7 มิถุนายน 2552 20:22 น.
ผู้หญิงไร้เงา
*-* เคยไหม *-*
เคยไหม...ที่หัวใจเดียวดาย
ทั้งที่มีผู้คนมากมายอยู่เคียงใกล้
เหมือนเสียงหัวเราะรอบข้างช่างห่างไกล
ทั้งที่ห่างเพียงแค่ไหล่กระทบกัน
เคยไหม...ร้าวไหว..ร้าวราน
อยู่กับความทรมาน...ยิ่งกว่าฝัน
แม้มีคนปลอบประโลมอยู่คร้ามครัน
แต่ใจยังไหวสั่น...ทรมา
เคยไหม...ร้อนรน
อยู่กับเรื่องร้ายร้ายที่ราวน..นานหนักหนา
ไม่อาจถอน..ไม่อาจลืม...สิ่งที่ดูดดื่มคือน้ำตา
แม้จะผ่านไปหลายเพลา...แต่ทุกครายังเหมือนเดิม
*-* เคย *-*
เคยซิ..ที่ต้องเดียวดาย
ทั้งที่มีผู้คนมากมายอยู่เคียงใกล้
เสียงหัวเราะของเขา..ไม่น่าว่างเปล่าต่อหัวใจ
แต่ไม่รู้ทำไม...เสียงเหล่านั้นกลับห่างไกล...เหลือคณา
เคยซิ...ร้าวไหว...ร้าวราน
อยู่กับความทรมาน..นานหนักหนา
ยิ่งกว่าฝันร้าย...ที่ตื่นมาก็หายลับไปกับตา
แต่ความเป็นจริงในอุรา....ยังทรมาทรมาน
เคยซิ...ร้อนรน
ทั้งยอมรับ..ยอมจำนน..อย่างกล้าหาญ
ไม่อาจถอน..ไม่อาจลืม...ยอมดูดดื่มความร้านราน
ทุกวันเวลาผ่าน...น้ำตาคือเครื่องสมานหัวใจ