22 มีนาคม 2547 19:12 น.
ผู้เฒ่า
นกขมิ้นเหลืองอ่อนไร้คอนเกาะ
บินลัดเลาะขอบฟ้าพนาสัณฑ์
ระโหยเหินอ่อนล้ายามสายัณห์
หลบตะวันพักผ่อนนอนเดียวดาย
พเนจรบินไปในป่ากว้าง
หลงทิศทางมิมีจุดที่หมาย
เหนื่อยก็พักพอหวังประทังกาย
รังของใครถ้าโกรธ.ขอโทษที
มีหัวใจเคว้งคว้างที่ว่างเปล่า
ความเงียบเหงาเกลื่อนนองให้หมองศรี
ได้บินอยู่ร่วมโลกก็โชคดี
เป็นปักษีตัวน้อยด้อยนิยม
ไม่โกรธแค้นเกลียดใครให้ใจเศร้า
แค่ตัวเราไม่ต้องกลืนความขื่นขม
หลับตาตื่นท่องไปได้ภิรมย์
ร่วมชื่นชมความสุขทุกชีวา
ไม่เป็นนกในกรงทองของใครอีก
ขอตัวปลีกวิเวกอุเบกขา
ดั่งนกน้อยท่องไปในพนา
รอเวลาร่วงดับถมทับดิน
ห้วงหทัยแม้ฟางมาวางทับ
ใจคงรับไม่ไหววายถวิล
เหมือนลูกนกถูกสอนตอนหัดบิน
กระสากลิ่นกลัวเกรงวังเวงใจ
นกขมิ้นเหลืองอ่อนในตอนจบ
คงจะพบความสลดไม่สดใส
บินร่อนเร่ตามดงพฤกษ์พงไพร
ตลอดไปชั่วนิจ..นิรันดร..
คงอีกหลายวันจะได้เข้ามาอีก...
ขอบคุณไว้ล่วงหน้า ท่านที่เข้ามาทักทาย..
สำหรับเรื่องที่เขียนต่างๆ มอบให้ทุกท่านณ.บ้านกลอนแห่งนี้..
ท่านใด จะแก้ไข ดัดแปลง หรือเขียนเพิ่มเติมเช่นไร..
ขอยกให้ตามใจปรารถนาทุกท่าน...
สวัสดีครับ....
22 มีนาคม 2547 18:48 น.
ผู้เฒ่า
. คลื่นซัดสาดระลอกพริ้วเป็นทิวแถว
เห็นเป็นแนวเลื่อมระยับล้อกับแสง
โถมถลาฝั่งย้อนแล้วอ่อนแรง
กระเซ็นแฝงซ่อนทรายใต้หาดงาม
ลมโชยพริ้วพัดแผ่วแว่วเสียงคลื่น
ดังครืนครืนบรรเลงน่าเกรงขาม
ไม่หลับไหลให้เห็นเป็นนิยาม
ซ่อนคำถามชีวิตสะกิดคน
มีสงบสงัดเงียบปานเทียบว่า
บางเวลาอย่าทำให้ใจสับสน
ทิ้งนิวรณ์อ่อนไหวไร้ตัวตน
อย่ายินยลปล่อยวางสร้างปัญญา
ยามต้องลมมีคลื่นอย่าลืมคิด
เหมือนชีวิตบางทีมีปัญหา
ควรปิดหูปากไว้ปิดนัยตา
ใช้ปัญญาค่อยค่อยแก้อย่าแพ้ใจ
ถ้าพายุถาโถมโหมกระหน่ำ
อย่าคิดย้ำตามรอยค่อยแก้ไข
พอผ่านพ้นพัดผ่านทะยานไป
ที่เหลือไว้มิใช่หรือคือ.ทะเล
ธรรมชาติบอกเล่าให้เราคิด
จะถูกผิดหัวใจอย่าไขว่เขว่
ความแน่นอนเขาบอกหลอกทั้งเพ
ดั่งทะเลเปลี่ยนได้หมดทุกบทตอน
ที่ยืนยงคงอยู่คู่ชีวิต
คือลิขิตพุทธองค์ที่ทรงสอน
ผ่านอดีตเวลาสถาพร
ณ.ครั้งก่อนล่วงลุ..ปัจจุบัน...
13 มีนาคม 2547 15:07 น.
ผู้เฒ่า
....จากกระดาษหัวใจใสพิสุทธิ์
ขาวประดุจสำลีไม่มีหมอง
เธอขีดเขียนเวียนให้หมายประคอง
เป็นทำนองร่วมฝันวันภิรมย์
เนื้อกระดาษหัวใจให้เปรื้อนเปรอ
คำรักเลอะเรียงราย.ตอนปลายขม
อักษรรักเหมือนมีดที่กรีดคม
รอยอารมณ์เจ็บช้ำจำอีกนาน
ถ้าอักษรทุกคำนั้นล้ำค่า
เธอเขียนมาบนใจไม่คลายหวาน
เนื้อกระดาษคงชื่นชมื่นมาลย์
ไม่ซมซานเยินยับ.ซับน้ำตา
คงเหลือรอยอักษรที่ซ่อนใส่
ทิ้งคราบไว้ครวญคร่ำให้ร่ำหา
ที่ติดตรึงชั่วนานกาลเวลา
เหมือนรอยตราประทับใส่ที่ไม่จาง
ตะเกียก.ตะกาย.ทุ่มเท
ทุ่มเท.ให้เธอ.ทุกอย่าง.. (สองบรรทัดนี้เป็นเนื้อเพลง)
เพราะรัก.ของเราเลือนจาง
ช่องว่างที่ห่าง.หว่างฤทัย
ก็เพราะเธอมีรักที่มากมาย
เติมรักหายใส่หล่นทนไม่ไหว
ทั้งสี่ห้องแหว่งขาด.กระดาษใจ
เขียนลงไปตัดพ้อคนล่อลวง
หัวใจเธอก็ละม้ายคล้ายกระดาษ
แค่ลมวาด.พัดฉิวก็ปลิวร่วง
มันบางเบาย้อนยอกคนหลอกลวง
เมื่อสิ้นห่วงจงปลิวไป.ให้ไกล.ตา....
11 มีนาคม 2547 16:01 น.
ผู้เฒ่า
..บางช่วงของความรู้สึก.ที่แตกต่างกัน....
..ควรหันหน้า เพื่อปรับซึ่งความเข้าใจ..
..รู้รัก.รู้ให้.รู้อภัย...ความรักจะอยู่..ชั่วกาล...
หมุนหาคลื่นคนดีอยู่ที่ไหน
เหินห่างไปจูนไม่เห็นเช่นเคยหวาน
มีแต่เงาที่เธอล้อทรมาน
กับความฝันลมลมที่ขมใจ
อยู่ที่คลื่นตรงไหนใจจะขาด
พิศวาสบาดอารมณ์สุดข่มไหว
หากไม่รักจะหวงห่วงทำไม
เรื่องง่ายง่ายบอกเธอเสมอมา
หรือในคลื่นความถี่ไม่มีรัก
เธอแปรพักตร์เปลี่ยนไปไม่มาหา
ไปจูนคลื่นตรงใครให้ระอา
เหมือนคนบ้าปรับคลื่นทั้งคืนวัน
ไม่มีนกบนฟ้าปลาในน้ำ
ไม่มีถ้ำมีดาวอย่างคราวฝัน
อาทิตย์คำเปรียบเทียบพระจันทร์
ไม่มีกันและกันทุกวันตรม
ก็เพียงคิดน้อยใจใช่จะว่า
มันชินชาเนิ่นนานเจ้ากาล.ขม
ยังฝากรักค่าน้อยลอยตามลม
ร่วมผสมคลื่นที่ให้จากใจเธอ
แม้ลำบากยากเย็นไม่เป็นอื่น
ยังจูนคลื่นตามเงาเขาเสมอ
แม้ลางเลือนเท่าไหร่ยังใคร่เจอ
แม้จะเก้อเจอเขาแค่เงา.ลม
หนึ่งไม่ไหวเบื่อแย่งตำแหน่งสอง
ตัวสำรองตลอดไปช่างใจขม
เฝ้าแต่เครื่องหมุนคอยรอยอารมณ์
ต้องระทมขมขื่นที่..คลื่นลวง....
..ถ้าต่างคนต่างคิด..ชีวิตรักย่อมเกิดทุกข์...
7 มีนาคม 2547 12:30 น.
ผู้เฒ่า
..ในบทเพลง..ที่ยังคุ้นหูอยู่เสมอ..มิเลือน.
ในวันนั้นคำที่เคยเอ่ยรักฉัน
เฝ้าเสกสรรคำหวานจนหวั่นไหว
มาวันนี้เธอร้างทางรักไกล
ทิ้งฉันให้พร่ำเพ้อระเมอ.ตรม
เสียงกระซิบริมหูดูหวานแว่ว
ยังพริ้วแผ่วหมดชื่นช่างขื่นขม
ไร้เสียงรักลมหายใจไร้อารมณ์
สิ้นคำชมหวานชื่นช่างขื่นใจ
จงพินิจคิดดูให้รู้ที
ฤารักมีแค่วันวานแล้วผ่านหาย
รักครั้งก่อนจบลงคงเหมือนตาย
เหลือแต่กายซากร่าง.ร้างฤทัย
ขอวิงวอนคำคงขององค์พระ
ให้ช่วยละเลิกฝันสักวันไหม
ขอให้เหลือซากร่างซังกะตาย
เดินหายใจร่วมโลกที่โศกครวญ
นิยายรักขาดตอนให้อ่อนจิต
ไม่อาจคิดฝันเศร้าเรากำสรวล
ป่านฉะนี้ใครคู่อยู่กับนวล
ใครรัญจวนคลอเคล้าเจ้าโฉมงาม
จบนิยายจบรักพักดวงจิต
จะไม่คิดเรื่องใหม่แม้ใครถาม
จบเรื่องแล้วแก้วตาพงางาม
ขออยู่ตาม.ประสา คนล้าทรวง..
ทุกเรื่องราว.มีเริ่มต้นและจบลง.ขอเพียงเป็นตัวของเราเอง..
หน้าส่วนตัว
1665
