฉน
ให้เราต้อง เครียดคิด ทุกครั้งไป
ไม่เป็นไร ทุกแต่สุข สนุกรมย์
กิมย้งเขียน เพียรแปร น.นพรัตน์
ช่างสลัก เสลาสลวย รวยคำยิ่ง
ได้อ่านแล้ว จิตใจ ต้องระวิง
นอนนิ่งๆ อ่านไป ให้ติดตาม
เหมือนได้เป็น พระเอก ท่องโลกยุทธ
เข้าไปผุด โผล่โอ่ ในนั้นได้
อยากจะเป็น ตัวได ก็เป็นไป
ก็เป็นได้ ในจิน ตนาการ
หนึ่งเขียน หนึ่งแปล และหนึ่งอ่าน
สนุกสนาน เยี่ยงนี้ หรือไฉน
ให้แง่คิด ความรู้ ตั้งมากไง
แล้วไผล เผลอตัว กลั้วโลกีย์
เอาละโว้ย เอาละว้า ก็พลั้งแล้ว
ดังดุจแก้ว ผ่านดื่ม ไม่ลืมได้
ก็ล้างใหม่ อีกครั้ง จะเป็นไร
เดี๋ยวก็ใส เหมือนเก่า สะเด่าดี
นิยายนี้ คงคู่ อยู่ค้ำฟ้า
เผลอจะน่า นานกว่า ตนเป็นไหน
โลกจะอยู่ คนจะหาย ไม่เป็นไร
จนกว่าไฟ จะล้าง โลกแล้วกัน
ขอเทอดทูน บูชา ท่านผู้แต่ง
เพราะได้แสดง ให้เห็น เป็นตัวอย่าง
ว่านอกจาก ความมัน หยดหยาดยาง
ก็เจือจาน ความรู้ แปลกๆดี
หน้าส่วนตัว
801
