25 ธันวาคม 2550 22:20 น.
ผู้หญิงไร้เงา
ก่อนนั้นเราอาจรักกัน...นั้นคงใช่
แต่ตอนนี้..ทุกอย่างได้เปลี่ยนไป..เธอมีใครเสน่หา
ลืมฉันไป..ลืมฉันแล้ว..ไม่มีวี่แวว..จะกลับมา
ทำให้ฉันต้องโศกกา...มีน้ำตา...มาเป็นแรมเดือน
พอแล้วนะ...พอกันเสียที
กับการที่ฉันต้องมี..น้ำตามาเป็นเพื่อน
จบสิ้นทุกอย่าง...และจะลาร้าง..ขอย้ำเตือน
แม้ไม่อาจจะลบเลือน...วันปีเดือน...ที่เคยมีเรา
แต่ก็จะไม่ยอมให้ความเศร้ามาเข้าใกล้
ต่อแต่นี้และตลอดไป...จะไม่ยอมหงอยเหงา
จะเริงร่า..สดใส...ทั้งหัวใจ...จะไม่เอา
ความหม่นหมองเหมือนอย่างเก่า...จะเป็นแค่เรื่องเล่าที่ผ่านมา
ฉันจะเริ่มต้นชีวิตใหม่
จะพยายามให้ห่างไกล...ความอ่อนล้า
จะขอยืนในตำแหน่ง..ผู้หญิงแกร่งแห่งกาลเวลา
และจะทำให้เธอรู้ว่า...ฉันโชคดีหนักหนา....ที่เลิกลากับเธอ
22 ธันวาคม 2550 22:17 น.
ผู้หญิงไร้เงา
ขอบคุณนะ..ที่รักกัน
คอยดูแลฉัน...ยามอ่อนล้า
ห่วงใยใส่ใจ...ในทุกวันเวลา
คอยแก้ปัญหานานา...ยามฉันพบเจอ
ขอบคุณนะ...ที่รักกัน
คอยห่วงใยดูแลฉัน...ยามน้ำตาล้นเอ่อ
คอยปลอบฝัน...ยามฉันฝันละเมอ
คอยให้กำลังใจเสมอ...ยามอ่อนล้าไร้แรงใจ
ขอบคุณนะ...ที่รักกัน
ยามฉันพบทางตัน...เธอไม่เคยไปไหน
แก้ปัญหาให้ทุกครา...ทุกเวลายังห่วงใย
ขอบคุณนะ...จากใจ...ขอบคุณที่ให้..ขอบคุณที่รักกัน
20 ธันวาคม 2550 20:09 น.
ผู้หญิงไร้เงา
เลขา : ผู้จัดการเจ้าค่ะขณะนี้
อยากจะเรียนว่ามีคนโทรหา
ผู้จัดการ : เขานั้นเป็นผู้ใดให้บอกมา
เลขา : เขาบอกว่า ชื่อ ความรัก หวังทักทาย
ผู้จัดการ : บอกเขาไปแล้วกันในวันนี้
ผมงานยุ่งมากมีมิรับสาย
เลขา : ได้เจ้าค่ะบอกให้ได้สบาย
ตามคำสั่งเจ้านายรับประกัน
จนเวลาผ่านไปนานแสนนาน
เลขา : เจ้านายค่ะถึงกาลจะผ่านผัน
ความรักยังรอสายคล้ายผูกพัน
ผู้จัดการ : ไม่สะดวกอีกแล้วนั่นบอกเขาที
จนเวลาผ่านไปเหลือคณา
เลขา : เจ้านายค่ะขอเรียนว่าขณะนี้
ผู้จัดการ : คุณความรักโทรหาอีกหละซี
บอกผมมีงานยุ่งยังตุงนัง
แต่แล้วมาวันหนึ่งซึ่งแสนว่าง
ผู้จัดการอ้างว้างสร้างทุกข์ขัง
แถมข้อความมีมาพาประดัง
เจ้าความรักจริงจังการบอกลา
จึงทำให้หัวใจใฝ่อาทร
ผู้จัดการนั้นย้อนความห่วงหา
คิดติดต่อความรักในสักครา
แม้ความรักนั้นหนาบอกลาไกล
ผู้จัดการ : ช่วยต่อสายความรักให้ผมที
เลขา : ได้เลยค่ะตอนนี้พร้อมโทรให้
ตู้ดตู้ดตู้ดปลายสายทุกครั้งไป
พร้อมให้ฝากเอาไว้ในข้อความ
เลขา : ติดต่อแล้วไม่ได้เจ้านายขา
ฝากข้อความไหมหนา..ฉันขอถาม
ผู้จัดการ : ไม่เป็นไรไม่ต้องฝากเนื้อความ
เว้นวรรคตามสักระยะถ้าจะดี
ซึ่งเวลาก็ผันผ่านจนนานเนิน
เจ้าความเหงามาเชื้อเชิญไม่หลีกหนี
ส่วนความรักห่างหายคล้ายไม่มี
ในเยื่อใยไมตรีที่ให้กัน
ซึ่งสุดทนจนสุดท้ายคล้ายไม่ไหว
ติดต่อไปฝากข้อความเหมือนตามฝัน
ผู้จัดการ : คุณความรักใยเงียบหายไปหายวัน
ไม่สบายหรือเปล่านั่นผมห่วงใย
ซึ่งก่อนนั้นผมไม่ว่างต้องขอโทษ
ขอได้โปรดอภัยให้ได้ไหม
และตอนนี้ผมพร้อมยอมพลีใจ
ที่จะมีรักยิ่งใหญ่ในใจตน
ซึ่งหากคุณได้รับข้อความนี้
โปรดปราณีติดต่อมาหาสักหน
อย่าให้ผมทรมานการจำนน
ที่ทุกข์ทนจนเหงาเศร้าเดียวดาย
แล้วก็รอร๊อรอพอวันหนึ่ง
เลขา : เจ้านายค่ะความรักซึ่งเคยขาดหาย
ติดต่อมาหาอีกแล้วค่ะเจ้านาย
ปฏิเสธปลายสายเลยไหมเอย
ผู้จัดการ : ไม่ต้องครับผมรับสายให้โอนมา
แสนดีใจหนักหนาพาเอื้อนเอ่ย
ผู้จัดการ : สวัสดีคุณความรัก...ทักทายเลย
โปรดเฉลยคุณห่างหายไปไหนมา
ซึ่งก่อนนั้นผมขอโทษโปรดอภัย
ที่ไม่เคยใส่ใจความห่วงหา
ไม่เคยสนใจคุณทุกครั้งครา
ไม่เคยคิดเลยว่าคุณสำคัญ
ความรัก : ไม่เป็นไรเพราะฉันนี้มิเคยโกรธ
หรือถือโทษคุณสักนิด..คิดอย่างนั้น
เพราะฉันนี้มีหน้าที่ทุกวี่วัน
ให้ความรักความผูกพันเสมอมา
ซึ่งเมื่อใดคุณเปิดใจต้อนรับรัก
คุณจะได้ทายทักรักห่วงหา
แต่ที่ผ่านมานั้นเหมือนร้างลา
เป็นเพราะว่าฉันไม่ได้จ่ายค่าโทร
**********************************
เงินมีค่าเสมอแม้นเรื่องรัก
แต่อย่าหนักถึงขนาดการซื้อหา
เรื่องความรักความจริงใจด้วยเงินตรา
เพราะคุณค่าที่มีมาคงสูญไป
หน้าส่วนตัว
2142
Calendar
Lovers
6 คน เลิฟผู้หญิงไร้เงา
