28 พฤษภาคม 2550 15:24 น.
ผู้หญิงไร้เงา
ว้าว้า...วุ่นวุ่น
คิดถึงคุณ...นะรู้ไหม
ห่วงห่วง...ใยใย
ทำอะไร..อยู่หละจ๊ะ
ว้าว้า...วุ่นวุ่น
คิดถึงคุณ..ทุกขณะ
รู้ไหม..รู้ไหมนะ
ว่าฉันน่ะ..."รักคุณ"
18 พฤษภาคม 2550 11:52 น.
ผู้หญิงไร้เงา
ตลอดเวลาที่ผ่านมาของความผูกพัน
เธอเริ่มแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าไม่ใช่ฉัน..คนที่เธอรัก..ผูกพันและห่วงหา
แต่เป็นใครอีกคนที่ใกล้เธอซะจน..เธอมองผ่านตา
จนวันนี้เธอได้รู้ว่า...อุราของเธอมีใคร
แต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะบอกกับฉัน
ให้รู้ว่าความสัมพันธ์ที่ผ่านมานั้นแค่หวั่นไหว
หาใช่รัก..หาใช่ห่วงหา...หาใช่มีใจ
แค่รู้สึกปลื้มจนหลงไป..คิดว่าฉันเป็นคนที่ใช่ในใจเธอ
แต่กับเขาคนที่เธอเคยมองผ่านตา
กาลเวลากลับเริ่มยืนยัน...ถึงความผูกพันที่มั่นเสมอ
จากความห่วงหา...นำมาให้พบเจอ
ความรักที่ล้นเอ่อ...จนทำให้เธอต้องหนักใจ
ส่วนเขาคนนั้นก็คงรักเธอเช่นกัน
ถึงได้ยอมผูกพัน..ทั้งที่ยังมีฉันเคียงชิดใกล้
แถมยังห่วงหาอาทรเธอมีเรื่องทุกข์ร้อนเฝ้าห่วงใย
คอยอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่...ร่วมทุกข์สุขกันไปพร้อมกับเธอ
สำหรับฉันก่อนนั้นไม่เคยจะรู้อะไร
รู้แค่เธอรักและห่วงใยมีความจริงใจให้เสมอ
แต่แล้วสายตาเธอมันฟ้อง..ว่ารักที่เธอเคยรับรองที่พบเจอ
กลายเป็นแค่เรื่องฝันเพ้อ..เมื่อเธอเข้าใจในตัวเอง
ฉะนั้นอย่ากลัวว่าฉันจะต้องเสียใจ
เธอรักใครชอบใคร...อย่าทำให้ใจต้องคว้างเคว้ง
เจ็บเพียงแค่ฉันคนเดียว...ในทุกเศษเสี้ยวที่บรรเลง
ดีกว่าคนกันเอง...ต้องมานั่งละเลงคราบน้ำตา