19 พฤษภาคม 2547 22:10 น.
ผู้เฒ่า
ถ้าฉันมีสิบพักตร์เหมือนยักษ์นั่น
สิบหน้านั้นของฉันจะหันยิ้ม
ยี่สิบตามองเฝ้าแต่เจ้าพิม
ถนอมนิ่มนวลจอมกระหม่อมใจ
ยี่สิบแขนสวมสอดกอดเจ้าฝัน
อีกมือนั่นเชยชิดพิสมัย
มอบความรักสิบดวงห้วงหทัย
ให้จอมใจมิ่งขวัญกัลยา
ขอหัวใจกันหนาวสักคราวครั้ง
เสริมกำลังรักเราที่เฝ้าหา
เป็นร่มรื่นเริงใจยามไกลตา
คำสัญญาร่วมกันจะฝันครอง
หรือคำบอกยอกใจที่ไหวอ่อน
ไม่อาจวอนให้รู้เป็นคู่สอง
หรือที่ผ่านเป็นแค่แผลทดลอง
ใช่หมายปองร่วมฝันทุกวันไป
สารภาพใจทรุดถ้าหยุดรัก
เพราะลงหลักล่วงตอนที่ถอนไหว
ถ้ารักเธอเมินหมาง.มาห่างไป
คงทำได้แค่สะอื้น.ขื่นใจเรา
และฉันมีหน้าเดียวซีดเซียวหมอง
อีกมือสองของฉันอันอับเฉา
ไร้พลังจะสร้างทางรักเรา
เพราะโง่เขลางมงาย.ยังหมายปอง
มีโรงเรียนไหนสอนขั้นตอนรัก
จะสมัครเรียนถามเรื่องความหมอง
วิชาลืมผิดหวังไร้ทางครอง
ฤาเราต้องเริ่มเรียนเพื่อเปลี่ยนใจ
วิชาลืมโปรดสอนขั้นตอนด้วย
ขอจงช่วยสอนรักอย่าผลักไส
เวทนาคนเขลาที่เศร้าใจ
ยามเธอไกลไว้ลอบ.ปลอบชีวา
อันดอกรักยังมีสีทั้งสอง
ถ้าเรามองจะเห็นเป็นปัญหา
สีม่วงเศร้ามองเห็นก็เย็นตา
ควรเปรียบว่าเช่นไร.เชิญไขกัน...
และอีกสีขาวนวลควรนิยาม
เปรียบใจตาม.สีรักหรือพักฝัน
จะมีรักควรตรองมองให้ทัน
ไม่เช่นนั้นร้างสุข.จะทุกข์ตรม...
16 พฤษภาคม 2547 22:44 น.
ผู้เฒ่า
จิตประหวั่นหวาดวิตกโอ้อกเอ๋ย
คำเจ้าเอ่ยบอกฝันน่าหวั่นไหว
ฟ้าไร้ดาวเจ็บเท่าเหมือนเจ้าไกล
ฝากเอาไว้แต่คำที่กล้ำกลืน
แบกถุงผ้างกงกเงิ่นขาเดินสั่น
ตามหาฝันลมลมโง่งมฝืน
คนงมงายเงียบเหงาที่เขาคืน
รักระรื่นรวดร้าวเรื่องราวลวง
งงงันเงียบหงุดหงิดชีวิตหมอง
น้ำตานองรักวาย.มลายสรวง
ความรักเป็นเงื่อนงำที่ช้ำทรวง
โดนเด็ดดวงวิญญานสะท้านใจ
เหลียวมองหาคนช่วยโปรดด้วยเถิด
รักที่เกิดหยิบส่งอย่าสงสัย
เอื้อมมีอฉุดรั้งรักที่ผลักไป
ถนอมให้ความชื่นหวลคืนมา
ทะเลทรายร้อนแล้งเหือดแห้งโหย
ยามฝนโปรยความชื่นตื่นผวา
น้ำคำรักเพริศแพร้วของแก้วตา
มิอาจหาความชุ่มที่นุ่มนวล
คนเลอะเลือนเคลื่อนคล้อยลับลอยเลื่อน
ถิ่นเคยเยือนยลยินสิ้นกำศรวล
จำจากจรจักจารจำคำคร่ำครวญ
สิ้นสัดส่วนสุขสันต์เธอปันใจ
คนโง่งมเงียบเหงาใครเล่าเห็น
ใครจะเป็นความชุ่มนุ่มไสว
ยามรันทดรักเวียนเธอเปลี่ยนไป
จะมีใครคอยรับซับน้ำตา
หวามวิเวกวังเวงบทเพลงเศร้า
คนเคลียเคล้าคู่คลาดมาพลาดหา
บทเพลงเหงาสร้างสรรพรรณา
ร้อนปานว่าน้ำกรดมารดกัน
คนเลอะเลือนโง่งมที่ตรมจิต
ร่างลิขิตคำกลอนมาย้อนฝัน
ถึงเรื่องราวรักสลายที่กลายพันธุ์
ไม่มีวันชื่นชมให้สมปอง
บทสุดท้ายของเรื่องมิเคืองขุ่น
ขอบพระคุณเคยให้ใจสนอง
เรียนเพื่อรู้เรื่องรักจักทดลอง
แม้จะต้องจำนานชั่วกาลเอย...@
12 พฤษภาคม 2547 21:23 น.
ผู้เฒ่า
เดินบนโลกอ้างว้างบนทางเหงา
ความอับเฉาคล้ายเพื่อนเยือนสนอง
บนถนนเก่าเก่าใครเล่ามอง
ฝันที่ปองเลยละมิตระการ
เพราะหัวใจไม่ได้เสริมใยเหล็ก
มิอาจเสกสรรสร้างหนทางหวาน
หลงเพียงเงาอักษรที่กลอนกานท์
ทรมานจำหลักเพราะรัก.รอง
ขอยอมเป็นคนสงวนตามส่วนสัด
ที่เธอจัด.ทำเศร้าให้เราหมอง
ลำดับที่เท่าไหร่เธอให้ครอง
ร่วมสนองความรักคล้ายผักปลา
คนสงวนพ.ร.บ.ขอหัวใจ
สักเสี้ยวในความจำที่คลำหา
เพียงซากรักให้ทานคล้ายผ่านมา
ต่อชีวาวิปโยคที่โศกครวญ
เพียงหัวใจมีไว้.คนให้รัก
ก็สุขนักตามประสาค่าสงวน
ติดอยู่ในห้วงฝันร้างรัญจวน
น้อยคำครวญเสน่หาที่พร่าใจ
พ.ร.บ.เพราะรัก...เพียงบำเรอ
ยินดีเจอรักซ้อนอันอ่อนไหว
และจะภักดิ์รักเธอเสมอไป
จวบจนไร้ร่างสิ้น.ใต้ดินเย็น
เพราะความรักเลือกไม่ได้อย่างใจคิด
จะถูกผิดบอกกล่าวใครเล่าเห็น
มีเหตุผลหรือไม่.ใช่ประเด็น
รักเธอเป็นทั้งสุขและทุกข์ตรม
บทสุดท้ายคนสงวนพ.ร.บ.
เตือนคนท้อ.กล้ำกลืนอย่าขื่นขม
มีความรักเจ็บแสบไว้แอบชม
ยังภิรมย์กว่าใจ..รักไม่เป็น..@
เรื่องนี้เขียนตกสัมผัส ไปบ้าง..ขออภัยท่านที่เข้ามาอ่าน
เพราะความหมายบังคับ..ถ้าท่านใดจะกรุณาแก้ไขให้-
สวยงามยิ่งขึ้น..ขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูง..
8 พฤษภาคม 2547 23:29 น.
ผู้เฒ่า
แม้นอนหงายที่โถงในโลงตั้ง
ได้แว่วฟังคำพระ.ละสังขาร
มิเคยลืมความฝันเมื่อวันวาร
ยังแผ่วหวานซับซ้อนที่ซ่อนทรวง
หยดน้ำใสไหลเลอะที่เปรอะหน้า
สิ้นสัญญารักเอยที่เคยหวง
ถึงเวลาละทิ้งสิ่งทั้งปวง
หมดทุกห่วงนิวรณ์ต้องนอนนาน
ไปไม่กลับหลับไม่ตื่นไม่ฟื้นแน่
ก็เพียงแค่ร่างคนที่พ้นฐาน
ที่หยัดยืนมั่นคงตรงวิญญาน
คือรัก.รานไม่ลบคอยพบเธอ
วิญญานคอยที่ข้างทางช้างเผือก
จะเย็นเยือกไม่ท้อรอเสมอ
แม้เนิ่นนานเพลาจะมาเจอ
ยังพร่ำเพ้อฝันเศร้าคอยเอาใจ
แม้ต่างภพภูมิกันยังมั่นคง
และซื่อตรงต่อรักมิผลักไส
วิญญานรักห่วงเธอเสมอไป
ถึงจะไกลแค่ร่างมิร้างลา
ในความมืดกว้างศอกที่ตอกแน่น
วางบนแท่นลายทองยังมองหา
เอียงคอข้างรอคอยชม้อยมา
เพียงมองหาเงาเจ้าที่เราไกล
จงมีสุขเถอะเจ้าที่เรารัก
มอบใจภักดิ์แม้ลาอายุขัย
ถ้าสวรรค์มองเห็นแล้วเป็นใจ
ในภพใหม่ขอภักดิ์และรักเธอ...ตลอดไป..@
19 เมษายน 2547 20:38 น.
ผู้เฒ่า
คนเจียมตัวไม่เทียมเจียมใจเศร้า
ระหว่างเราต่างชั้นห่างนักหนา
ตาที่ทอดมองเธอเสมอมา
เพียงหวังว่าเธอมีสุขในทุกวัน
คนเจียมตัวบทนี้ไม่มีสิทธิ์
แค่ความคิดก็เพียงร้อยเรียงฝัน
เก็บคำน้อยด้อยค่ามากำนัล
เพียงจะสรร.รอยยิ้ม.เพื่ออิ่มมอง
ไม่อาจเอื้อมเดือนดาวที่พราวฟ้า
ดึงให้มาร่วมคู่อยู่สนอง
ก็แค่ฝันหวั่นไหวแอบหมายปอง
ในห้วงห้องหัวใจไร้ราคา
เห็นเธอยิ้มเริงรื่นก็ชื่นใจ
มองไกลไกลฤทัยฝันใฝ่หา
จะไม่คิดก็เพียงเคียงแก้วตา
ปรารถนาเพียงฝันทุกวันไป
คนเจียมตัวเจียมใจในชีวิต
ขอเพียงสิทธิ์เศร้าสลดมิสดใส
อยู่กับเงาเจ็บจำที่ช้ำใจ
ไม่อาจใกล้เข้าเทียม.เพราะเจียมตน..@
หน้าส่วนตัว
936
