17 มิถุนายน 2547 23:09 น.
ผู้เห็นแสงเรืองรองจากความรัก
ในวันที่ฟ้าสดใส
" เฮ้อ! ในที่สุดก็เปิดเทอมซะที วันนี้จะมีไรมันๆป่ะเนี้ย " นี่คือคำสบถของเด็กนร.ใหม่ทั่วไปในรร.ชายหญิง
ฉันชื่อ ยูจัง ชื่อออกจะญี่ปุ่นหน่อยนะ พ่อเราเป็นคนญี่ปุ่น แม่เป็นคนไทย พบรักและแต่งงานมี ยูจัง ก็คือเรา ฉันมาเรียนรร.นี้ชั้น ม.4
" เธอๆ เธอมาจากที่ไหนหรอ "
" เธอไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ป่ะ เราไม่เคยเห็นเธอเลย " เด็กสาวในห้องเดียวกันที่เป็น นร. เก่าถามขึ้น
" เรามาจากรร.XX (ไม่ขอเอ่ยชื่อ) รร.หญิงล้วนนะ เราเพิ่งย้ายมาใหม่ "
" หรอ หวัดดีนะ เราชื่อ ปิ๊ก เธอล่ะ "
" เรา ยู ยินดีเช่นกัน " หน้าตาบ่งบอกความเย็นชา อันเนื่องมาจากการที่ไม่อยากเข้ารร.นี้เท่าไหร่เพราะเราไม่มีเพื่อนเลย
" นี่เธอยูหรอ เรา อี๊ นะ และนี่ ไหมแก้ว กาลและยายบิ๋ว " อี๊แนะนำเพื่อนๆให้ เรา รู้จังทีละคน
" หวัดดีจ๊ะ " ทุกคนต่างอัธยาศัยดี เปล่าเสียงมาทักทาย ยูจัง พร้อมๆกัน
' อืมคนที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ ' เราคิดอยู่ในใจและเราก็เริ่มยิ้มและพูดคุยกับทุกคน
" ยูเธอมีเชื้อสายญี่ปุ่นป่ะ " ด้วยความอยากรู้ปิ๊กจึงถามขึ้น
" อืม... ใช่ พ่อเราเป็นคนญี่ปุ่น "
" จริงหรอ " ทุกคนแหกปากร้องซะเพื่อนคนอื่นหันมามองด้วยความตกใจ
" จ...จริง ดังจัง ว่าแต่เธอรู้ได้ไง "
" แหมทำไมไม่รู้ก็หน้าตาเธอก็ออกไปญี่ปู๊น..ญี่ปุ่น จริงนะ " ไหมแก้วตอบแทน เหมือนจะรู้ใจว่าปิ๊กจะพูดอะไร
จะไม่ให้เขารู้ได้ไงละ ก็หน้าตาฉันก็ออกไปญี่ปุ่นซะส่วนใหญ่นี่
" เธอเคยไปญี่ปุ่นป่ะ , ญี่ปุ่นเป็นไงบ้าง , ดาราญี่ปุ่นน่ารักนะ , ยูเคยเห็นป่ะ , งั้นพวกเราก็ต้องเรียกเธอว่ายูจังสินะ , ได้ไหม , น่ารักจังยูจังอยากเรียกตัวเองว่ากาลจังบ้าง , ยูจังมีแฟนยัง , ยูจังมีคนมาจีบไหม ฯลฯ
และอีกหลายๆคำถามที่ถาถมเข้ามา ฉันแทบตอบไม่ทันแนะ จนในที่สุดเวลาเลิกเรียนก็มาถึง
' เย้สวรรค์มาโปรด ' นี่คือคำพูดที่อยากจะตะโกนออกไป ในที่สุดก็หลุดพ้นจากฝูงนักข่าว ประจำสำนักพิมพ์
" เฮ้อ ! กว่าจะตอบคำถามหมด เมื่อยปากจัง " ฉันพูดได้แค่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นร้านหนังสือ .หย่อนจัย. เป็นร้านที่ดูทันสมัยน่ารัก
แต่ว่าภายในถูกตบแต่งไปด้วยความเรียบง่าย และมีหนังสือเก่าใหม่ปะปนกันไป ฉันเริ่มชอบละสิ
จากนั้นมาฉันเริ่มจะเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ ทั้งมาซื้อกลับบ้าน และนั่งอ่านประจำจนรู้จักมักคุ้นกับเจ้าของร้านเป็นอย่างดี เค้าชื่อ เคน
เคนอายุมากกว่าฉัน 5 ปี แปลกนะที่คนหนุ่ม อย่างนี้จะมาทำงานที่แทบจะไม่มีรายได้เลย ฉันเคยถามพี่เคนนะ
แล้วคำตอบก็คือ .พี่สุขใจที่พี่ได้ทำ. นี่คงเป็นคำตอบของคนที่รวย มีฐานะสินะ
ทุกวันฉันจะมาคุยกับพี่เขาตลอดเลย เราจะคุยเรื่องเพื่อนทีรร. เรื่องแฟนเก่าของเราทั้ง 2 ทุกเรื่องที่เรามีเวลาคุยกัน ฉันจะนั่งคุยกับพี่เขาจนร้านปิดตอน 2 ทุ่ม ถึงจะกลับบ้าน
บางวันพี่เขาก็จะมาส่งเราที่บ้านเหมือนกัน เราสนิดกันเรื่อยๆ
จนวันหนึ่ง ฉันเจอเขาที่ร้านขายของหน้ารร. ถึงรู้ว่าพี่เขามารอเราอยู่พี่เขามาถามเราว่า
" ยู ตอนนี้ยูคบใครอยู่ไหม "
" เปล่าพี่ถามไมหรอ " ด้วยความแปลกใจและงงกับคำพูด
" ก็คือ..........เอ่อ.........คือว่า........."
" พี่เป็นไร พูดมาสิ " ฉันยิ่งงงใหญ่
" ยูคบกับพี่ได้ไหม ถ้ายูยังไม่มีใคร "
" หา............" ฉันอึ้ง และตะลึงมาก ทั้งๆที่ฉันกับพี่เคนเรารู้จักสนิทกันเหมือนเป็นพี่น้องมากกว่า ฉันยืนเงียบอยู่เป็นนาน แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นคนๆหนึ่ง
เขาเป็นชายที่ขาว สูงใช้ได้ และเขากำลังมองมา ' ใครนะ ' ฉันคิดอยู่ในใจ จนลืมพี่เคน
" ยูจังว่าไง คบกับพี่ได้ไหม "
ทำไมต้องมาถามเรานะ ทั้งๆที่พี่เคนเป็นผู้ชายที่หล่อ หน้าตาดี และฐานะดีอีกต่างหาก ทำไมไม่เลือกคนที่เหมาะสมกับเขามากกว่าเรานะ แต่เราก็นิ่งเงียบ จน
" ยู พี่จะไม่คาดคั้นยูนะ พี่จะรอคำตอบที่ร้านนะ ทุกวัน ทุกคืน พี่จะรอคำตอบจากยู ไม่ว่ายูจะตอบรับ หรือปฎิเสธ " พี่เคนเดินไปแล้ว
' ทำไมเราไม่ตอบไปนะ ไม่สิ เราไม่รู้ว่าเรารักพี่เคนหรือเปล่า รัก...ไม่รัก ไม่รู้ฉันไม่รู้ ' เสียงจากใจฉันมันเปล่งออกมา แทบจะระเบิด
.................แต่ สายตาฉันยังไม่ลับจากชายคนนั้นที่มองมา ซึ่งในตอนนี้เขาก็มองอยู่ ฉันเห็นหน้าเขาไม่ชัด อยากจะเห็นหน้าเขาจัง ฉันเลยเดินเข้าไกลๆ
เพื่อที่ได้จะเห็นหน้าเขา ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงกล้าที่จะเดินเข้าไป ในตอนนั้นมันเหมือนสติล่องลอย ขามันเดินไปเอง และฉันก็ได้เห็นหน้าเขาชัดๆ
เขา เป็นผู้ชายที่ขาว สูง จริงๆด้วย และอีกอย่างที่เห็นได้ชัดคือ เขาหน้าตาดีมากๆ เอ.......ฉันเคยเห็นหน้าเขาที่ไหนนะ จำไม่ได้ไม่รู้สิ แต่เขาก็เดินไปแล้ว
ทิ้งให้ฉันคิดอยู่คนเดียวว่าเขาเป็นใคร....................?
17 มิถุนายน 2547 23:09 น.
ผู้เห็นแสงเรืองรองจากความรัก
ในวันที่ฟ้าสดใส
" เฮ้อ! ในที่สุดก็เปิดเทอมซะที วันนี้จะมีไรมันๆป่ะเนี้ย " นี่คือคำสบถของเด็กนร.ใหม่ทั่วไปในรร.ชายหญิง
ฉันชื่อ ยูจัง ชื่อออกจะญี่ปุ่นหน่อยนะ พ่อเราเป็นคนญี่ปุ่น แม่เป็นคนไทย พบรักและแต่งงานมี ยูจัง ก็คือเรา ฉันมาเรียนรร.นี้ชั้น ม.4
" เธอๆ เธอมาจากที่ไหนหรอ "
" เธอไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ป่ะ เราไม่เคยเห็นเธอเลย " เด็กสาวในห้องเดียวกันที่เป็น นร. เก่าถามขึ้น
" เรามาจากรร.XX (ไม่ขอเอ่ยชื่อ) รร.หญิงล้วนนะ เราเพิ่งย้ายมาใหม่ "
" หรอ หวัดดีนะ เราชื่อ ปิ๊ก เธอล่ะ "
" เรา ยู ยินดีเช่นกัน " หน้าตาบ่งบอกความเย็นชา อันเนื่องมาจากการที่ไม่อยากเข้ารร.นี้เท่าไหร่เพราะเราไม่มีเพื่อนเลย
" นี่เธอยูหรอ เรา อี๊ นะ และนี่ ไหมแก้ว กาลและยายบิ๋ว " อี๊แนะนำเพื่อนๆให้ เรา รู้จังทีละคน
" หวัดดีจ๊ะ " ทุกคนต่างอัธยาศัยดี เปล่าเสียงมาทักทาย ยูจัง พร้อมๆกัน
' อืมคนที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ ' เราคิดอยู่ในใจและเราก็เริ่มยิ้มและพูดคุยกับทุกคน
" ยูเธอมีเชื้อสายญี่ปุ่นป่ะ " ด้วยความอยากรู้ปิ๊กจึงถามขึ้น
" อืม... ใช่ พ่อเราเป็นคนญี่ปุ่น "
" จริงหรอ " ทุกคนแหกปากร้องซะเพื่อนคนอื่นหันมามองด้วยความตกใจ
" จ...จริง ดังจัง ว่าแต่เธอรู้ได้ไง "
" แหมทำไมไม่รู้ก็หน้าตาเธอก็ออกไปญี่ปู๊น..ญี่ปุ่น จริงนะ " ไหมแก้วตอบแทน เหมือนจะรู้ใจว่าปิ๊กจะพูดอะไร
จะไม่ให้เขารู้ได้ไงละ ก็หน้าตาฉันก็ออกไปญี่ปุ่นซะส่วนใหญ่นี่
" เธอเคยไปญี่ปุ่นป่ะ , ญี่ปุ่นเป็นไงบ้าง , ดาราญี่ปุ่นน่ารักนะ , ยูเคยเห็นป่ะ , งั้นพวกเราก็ต้องเรียกเธอว่ายูจังสินะ , ได้ไหม , น่ารักจังยูจังอยากเรียกตัวเองว่ากาลจังบ้าง , ยูจังมีแฟนยัง , ยูจังมีคนมาจีบไหม ฯลฯ
และอีกหลายๆคำถามที่ถาถมเข้ามา ฉันแทบตอบไม่ทันแนะ จนในที่สุดเวลาเลิกเรียนก็มาถึง
' เย้สวรรค์มาโปรด ' นี่คือคำพูดที่อยากจะตะโกนออกไป ในที่สุดก็หลุดพ้นจากฝูงนักข่าว ประจำสำนักพิมพ์
" เฮ้อ ! กว่าจะตอบคำถามหมด เมื่อยปากจัง " ฉันพูดได้แค่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นร้านหนังสือ .หย่อนจัย. เป็นร้านที่ดูทันสมัยน่ารัก
แต่ว่าภายในถูกตบแต่งไปด้วยความเรียบง่าย และมีหนังสือเก่าใหม่ปะปนกันไป ฉันเริ่มชอบละสิ
จากนั้นมาฉันเริ่มจะเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ ทั้งมาซื้อกลับบ้าน และนั่งอ่านประจำจนรู้จักมักคุ้นกับเจ้าของร้านเป็นอย่างดี เค้าชื่อ เคน
เคนอายุมากกว่าฉัน 5 ปี แปลกนะที่คนหนุ่ม อย่างนี้จะมาทำงานที่แทบจะไม่มีรายได้เลย ฉันเคยถามพี่เคนนะ
แล้วคำตอบก็คือ .พี่สุขใจที่พี่ได้ทำ. นี่คงเป็นคำตอบของคนที่รวย มีฐานะสินะ
ทุกวันฉันจะมาคุยกับพี่เขาตลอดเลย เราจะคุยเรื่องเพื่อนทีรร. เรื่องแฟนเก่าของเราทั้ง 2 ทุกเรื่องที่เรามีเวลาคุยกัน ฉันจะนั่งคุยกับพี่เขาจนร้านปิดตอน 2 ทุ่ม ถึงจะกลับบ้าน
บางวันพี่เขาก็จะมาส่งเราที่บ้านเหมือนกัน เราสนิดกันเรื่อยๆ
จนวันหนึ่ง ฉันเจอเขาที่ร้านขายของหน้ารร. ถึงรู้ว่าพี่เขามารอเราอยู่พี่เขามาถามเราว่า
" ยู ตอนนี้ยูคบใครอยู่ไหม "
" เปล่าพี่ถามไมหรอ " ด้วยความแปลกใจและงงกับคำพูด
" ก็คือ..........เอ่อ.........คือว่า........."
" พี่เป็นไร พูดมาสิ " ฉันยิ่งงงใหญ่
" ยูคบกับพี่ได้ไหม ถ้ายูยังไม่มีใคร "
" หา............" ฉันอึ้ง และตะลึงมาก ทั้งๆที่ฉันกับพี่เคนเรารู้จักสนิทกันเหมือนเป็นพี่น้องมากกว่า ฉันยืนเงียบอยู่เป็นนาน แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นคนๆหนึ่ง
เขาเป็นชายที่ขาว สูงใช้ได้ และเขากำลังมองมา ' ใครนะ ' ฉันคิดอยู่ในใจ จนลืมพี่เคน
" ยูจังว่าไง คบกับพี่ได้ไหม "
ทำไมต้องมาถามเรานะ ทั้งๆที่พี่เคนเป็นผู้ชายที่หล่อ หน้าตาดี และฐานะดีอีกต่างหาก ทำไมไม่เลือกคนที่เหมาะสมกับเขามากกว่าเรานะ แต่เราก็นิ่งเงียบ จน
" ยู พี่จะไม่คาดคั้นยูนะ พี่จะรอคำตอบที่ร้านนะ ทุกวัน ทุกคืน พี่จะรอคำตอบจากยู ไม่ว่ายูจะตอบรับ หรือปฎิเสธ " พี่เคนเดินไปแล้ว
' ทำไมเราไม่ตอบไปนะ ไม่สิ เราไม่รู้ว่าเรารักพี่เคนหรือเปล่า รัก...ไม่รัก ไม่รู้ฉันไม่รู้ ' เสียงจากใจฉันมันเปล่งออกมา แทบจะระเบิด
.................แต่ สายตาฉันยังไม่ลับจากชายคนนั้นที่มองมา ซึ่งในตอนนี้เขาก็มองอยู่ ฉันเห็นหน้าเขาไม่ชัด อยากจะเห็นหน้าเขาจัง ฉันเลยเดินเข้าไกลๆ
เพื่อที่ได้จะเห็นหน้าเขา ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงกล้าที่จะเดินเข้าไป ในตอนนั้นมันเหมือนสติล่องลอย ขามันเดินไปเอง และฉันก็ได้เห็นหน้าเขาชัดๆ
เขา เป็นผู้ชายที่ขาว สูง จริงๆด้วย และอีกอย่างที่เห็นได้ชัดคือ เขาหน้าตาดีมากๆ เอ.......ฉันเคยเห็นหน้าเขาที่ไหนนะ จำไม่ได้ไม่รู้สิ แต่เขาก็เดินไปแล้ว
ทิ้งให้ฉันคิดอยู่คนเดียวว่าเขาเป็นใคร....................?
ผู้เห็นแสงเรืองรองจากความรัก
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟผู้เห็นแสงเรืองรองจากความรัก
หน้าส่วนตัว
764
