10 มิถุนายน 2548 23:44 น.
ผู้หญิงไร้เงา
พี่ค่ะ เราเลิกกันนะ...
เป็นคำขึ้นต้นของการคุยโทรศัพท์ในวันหนึ่ง
ซึ่งเป็นวันที่ฉันร้าวรานใจมาก...
ใครจะรู้หละว่า........
คนที่ฉันกำลังบอกเลิกอยู่ในขณะนี้
จะเป็นผู้ชายคนเดียวกับที่ฉันรักมากที่สุดในชีวิต
แต่ฉันก็จำเป็นต้องบอกเลิก บอกทั้งที่
ฉันมั่นใจว่า .....
ฉันรักเธอ รักมากกว่าใคร และจะรักตลอดไป
ซึ่งเธอเองก็คงจะงงไปเหมือนกันว่า เกิดอะไรขึ้น ???
ทำไมสิ่งที่ผ่านมา ความห่วงหา ห่วงใยที่มีให้กัน...
จึงทำให้เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ได้
และในที่สุดหลังจากที่เธอเงียบไปนาน
เธอก็เอ่ยถามฉันสั้น ๆ
ทำไม....????
น้องเสียใจค่ะพี่
ว่าไง แล้วทำไมต้องเลิกกัน บอกเหตุผลมาหน่อยซิ
พี่ไม่เข้าใจ เกิดอะไรขึ้น
น้องมีคนอื่นค่ะ
แต่น้องรักพี่นะค่ะ และจะยังรักพี่เสมอ
แล้วทำไมเราต้องเลิกกัน
แล้วพี่จะให้น้องเอาเขาไปไว้ที่ไหนหละค่ะ
เขามาทางไหนก็ให้เขากลับไปทางนั้นซิ
ทำไมต้องไปสนใจเขา หรือน้องรักเขา
ไม่ค่ะ น้องยังยืนยัน น้องรักพี่ และจะรักตลอดไป
แต่....น้องเป็นคนที่พาเขาเข้ามาในชีวิต น้องต้องรับผิดชอบค่ะพี่
เพราะระหว่างที่พี่ไม่อยู่มีคนมาชอบน้องค่ะ
ซึ่งเขาเป็นแฟนเพื่อนน้องเอง ตอนนั้นน้องไม่รู้จะทำอย่างไรดี
เผอิญพี่เขามาจากต่างจังหวัด น้องก็เลยยืมตัวเขามากัน
แต่ไป ๆ มา ๆ เขากลับมาสารภาพกับน้องว่า
เขาชอบน้อง และช่วงนั้นพี่ก็หายไป น้องขอโทษค่ะ
สำหรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น พี่อย่าเสียใจเลยนะค่ะ ลืมน้องซะ
แล้วพี่หละ น้องไม่ห่วงพี่เลยหรือ
ทำไมน้องต้องเลือกเขา บอกมาตรง ๆ ดีกว่า
เขาไม่มีอะไรเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นทรัพย์สินหรืออะไรก็ตามแต่ที่ควรมี
แต่พี่ พี่มีทุกอย่างพร้อมแล้ว การจะขาดน้องไปสักคน พี่คงไม่เป็นไร
น้องคิดอย่างนั้นหรือ....???
ถ้างั้น......ถ้าพี่ไม่มีอะไรเลยหละ น้องจะเลือกพี่แทนเขาคนนั้นไหม
พี่ค่ะ ความจริงก็คือความจริง มันไม่ใช่ความฝันนิค่ะ
พี่มีทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นบ้าน รถ หรือทรัพย์สิน พี่อยู่ได้โดยไม่มีน้อง
แต่เขาซิค่ะ เขาจะอยู่อย่างไร ในเมื่อเขาไม่มีอะไรเลย
แล้วจะให้น้องทิ้งเขาไปหรือค่ะ น้องทำไม่ได้หรอกค่ะ
พี่อย่าโกรธน้องเลยนะค่ะ ลืมน้องซะ ถือเสียว่าเราไม่ใช่คู่กันนะค่ะ
แล้วฉันก็วางสาย ฉันทนไม่ไหวแล้ว ที่จะได้ยินเสียงเธอร้องไห้ ฉันรู้เธอกำลังปวดใจ
เพราะหลังจากนั้น หลายครั้งที่เธอโทรศัพท์เข้าบ้านฉัน
เธอมีแต่เสียงที่สั่นเครือ.......
ฉันก็ได้แต่......
ขอโทษ ๆๆๆๆๆ ....
ฉันบอกทุกครั้งที่ได้ยิน ฉันรู้
เธอเสียใจมาก เพราะไม่งั้นเธอคงไม่ดื่มเหล้าเมาชนิดหัวลาน้ำ จนเกิดอุบัติเหตุ
แต่ฉันก็เหมือนคนใจดำหนักขึ้นไปอีก
เพราะแม้แต่การไปเยี่ยมเธอ ฉันยังไม่ทำ
ทั้งที่ฉันอยากทำมากที่สุด แต่ฉันก็ไม่เคยไปหาเธอเลยสักครั้ง
จนเธอหายดี แล้วก็โทรมาหาฉันเอง
.ซึ่งเพราะฉันรู้ ญาติพี่น้องของเธอไม่พอใจมาก
ที่เธอต้องเป็นแบบนี้
และสาเหตุมาจากผู้หญิง นั่นก็คือฉัน
ฉันไม่เคยภูมิใจ หรือดีใจเลย และที่สำคัญฉันเสียใจมาก
เมื่อรู้จากหลานชายเธอว่า เธอพยายามสร้างเนื้อสร้างตัว
เพื่อกลับมาใช้ชีวิตคู่อยู่กับฉัน เธอเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว
เหลือแต่การสู่ขอ และฤกษ์งาม แต่สุดท้ายมันก็พังทลาย
เพราะฉัน เพราะฉัน เพราะฉันจริง ๆ ด้วย
ฉันขอโทษ และนั่นเป็นสิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดในชีวิต
และเหมือนกรรมจะตามทันฉันแล้วมั้ง
เพราะตอนนี้เขาคนนั้นก็ได้ทิ้งฉันไปแล้วเหมือนกัน
แต่จริง ๆ แล้ว แปลกจัง ฉันไม่รู้สึกเสียใจเท่าเราสองคนต้องเลิกกัน
และอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่า
ฉันไม่เคยเสียใจที่ต้องเดียวดาย...
แต่ฉันเสียใจมากมายที่ทำให้เธอได้...มีน้ำตา
4 มิถุนายน 2548 16:42 น.
ผู้หญิงไร้เงา
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/story5252.html
*-*ไม่มีอะไรค่ะ เพียงแต่อยากให้ดู เพราะคิดว่าเพื่อนบางคนยังไม่ได้เห็น เนื่องจากช่วงที่ลงเป็นช่วงที่สมาชิกไม่อยู่พอดี ก็เลยอยากให้ดูไงค่ะ อิอิ-*-*
*-* หากใครจะฝากคอมเม้นท์ เชิญในหน้าคนเมืองลิง หรือพี่จ๋อจ๋าได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกคนทุกท่านค่ะ อิอิ*-*
Calendar
Lovers
6 คน เลิฟผู้หญิงไร้เงา
หน้าส่วนตัว
1419
