หนึ่งนาทีของฉันกับเธอ

ผู้หญิงไร้เงา

หนึ่งนาทีมีหกสิบวินาที
ตามมาตราที่มีจะเป็นอย่างนี้เสมอ
แต่ทำไมหนึ่งนาทีของฉันกับเธอ
ไม่เคยเท่ากันสักครั้งนะเออที่ผ่านมา

คงเป็นเพราะหนึ่งนาทีของความสุขสันต์
ที่เธอได้รับนั้นช่างสั้นหนักหนา
ส่วนหนึ่งนาทีของฉันที่คลุกเคล้าอยู่กับเจ้าน้ำตา
ช่างยาวนานเสมอมาจนน่าจะแปลกใจ

แต่ถ้าหนึ่งนาทีของเราสอง
เกิดมาผกผันให้เธอต้องน้ำตานองจนหวั่นไหว
แล้วหนึ่งนาทีของฉันนี้กลับดีทุกสิ่งไป
มันคงทำให้ฉันสุกสดใสในฤทัยในทุกวัน

แต่มันคงเป็นไปไม่ได้
ในเมื่อเธอชิดใกล้กับความสุขสันต์
ส่วนฉันต้องเศร้าเหงาอยู่กับชีวัน
ฉะนั้นหนึ่งนาทีของเธอกับฉันจึงไม่เท่ากันทุกวันเวลา

แต่ไม่ว่าหนึ่งนาทีตรงนี้จะเป็นอย่างไร
เธอจะสุขใจเพียงไหนกับความห่วงหา
หรือฉันจะเศร้าอย่างไรเมื่อต้องจมอยู่กับเจ้าน้ำตา
แต่มันก็เป็นแค่หนึ่งนาทีที่มีค่าแค่หกสิบวินาทีจริง ๆ