26 สิงหาคม 2550 03:23 น.
ผู้เร้นกาย
ความเป็นครู อยู่ที่ธรรม ประจำจิต
มิใช่สิทธิ์ ที่เสกสร้าง ทางโภคผล
ใช่ศักดิ์ยศ ปรากฏ กำหนดตน
ความเป็นคน ความเป็นครู อยู่ที่ใจ
มาวันนี้ ครูมีกิ๊ก ระริกระรี้
นางอิตถี ไม่มีศีล สิ้นผ่องใส
มามั่วคาว กาวกาม ร่ำเมรัย
เกรงว่าไทย จะมอดสิ้น ถิ่นครูดี
อันชายชู้ ครูชั่ว ก็มั่วรัก
ไม่รู้จัก ศีลธรรม ตามวิถี
ลืมบทบาท ของครู ผู้ใฝ่ดี
ควรหรือนี่ สิ่งที่ทำ ทวนถามคุณ
อันว่ากฎ บางบท กำหนดใหม่
ไล่ครูไทย กิ๊กกลั้ว มั่วสถุล
ให้เป็นเยี่ยง เพื่อเอาอย่าง สร้างดรุณ
เพื่อค้ำจุน เบ้าหลอมบ่ม สังคมไทย
อันครูนั้น ดั่งเทียนน้อย คอยหรี่แสง
ท่ามกลางแรง พายุพัด สะบัดไหว
เป็นแสงทอง ส่องทาง เห็นกว้างไกล
ศิษย์จึงได้ เหินห่าง ทางโลกันต์
7 กรกฎาคม 2550 18:57 น.
ผู้เร้นกาย
อันสายฝน หล่นต้อง ทะนองพื้น
เพราะฟ้าชื้น กลืนเมฆ มาเสกสม
พระพายพลิ้ว ละลิ่วลอย พลอยพร่างพรม
แล้วลวงลม ห่มฝน มาหล่นดิน
แต่งโดยผู้เร้นกาย(thaipoem.com)
อันสายชล ล้นหลาย ทะลายหลั่ง
ถาโถมถั่ง พนังหาย มลายสิ้น
ล้ำแรงชัก หักหาญ ผลาญแผ่นดิน
เพราะสูญสิน สิ้นเถิน เกินแย้งยล
แต่งโดยผู้เร้นกาย(thaipoem.com)
ทุกสิ่งล้วน รวนเร ตามเล่ห์เลศ
เพียงอาเพท เหตุผาย จึงกลายผล
แม้นกำหนด ทดวาง อย่างแยบยล
ย่อมจำนน กลเหตุ เจตนา
แต่งโดยผู้เร้นกาย(thaipoem.com)
แม้นสะสาง วางนัยน์ ปลายเหตุแล้ว
พึงถางแผ้ว แนวทาง อย่างหาญกล้า
แล้วปล่อยวาง รอยลาง พลางมนตรา
ให้เวลา ไขเคลื่อน เลื่อนปัจจัย
**ขอบคุณเพื่อนที่อยู่คนละฝั่งฟ้า
สำหรับรูปภาพที่สวยงาม
2 กรกฎาคม 2550 10:36 น.
ผู้เร้นกาย
ประพันธ์โดย"ผู้เร้นกาย" thaipoem.com 2 กรกฎาคม 2550
ลิ่วลมล่อง ละออง ปราณพร่องไหว
เพียงใบไม้ ไขไขว้ ไหวว่ายหวาม
แล้วเรียงรอง กองพื้น ดื่นดาษตาม
คือนิยาม ความสัมผัส อันพัดพรม
ประพันธ์โดย"ผู้เร้นกาย" thaipoem.com 2 กรกฎาคม 2550
เนื่องมโน นิ่งเนือง เกินเนื่องนับ
กำซาบซับ สดับสิทธิ์ จิตเหมาะสม
บริกรรม พร่ำคาย ปลายอารมณ์
เขี่ยวเคี้ยวคม จมดิ่ง สิ่งรู้ใจ
ประพันธ์โดย"ผู้เร้นกาย" thaipoem.com 2 กรกฎาคม 2550
สดับจิต พิศเพียง สำเนียงพร่ำ
สงัดคำ ยามอยู่ เพียงรู้ไหว
มโนผู้ รู้เคียง อันเพียงใจ
สงบใน รู้ไป ไม่หวามตาม
ประพันธ์โดย"ผู้เร้นกาย" thaipoem.com 2 กรกฎาคม 2550
ยามกำซาบ วาบวาด มิหวาดไหว
โลมสุขไล้ มาเลียบ เทียบอกหวาม
มิแย้มยล ผลอารมณ์ นิยมตาม
ตระหนักถาม ความรู้ อยู่เท่าทัน
ประพันธ์โดย"ผู้เร้นกาย" thaipoem.com 2 กรกฎาคม 2550
*เพลงคำหวาน
29 มิถุนายน 2550 21:32 น.
ผู้เร้นกาย
ลมมนุษย์ ผุดผ่าน แทรกซ่านเสียง
สอดสำเนียง เพียงพะนอ ล้อล่องไหว
ล้วนร่ายเรียง เคียงคำ ร่ำโอษฐ์ไป
แล้วเพียงคาย ผายพร่อง ล่องโรยริน
แย้มมนุษย์ บริสุทธิ์ ผู้ผุดผ่อง
หรือเพียงครอง ร่างบาป เหม็น(ให้)สาบสิ้น
อันสำเนียง เปล่งเสียง ใช่เพียงยิน
ให้รู้สิ้น ลิ้นลอก ปอกเปลือกใจ
(แต่งโดยผู้เร้นกาย thaipeom.com)
ผู้พิสุทธิ์ ดุจเดือน อันเคลื่อนคล้อย
ย่อมล่องลอย ถ้อยเลื่อน ดังเหมือนหมาย
มโนนำ ย้ำเตือน ดังเอื้อนคาย
ตลอดปลาย สายเสียง เพียงเพลงพิณ
อันสัตว์ต่ำ ส่ำทราม ใจหยามหยาบ
ย่อมรู้ทราบ คราบความ ตามถ้อยสิ้น
ย่อมเหม็นบาป คาบคำ ต่ำอาจิณ
เยี่ยงคูตรดิน หมิ่นหมอง ดังครองคำ
*เพลงลาวม่านแก้ว
(ขอขอบคุณเพื่อนผู้อยู่ ณ อีกฟากฟ้าหนึ่ง
สำหรับบทเพลง และภาพประกอบ)
หน้าส่วนตัว
1621
